Actueel
In november 2018 ben ik begonnen met deze blog over mijn werk op het Ooievaarsnest. De beste en leukste school van Zwaag, zo vind ik zelf. Ik schrijf over gebeurtenissen op school, over de kinderen, mijn collega's en over het onderwijs in het algemeen.
Actueel
In november 2018 ben ik begonnen met deze blog over mijn werk op het Ooievaarsnest. De beste en leukste school van Zwaag, zo vind ik zelf. Ik schrijf over gebeurtenissen op school, over de kinderen, mijn collega's en over het onderwijs in het algemeen.
Schrijver Kevin Hassing op bezoek
6 februari 2024
Dinsdag 6 februari was een spannende dag op het Ooievaarsnest. Nee, niet vanwege de eerste dag van de doorstroomtoets voor groep 8, maar leuk spannend. Want….de populaire kinderboekenschrijver Kevin Hassing kwam op bezoek. Onze bovenbouwleerlingen en zo'n beetje alle leerkrachten zijn groot fan van Kevin en dus werd reikhalzend naar deze ontmoeting uitgekeken. De avonturen van Mus en Kapitein Kwaadbaard worden verslonden en voorlezen uit deze boeken mag van de klas wel eeuwig duren.
Het bezoek van de schrijver is te danken aan onze enthousiaste kinderboeken plugger annex leerkracht en taalleesexpert Annette. Zij zet zich tot het uiterste in om kinderen en collega's te besmetten met haar enorme liefde voor lezen. En dat lukt. Door schrijvers uit te nodigen, door boekendozen te maken, door challenges aan te gaan wie het eerst de boeken top 100 heeft gelezen (waarbij ze tot haar grote verrassing zelf werd verslagen door een leerling uit groep 8) en door steeds weer nieuwe, mooie kinderboeken toe te voegen aan onze almaar groeiende bibliotheek.
Je kunt bijna geen boek noemen of Annete heeft het gelezen. En als het de moeite waard is, kun je er donder op zeggen dat ze weer met een smekende blik in mijn kantoor staat om nog wat geld los te peuteren voor de aanschaf ervan. Waarop ik natuurlijk instemmend knik en niet lang daarna de nieuwe aanwinst uitgebreid wordt gepresenteerd en aangeprezen in de klassen. Het boekenvirus verspreidt zich als een epidemie door de school en gaat van kleuterleerkrachten naar groep 3 leerlingen, naar bovenbouwleerkrachten en naar (ja heus!) groep 8 leerlingen. Wie nog wat moeite heeft met lezen zit met de koptelefoon op te genieten van een luisterboek, onderwijl meelezend in hetzelfde boek fysiek op tafel. Want wat wie dan ook beweert, lezen is belangrijk. Al was het maar om het enorme plezier dat goede boeken je brengen door de manier waarop ze je meevoeren naar andere werelden, inspirerende ontmoetingen of fantastische avonturen. Hoe fijn als onze kinderen dat plezier dagelijks kunnen ervaren, naast dat ze natuurlijk de broodnodige functionele leesvaardigheid ontwikkelen, hun woordenschat enorm uitbreiden en hun algemene kennis en begrip van de wereld vergroten. Win-win-win-win dus.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Dinsdag 6 februari was een spannende dag op het Ooievaarsnest. Nee, niet vanwege de eerste dag van de doorstroomtoets voor groep 8, maar leuk spannend. Want….de populaire kinderboekenschrijver Kevin Hassing kwam op bezoek. Onze bovenbouwleerlingen en zo'n beetje alle leerkrachten zijn groot fan van Kevin en dus werd reikhalzend naar deze ontmoeting uitgekeken. De avonturen van Mus en Kapitein Kwaadbaard worden verslonden en voorlezen uit deze boeken mag van de klas wel eeuwig duren.
Het bezoek van de schrijver is te danken aan onze enthousiaste kinderboeken plugger annex leerkracht en taalleesexpert Annette. Zij zet zich tot het uiterste in om kinderen en collega's te besmetten met haar enorme liefde voor lezen. En dat lukt. Door schrijvers uit te nodigen, door boekendozen te maken, door challenges aan te gaan wie het eerst de boeken top 100 heeft gelezen (waarbij ze tot haar grote verrassing zelf werd verslagen door een leerling uit groep 8) en door steeds weer nieuwe, mooie kinderboeken toe te voegen aan onze almaar groeiende bibliotheek.
Je kunt bijna geen boek noemen of Annete heeft het gelezen. En als het de moeite waard is, kun je er donder op zeggen dat ze weer met een smekende blik in mijn kantoor staat om nog wat geld los te peuteren voor de aanschaf ervan. Waarop ik natuurlijk instemmend knik en niet lang daarna de nieuwe aanwinst uitgebreid wordt gepresenteerd en aangeprezen in de klassen. Het boekenvirus verspreidt zich als een epidemie door de school en gaat van kleuterleerkrachten naar groep 3 leerlingen, naar bovenbouwleerkrachten en naar (ja heus!) groep 8 leerlingen. Wie nog wat moeite heeft met lezen zit met de koptelefoon op te genieten van een luisterboek, onderwijl meelezend in hetzelfde boek fysiek op tafel. Want wat wie dan ook beweert, lezen is belangrijk. Al was het maar om het enorme plezier dat goede boeken je brengen door de manier waarop ze je meevoeren naar andere werelden, inspirerende ontmoetingen of fantastische avonturen. Hoe fijn als onze kinderen dat plezier dagelijks kunnen ervaren, naast dat ze natuurlijk de broodnodige functionele leesvaardigheid ontwikkelen, hun woordenschat enorm uitbreiden en hun algemene kennis en begrip van de wereld vergroten. Win-win-win-win dus.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Huiskamer gevoel
19 november 2023
Het Ooievaarsnest kenmerkt zich door betrokken ouders. Valt er iets te doen, dan is hulp nooit ver weg. Mee op schoolreisje, rijden naar het museum, cadeautjes inpakken, zomerfeest organiseren, kerstversiering ophangen; het wordt allemaal door ouders opgepakt. En sommige ouders doen zelfs nog meer dan dat. Zoals het opknappen van de teamkamer. Met een klein budget ging deze moeder "los" op Marktplaats, gewapend met moodboards en wilde plannen. Er kwam een vrolijk behangetje, mooie oude kast, nieuw kleurtje op de muren, gezellige schemerlampen, fijne stoelen met lekkere dekentjes erop, allerhande accessoires en hop, de teamkamer werd een gezellige huiskamer! Dankzij de klusinspaningen van deze moeder hebben wij een heerlijke ruime waar iedereen fijn pauze kan houden, waar we aangenaam kunnen vergaderen en waar we sfeervol kunnen nazitten na een drukke schoolweek. Super belangrijk zo'n plek! En super bedankt dus. We zijn heel blij met onze nieuwe huiselijke teamkamer.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Het Ooievaarsnest kenmerkt zich door betrokken ouders. Valt er iets te doen, dan is hulp nooit ver weg. Mee op schoolreisje, rijden naar het museum, cadeautjes inpakken, zomerfeest organiseren, kerstversiering ophangen; het wordt allemaal door ouders opgepakt. En sommige ouders doen zelfs nog meer dan dat. Zoals het opknappen van de teamkamer. Met een klein budget ging deze moeder "los" op Marktplaats, gewapend met moodboards en wilde plannen. Er kwam een vrolijk behangetje, mooie oude kast, nieuw kleurtje op de muren, gezellige schemerlampen, fijne stoelen met lekkere dekentjes erop, allerhande accessoires en hop, de teamkamer werd een gezellige huiskamer! Dankzij de klusinspaningen van deze moeder hebben wij een heerlijke ruime waar iedereen fijn pauze kan houden, waar we aangenaam kunnen vergaderen en waar we sfeervol kunnen nazitten na een drukke schoolweek. Super belangrijk zo'n plek! En super bedankt dus. We zijn heel blij met onze nieuwe huiselijke teamkamer.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Burgemeester en wethouder op bezoek
25 september 2023
Een mooiere les in burgerschap kun je niet hebben, dan dat de burgemeester van Hoorn op bezoek komt om te praten met kinderen over gezond en kansrijk opgroeien in onze gemeente. Burgemeester Jan Nieuwenburg en wethouder Marjon van der Ven kwamen naar het Ooievaarsnest om van de kinderen zelf te horen hoe zij het ervaren om in de gemeente Hoorn op te groeien. Het gesprek ging over buiten spelen, de bereikbaarheid van speelplekken, sporten, veiligheid en de sociale omgang met anderen. Het werd een interessant gesprek met kinderen uit verschillende leeftijdsgroepen, die prima wisten te verwoorden hoe zij aankijken tegen het wonen in Hoorn, Blokker, Zwaag. Gelukkig nam de burgemeester na afloop ook nog even tijd voor handtekeningen en een foto, want ja, het gebeurt je als kind natuurlijk niet iedere dag dat je met de burgemeester om tafel zit!
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Een mooiere les in burgerschap kun je niet hebben, dan dat de burgemeester van Hoorn op bezoek komt om te praten met kinderen over gezond en kansrijk opgroeien in onze gemeente. Burgemeester Jan Nieuwenburg en wethouder Marjon van der Ven kwamen naar het Ooievaarsnest om van de kinderen zelf te horen hoe zij het ervaren om in de gemeente Hoorn op te groeien. Het gesprek ging over buiten spelen, de bereikbaarheid van speelplekken, sporten, veiligheid en de sociale omgang met anderen. Het werd een interessant gesprek met kinderen uit verschillende leeftijdsgroepen, die prima wisten te verwoorden hoe zij aankijken tegen het wonen in Hoorn, Blokker, Zwaag. Gelukkig nam de burgemeester na afloop ook nog even tijd voor handtekeningen en een foto, want ja, het gebeurt je als kind natuurlijk niet iedere dag dat je met de burgemeester om tafel zit!
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Goede afsluiting van het schooljaar
21 juli 2023
De laatste week van een schooljaar is tevens de meest rommelige week van het jaar. De restanten van de eindmusical moeten nog worden opgeruimd, overal staan spullen die moeten worden weggegooid en de klassen worden klaargemaakt voor het nieuwe jaar en de jaarlijkse vloer-in-de-was. Aan het begin van de week lopen nog de zenuwwachtige groep 8-ers in de rondte die met een voorstelling voor alle andere kinderen, een voorstelling voor opa's en oma's en tot slot een avondvoorstelling voor vaders en moeder hun carriere bij ons afsluiten. Het was een ontzettend leuke musical, met veel zang en dans en flink wat acteertalent. Op woensdagmorgen hebben we ritueel afscheid genomen van deze oudste leerlingen van de school, door hen een parcours af te laten leggen langs alle kinderen, om tot slot door een hoepel te duiken en daarmee "opgehoepeld" te zijn. Nog zo'n leuke traditie is het aftellen op donderdagmiddag met alle kinderen op het plein. Onder luid gejuich werd met het terugtellen vanaf 10 de zomervakantie ingegaan. Hierna werd er nog even flink opgeruimd, waarna we als team de dag en het jaar gezamenlijk hebben afgesloten. Ik ben er trots op dat we daarbij als onderwijs en opvangcollega's samen zaten, Zwaaghalsjes en Ooievaarsnest, het voelt steeds meer als één! Op vrijdag is de rust er opeens. Er wordt her en der nog wat gesjouwd, algemene ruimtes worden netjes gemaakt en natuurlijk zijn er ook nog enkele kinderen bij onze BSO. Rond het middaguur is iedereen klaar om aan de zomervakantie te beginnen. Zelf gebruik ik de middaguurtjes voor het afronden van de IKC gids voor volgend schooljaar, het lezen van de laaste mailtjes en het bijwerken van de website. Alles weer up-to-date voor schooljaar 2023-2024! We kunnen terugkijken op een mooi schooljaar, met prima resultaten en een gezellig western zomerfeest ter afsluiting. Als ik mag afgaan op de vele lieve kaartjes en attenties die we allemaal hebben ontvangen, denk ik dat 2022-2023 geslaagd is. We maken even 5 weken pas op de plaats (al gaat de BSO natuurlijk gewoon door) om in de zesde vakantieweek weer helemaal klaar te zijn voor nog zo'n mooi schooljaar.
Caroline Sunnotel
directeur Kindcentrum Ooievaarsnest
De laatste week van een schooljaar is tevens de meest rommelige week van het jaar. De restanten van de eindmusical moeten nog worden opgeruimd, overal staan spullen die moeten worden weggegooid en de klassen worden klaargemaakt voor het nieuwe jaar en de jaarlijkse vloer-in-de-was. Aan het begin van de week lopen nog de zenuwwachtige groep 8-ers in de rondte die met een voorstelling voor alle andere kinderen, een voorstelling voor opa's en oma's en tot slot een avondvoorstelling voor vaders en moeder hun carriere bij ons afsluiten. Het was een ontzettend leuke musical, met veel zang en dans en flink wat acteertalent. Op woensdagmorgen hebben we ritueel afscheid genomen van deze oudste leerlingen van de school, door hen een parcours af te laten leggen langs alle kinderen, om tot slot door een hoepel te duiken en daarmee "opgehoepeld" te zijn. Nog zo'n leuke traditie is het aftellen op donderdagmiddag met alle kinderen op het plein. Onder luid gejuich werd met het terugtellen vanaf 10 de zomervakantie ingegaan. Hierna werd er nog even flink opgeruimd, waarna we als team de dag en het jaar gezamenlijk hebben afgesloten. Ik ben er trots op dat we daarbij als onderwijs en opvangcollega's samen zaten, Zwaaghalsjes en Ooievaarsnest, het voelt steeds meer als één! Op vrijdag is de rust er opeens. Er wordt her en der nog wat gesjouwd, algemene ruimtes worden netjes gemaakt en natuurlijk zijn er ook nog enkele kinderen bij onze BSO. Rond het middaguur is iedereen klaar om aan de zomervakantie te beginnen. Zelf gebruik ik de middaguurtjes voor het afronden van de IKC gids voor volgend schooljaar, het lezen van de laaste mailtjes en het bijwerken van de website. Alles weer up-to-date voor schooljaar 2023-2024! We kunnen terugkijken op een mooi schooljaar, met prima resultaten en een gezellig western zomerfeest ter afsluiting. Als ik mag afgaan op de vele lieve kaartjes en attenties die we allemaal hebben ontvangen, denk ik dat 2022-2023 geslaagd is. We maken even 5 weken pas op de plaats (al gaat de BSO natuurlijk gewoon door) om in de zesde vakantieweek weer helemaal klaar te zijn voor nog zo'n mooi schooljaar.
Caroline Sunnotel
directeur Kindcentrum Ooievaarsnest
Inclusief is de nieuwe norm
23 juni 2023
Deze week was ik bij een bijeenkomst over inclusief onderwijs. Inclusief onderwijs is dé nieuwe stip op de horizon, passend onderwijs is passé. En nee, inclusief onderwijs is niet de betere vorm van passend onderwijs, zo heb ik mij laten vertellen. Inclusief onderwijs is een compleet andere benadering. Hoewel ik echt mijn best heb gedaan om aan de hand van de presentatie en de getoonde film te snappen waarom inclusief onderwijs zo veel beter en anders is dan passend onderwijs, is me dat nog niet helemaal gelukt. Vooralsnog interpreteer ik het maar als een ideaal waarin alle kinderen die wonen in de wijk waarin ons kindcentrum staat, op ons kindcentrum terecht kunnen, ongeacht lichamelijke beperkingen, gedragsproblematiek, zorg- of ondersteuningsbehoeften. Geen speciaal (basis)onderwijs meer, iedereen samen naar dezelfde school.
Het klinkt als een prachtig streven, dus waarom doen we dat eigenlijk niet? Hoe komt het dat we, ook al doen we ontzettend hard ons best, toch op een gegeven moment tot de conclusie komen, dat het niet meer gaat. Dat wij niet meer weten hoe we een kind verder kunnen helpen in zijn of haar ontwikkeling. Dat wij niet beschikken over de specialistische kennis, de setting, middelen of mensen die daarvoor nodig zijn? Het besluit om een kind te verwijzen naar het speciaal basisonderwijs wordt echt niet genomen om er gemakkelijk vanaf te komen. Zo'n besluit neem je, omdat je er met elkaar van overtuigd bent dat het kind daar veel beter onderwijs kan krijgen dan bij jou. Dat gun je het kind.
Het verhaal over inclusief onderwijs sloot aan bij het beeld dat kinderen die op het speciaal basisonderwijs zitten, slechter af zijn dan degenen in het regulier onderwijs. Alsof de kinderen in een reguliere school de Ferrari van het onderwijs krijgen en degenen in het sbo worden afgescheept met een Peugeotje 108. De winnaars en de verliezers. De gelukkigen en de losers. Want, zo werd verteld, uit onderzoek blijkt dat het voor kinderen uit het speciaal onderwijs veel lastiger is om een stageplek te vinden of een leuke baan. Dat is natuurlijk niet eerlijk. Maar is dan de oplossing om alle kinderen "regulier" te maken of zou het beeld dat wij als maatschappij hebben van kinderen op het sbo moeten veranderen? Zouden we niet moeten uitdragen dat deze kinderen, juist dankzij specialistisch onderwijs op de beste plek en met optimale ondersteuning, heel prima in staat zijn om een mooie vervolgopleiding te doen of een fijne carrière te hebben? Als we er nou eens vanuit gaan dat de kinderen op het sbo juist de Ferrari van het onderwijs krijgen?
Ik geloof niet dat het per definitie voor alle kinderen beter is om met elkaar op dezelfde school te zitten. Ik geloof dat ieder kind recht heeft op het beste onderwijs in een setting die de meeste kans op succes biedt. In het filmpje dat wij te zien kregen over inclusief onderwijs, verzuchtte een leerling: "Mijn eerste dag op deze school voelde als de hemel". Deze uitspraak kwam niet voort uit het feit dat deze leerling op een inclusieve school zat. De hemel hield in dat deze leerling eindelijk op een plek zat die was afgestemd op wat zij nodig had, met leraren en klasgenoten die haar begrepen en waar zij succes kon ervaren. Lukt het om dat te realiseren op een reguliere school? Prachtig! En voor mijn part noemen we dat dan inclusief onderwijs. Kan het elders beter? Ook prachtig. Als het belang van het kind maar voorop staat.
Tot slot wil ik graag nog benoemen dat in het verhaal rond inclusief onderwijs niet werd gesproken over gedragsproblematiek. Zoals een collega in de zaal opmerkte, veel van de verwijzingen naar het speciaal onderwijs hebben juist daarmee te maken. Situaties waarin de veiligheid van de andere kinderen (en soms van de leerkracht) onder druk staan. Verbale en/of fysieke agressie bij een leerling die ervoor zorgt dat de rest van de klas bang is of die zoveel onrust en verstoring geeft dat er nauwelijks nog lesgegeven kan worden. Het leidt soms tot onhoudbare situaties, waarin leerkrachten zich onmachtig voelen. Zij zijn immers niet opgeleid tot psychotherapeuten, maar hebben wel de verantwoordelijkheid voor de veiligheid van de groep, ervaren de druk van ouders die niet willen dat hun kind wordt blootgesteld aan dit soort gedrag van een klasgenoot. Ze voelen zich aan alle kanten tekortschieten, zowel ten opzichte van deze leerling als van de andere kinderen.
Is inclusie dan nog steeds prio?
Misschien denk ik nog te veel vanuit oude kaders en is mijn blik nog niet open genoeg om naar die horizon te kijken die inclusief onderwijs heet. Ik laat me graag de komende jaren informeren en inspireren over wat het betekent en hoe we dat gaan doen. En tot het moment dat ik het woord inclusief volledig kan omarmen, richt ik me voorlopig maar liever op goed onderwijs in ons kindcentrum.
Caroline Sunnotel
Directeur
Deze week was ik bij een bijeenkomst over inclusief onderwijs. Inclusief onderwijs is dé nieuwe stip op de horizon, passend onderwijs is passé. En nee, inclusief onderwijs is niet de betere vorm van passend onderwijs, zo heb ik mij laten vertellen. Inclusief onderwijs is een compleet andere benadering. Hoewel ik echt mijn best heb gedaan om aan de hand van de presentatie en de getoonde film te snappen waarom inclusief onderwijs zo veel beter en anders is dan passend onderwijs, is me dat nog niet helemaal gelukt. Vooralsnog interpreteer ik het maar als een ideaal waarin alle kinderen die wonen in de wijk waarin ons kindcentrum staat, op ons kindcentrum terecht kunnen, ongeacht lichamelijke beperkingen, gedragsproblematiek, zorg- of ondersteuningsbehoeften. Geen speciaal (basis)onderwijs meer, iedereen samen naar dezelfde school.
Het klinkt als een prachtig streven, dus waarom doen we dat eigenlijk niet? Hoe komt het dat we, ook al doen we ontzettend hard ons best, toch op een gegeven moment tot de conclusie komen, dat het niet meer gaat. Dat wij niet meer weten hoe we een kind verder kunnen helpen in zijn of haar ontwikkeling. Dat wij niet beschikken over de specialistische kennis, de setting, middelen of mensen die daarvoor nodig zijn? Het besluit om een kind te verwijzen naar het speciaal basisonderwijs wordt echt niet genomen om er gemakkelijk vanaf te komen. Zo'n besluit neem je, omdat je er met elkaar van overtuigd bent dat het kind daar veel beter onderwijs kan krijgen dan bij jou. Dat gun je het kind.
Het verhaal over inclusief onderwijs sloot aan bij het beeld dat kinderen die op het speciaal basisonderwijs zitten, slechter af zijn dan degenen in het regulier onderwijs. Alsof de kinderen in een reguliere school de Ferrari van het onderwijs krijgen en degenen in het sbo worden afgescheept met een Peugeotje 108. De winnaars en de verliezers. De gelukkigen en de losers. Want, zo werd verteld, uit onderzoek blijkt dat het voor kinderen uit het speciaal onderwijs veel lastiger is om een stageplek te vinden of een leuke baan. Dat is natuurlijk niet eerlijk. Maar is dan de oplossing om alle kinderen "regulier" te maken of zou het beeld dat wij als maatschappij hebben van kinderen op het sbo moeten veranderen? Zouden we niet moeten uitdragen dat deze kinderen, juist dankzij specialistisch onderwijs op de beste plek en met optimale ondersteuning, heel prima in staat zijn om een mooie vervolgopleiding te doen of een fijne carrière te hebben? Als we er nou eens vanuit gaan dat de kinderen op het sbo juist de Ferrari van het onderwijs krijgen?
Ik geloof niet dat het per definitie voor alle kinderen beter is om met elkaar op dezelfde school te zitten. Ik geloof dat ieder kind recht heeft op het beste onderwijs in een setting die de meeste kans op succes biedt. In het filmpje dat wij te zien kregen over inclusief onderwijs, verzuchtte een leerling: "Mijn eerste dag op deze school voelde als de hemel". Deze uitspraak kwam niet voort uit het feit dat deze leerling op een inclusieve school zat. De hemel hield in dat deze leerling eindelijk op een plek zat die was afgestemd op wat zij nodig had, met leraren en klasgenoten die haar begrepen en waar zij succes kon ervaren. Lukt het om dat te realiseren op een reguliere school? Prachtig! En voor mijn part noemen we dat dan inclusief onderwijs. Kan het elders beter? Ook prachtig. Als het belang van het kind maar voorop staat.
Tot slot wil ik graag nog benoemen dat in het verhaal rond inclusief onderwijs niet werd gesproken over gedragsproblematiek. Zoals een collega in de zaal opmerkte, veel van de verwijzingen naar het speciaal onderwijs hebben juist daarmee te maken. Situaties waarin de veiligheid van de andere kinderen (en soms van de leerkracht) onder druk staan. Verbale en/of fysieke agressie bij een leerling die ervoor zorgt dat de rest van de klas bang is of die zoveel onrust en verstoring geeft dat er nauwelijks nog lesgegeven kan worden. Het leidt soms tot onhoudbare situaties, waarin leerkrachten zich onmachtig voelen. Zij zijn immers niet opgeleid tot psychotherapeuten, maar hebben wel de verantwoordelijkheid voor de veiligheid van de groep, ervaren de druk van ouders die niet willen dat hun kind wordt blootgesteld aan dit soort gedrag van een klasgenoot. Ze voelen zich aan alle kanten tekortschieten, zowel ten opzichte van deze leerling als van de andere kinderen.
Is inclusie dan nog steeds prio?
Misschien denk ik nog te veel vanuit oude kaders en is mijn blik nog niet open genoeg om naar die horizon te kijken die inclusief onderwijs heet. Ik laat me graag de komende jaren informeren en inspireren over wat het betekent en hoe we dat gaan doen. En tot het moment dat ik het woord inclusief volledig kan omarmen, richt ik me voorlopig maar liever op goed onderwijs in ons kindcentrum.
Caroline Sunnotel
Directeur
De subsidie die werd toegekend en toch weer niet..
26 april 2023
Laat ik vooropstellen dat ik tegen incidentele subsidies ben. Het beleidloos strooien van euro's door de overheid, sinds de NPO middelen optellend tot enorme bedragen per leerling, in plaats van de structurele financiering van het onderwijs aan te pakken, vind ik principieel onjuist. Toch liet ik mij door mijn collega-directeuren overtuigen een aanvraag in te dienen toen de volgende subsidieronde basisvaardigheden zich aandiende. Weer een pot met geld om het onderwijs te repareren en hogere resultaten te halen. Ik zou onze leerlingen te kort doen als ik het niet zou proberen en dus diende ik nog snel voor de deadline mijn aanvraag in. Niet dat ik dacht veel kans te maken op het verkrijgen van het geld, de vorige ronde was immers al gebleken dat het aantal aanvragende scholen veel groter was dan het budget toeliet.
Mijn verbazing was dan ook groot toen ik niet veel later een mail ontving van het ministerie waarin werd aangegeven dat men voornemens was de aangevraagde subsidie aan ons toe te kennen. Enthousiast stormde ik de personeelskamer binnen om het goede nieuws te delen. Principes aan de kant (ja erg ik weet het) maar 120.000 euro is toch een niet te versmaden bedrag waar we ook op het Ooievaarsnest mooie dingen voor onze leerlingen mee kunnen doen. Al plannen makend gingen we vervolgens de meivakantie in. Totdat er nóg een mail van het ministerie kwam. Het "Team Verbetering Basisvaardigheden" had een rekenfoutje gemaakt en moest helaas de eerder verstuurde communicatie herroepen. Er moest opnieuw gerekend worden en de uitslag daarvan zou binnenkort volgen. Tja, je raadt het al. Het volgende bericht was helaas pindakaas. Niks 120.000 euro. Foutje, bedankt…
Ik ben blij voor de scholen die de subsidie wél gaan krijgen. Echt waar. En ik hoop dat ze er vooral heel veel goede dingen mee gaan doen. Effectieve dingen, interventies die ervoor zorgen dat de kinderen op die scholen inderdaad een heel stuk erop vooruit gaan qua kennis en vooruitzichten. Sterker nog, ik hoop dat het op al die scholen zo ontzettend goed gaat volgend schooljaar, dat de overheid stopt met al die oppoppende subsidiepotjes en weer na gaat denken over structurele maatregelen die het onderwijs in Nederland beter kunnen maken.
Ondertussen gaan we op het Ooievaarsnest gewoon verder met wat we al deden: ontzettend goede instructies verzorgen en de kinderen optimaal begeleiden bij het leren. Ook zonder subsidies blijft dat het allerbelangrijkste wat wij kunnen doen om de basisvaardigheden te vegroten en kansengelijkheid in Nederland te bereiken.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Laat ik vooropstellen dat ik tegen incidentele subsidies ben. Het beleidloos strooien van euro's door de overheid, sinds de NPO middelen optellend tot enorme bedragen per leerling, in plaats van de structurele financiering van het onderwijs aan te pakken, vind ik principieel onjuist. Toch liet ik mij door mijn collega-directeuren overtuigen een aanvraag in te dienen toen de volgende subsidieronde basisvaardigheden zich aandiende. Weer een pot met geld om het onderwijs te repareren en hogere resultaten te halen. Ik zou onze leerlingen te kort doen als ik het niet zou proberen en dus diende ik nog snel voor de deadline mijn aanvraag in. Niet dat ik dacht veel kans te maken op het verkrijgen van het geld, de vorige ronde was immers al gebleken dat het aantal aanvragende scholen veel groter was dan het budget toeliet.
Mijn verbazing was dan ook groot toen ik niet veel later een mail ontving van het ministerie waarin werd aangegeven dat men voornemens was de aangevraagde subsidie aan ons toe te kennen. Enthousiast stormde ik de personeelskamer binnen om het goede nieuws te delen. Principes aan de kant (ja erg ik weet het) maar 120.000 euro is toch een niet te versmaden bedrag waar we ook op het Ooievaarsnest mooie dingen voor onze leerlingen mee kunnen doen. Al plannen makend gingen we vervolgens de meivakantie in. Totdat er nóg een mail van het ministerie kwam. Het "Team Verbetering Basisvaardigheden" had een rekenfoutje gemaakt en moest helaas de eerder verstuurde communicatie herroepen. Er moest opnieuw gerekend worden en de uitslag daarvan zou binnenkort volgen. Tja, je raadt het al. Het volgende bericht was helaas pindakaas. Niks 120.000 euro. Foutje, bedankt…
Ik ben blij voor de scholen die de subsidie wél gaan krijgen. Echt waar. En ik hoop dat ze er vooral heel veel goede dingen mee gaan doen. Effectieve dingen, interventies die ervoor zorgen dat de kinderen op die scholen inderdaad een heel stuk erop vooruit gaan qua kennis en vooruitzichten. Sterker nog, ik hoop dat het op al die scholen zo ontzettend goed gaat volgend schooljaar, dat de overheid stopt met al die oppoppende subsidiepotjes en weer na gaat denken over structurele maatregelen die het onderwijs in Nederland beter kunnen maken.
Ondertussen gaan we op het Ooievaarsnest gewoon verder met wat we al deden: ontzettend goede instructies verzorgen en de kinderen optimaal begeleiden bij het leren. Ook zonder subsidies blijft dat het allerbelangrijkste wat wij kunnen doen om de basisvaardigheden te vegroten en kansengelijkheid in Nederland te bereiken.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Lente, paniek!
23 maart 2023
De lente is aangebroken en daarmee tegelijkertijd een digitale maatschappelijke discussie over sexuele voorlichting op de basisscholen. Zoals met zoveel onderwerpen en discussies wordt er door jan en alleman maar wat geroepen. Het lijkt wel of aandacht in de vorm van aantallen likes of hits belangrijker wordt gevonden dan genuanceerde waarheidsvinding. Een collega appt mij of wij vragen van ouders hebben ontvangen over de gewraakte lessenserie Lentekriebels. Niet dat wij deze lessenserie doen in ons onderwijs, maar het zou natuurlijk kunnen dat ouders dat naar aanleiding van alle publiciteit willen weten. Moet ik een bericht hierover sturen naar ouders of niet? Laten we ons gek maken door alle gedoe op social media en zien wij ons genoodzaakt ons te verdedigen of laat ik deze storm overwaaien? Ik hoop altijd maar dat de ouders van onze school voldoende vertrouwen hebben in de professionals die bij ons werken om datgene met de kinderen te behandelen wat passend is. Net zoals wij in de kleutergroep nog geen breukensommen aanleren, zal geen kleuterleerkracht het in haar hoofd halen onderwerpen te behandelen op het gebied van sexuele interactie die bedoeld zijn voor pubers. Geen paniek nodig dus, het komt helemaal goed met onze lessen over de bloemetjes en de bijtjes.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
De lente is aangebroken en daarmee tegelijkertijd een digitale maatschappelijke discussie over sexuele voorlichting op de basisscholen. Zoals met zoveel onderwerpen en discussies wordt er door jan en alleman maar wat geroepen. Het lijkt wel of aandacht in de vorm van aantallen likes of hits belangrijker wordt gevonden dan genuanceerde waarheidsvinding. Een collega appt mij of wij vragen van ouders hebben ontvangen over de gewraakte lessenserie Lentekriebels. Niet dat wij deze lessenserie doen in ons onderwijs, maar het zou natuurlijk kunnen dat ouders dat naar aanleiding van alle publiciteit willen weten. Moet ik een bericht hierover sturen naar ouders of niet? Laten we ons gek maken door alle gedoe op social media en zien wij ons genoodzaakt ons te verdedigen of laat ik deze storm overwaaien? Ik hoop altijd maar dat de ouders van onze school voldoende vertrouwen hebben in de professionals die bij ons werken om datgene met de kinderen te behandelen wat passend is. Net zoals wij in de kleutergroep nog geen breukensommen aanleren, zal geen kleuterleerkracht het in haar hoofd halen onderwerpen te behandelen op het gebied van sexuele interactie die bedoeld zijn voor pubers. Geen paniek nodig dus, het komt helemaal goed met onze lessen over de bloemetjes en de bijtjes.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Alaaf!
17 februari 2023
Het is weer carnavalstijd. De laatste hand wordt gelegd aan de vele praalwagens die meedoen aan de grootse optocht en menigeen maakt zich op voor een lang weekend feest. MIjn eerste kennismaking met Carnaval was toen ik als zevenjarige vanuit Amsterdam naar West-Friesland was verhuisd en daar werd ondergedompeld in een enorme feestzaal vol dansende en verklede mensen. Het is nooit meer echt goed gekomen tussen mij en Carnaval…
Maar ja, als je werkplek in Zwaag is (het episch centrum van de Carnaval boven de grote rivieren) en je het kindcentrum "als hart van de gemeenschap" voorstaat, dan is er geen ontkomen aan. Alaaf! Laat maar komen die polonaise! En zo gebeurt het dat ook in kindcentrum het Ooievaarsnest op vrijdagmiddag de carnavalskrakers klinken en kinderen én medewerkers de handen op elkaars schouders leggen om al heupwiegend rondjes door de aula te lopen. Op dat moment heet het Ooievaarsnest overigens 't Leutnest, want ook die gekke namen zijn onderdeel van de traditie. En omdat Carnaval nou eenmaal behoort tot het cultureel erfgoed van Zwaag, staan we deze inbreuk op ons strakke curriculum toe en omarmen we de feestelijkheden. Het hoogtepunt van een uurtje dansen en springen is het bezoek van de Prins, zijn hofdames en de Raad van Elf. In vol ornaat komen zij langs bij de scholen in Zwaag om de Carnaval spirit over te brengen op de jeugd, die immers die mooie traditie in de toekomst in ere moet gaan houden. Prins Kukel de Feurste, prins van 2023, voert de polonaise aan, kan natuurlijk alle krakers meezingen en onder leiding van de hofdames wordt ook nog even de Masky shake (het dansje van de mascotte) uitgevoerd. Sommige kinderen genieten volop, anderen zitten hun tijd uit en wachten tot het feestgedruis tot stilstand komt en zij weer "gewoon" in de klas mogen gaan zitten. Tsja, bij niet iedereen zit Carnaval in de genen. Toch maken we er een feestje van, want Carnaval op 't Leutnest, het hoort er gewoon bij.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Het is weer carnavalstijd. De laatste hand wordt gelegd aan de vele praalwagens die meedoen aan de grootse optocht en menigeen maakt zich op voor een lang weekend feest. MIjn eerste kennismaking met Carnaval was toen ik als zevenjarige vanuit Amsterdam naar West-Friesland was verhuisd en daar werd ondergedompeld in een enorme feestzaal vol dansende en verklede mensen. Het is nooit meer echt goed gekomen tussen mij en Carnaval…
Maar ja, als je werkplek in Zwaag is (het episch centrum van de Carnaval boven de grote rivieren) en je het kindcentrum "als hart van de gemeenschap" voorstaat, dan is er geen ontkomen aan. Alaaf! Laat maar komen die polonaise! En zo gebeurt het dat ook in kindcentrum het Ooievaarsnest op vrijdagmiddag de carnavalskrakers klinken en kinderen én medewerkers de handen op elkaars schouders leggen om al heupwiegend rondjes door de aula te lopen. Op dat moment heet het Ooievaarsnest overigens 't Leutnest, want ook die gekke namen zijn onderdeel van de traditie. En omdat Carnaval nou eenmaal behoort tot het cultureel erfgoed van Zwaag, staan we deze inbreuk op ons strakke curriculum toe en omarmen we de feestelijkheden. Het hoogtepunt van een uurtje dansen en springen is het bezoek van de Prins, zijn hofdames en de Raad van Elf. In vol ornaat komen zij langs bij de scholen in Zwaag om de Carnaval spirit over te brengen op de jeugd, die immers die mooie traditie in de toekomst in ere moet gaan houden. Prins Kukel de Feurste, prins van 2023, voert de polonaise aan, kan natuurlijk alle krakers meezingen en onder leiding van de hofdames wordt ook nog even de Masky shake (het dansje van de mascotte) uitgevoerd. Sommige kinderen genieten volop, anderen zitten hun tijd uit en wachten tot het feestgedruis tot stilstand komt en zij weer "gewoon" in de klas mogen gaan zitten. Tsja, bij niet iedereen zit Carnaval in de genen. Toch maken we er een feestje van, want Carnaval op 't Leutnest, het hoort er gewoon bij.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
De dag van de directeur
31 januari 2023
Toevalligerwijs kwam ik er vorige week achter dat 31 januari de dag van de directeur is. Direct nam ik mij voor op deze dag een bijdrage te schrijven op LinkedIn waarin ik uitleg waarom directeur zijn van een kindcentrum de leukste baan van de wereld is, en dan vooral natuurlijk als je directeur bent van het Ooievaarsnest! Vanmiddag werd duidelijk dat deze "dag van de directeur" ook mijn collega's niet was ontgaan; er stond een prachtig boeket met een lief kaartje erbij voor de deur van mijn kantoor. Dit gebaar onderstreept maar weer eens waarom mijn baan zo fijn is. Onderwijs en opvang, we doen het als team echt samen voor elk kind!
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Toevalligerwijs kwam ik er vorige week achter dat 31 januari de dag van de directeur is. Direct nam ik mij voor op deze dag een bijdrage te schrijven op LinkedIn waarin ik uitleg waarom directeur zijn van een kindcentrum de leukste baan van de wereld is, en dan vooral natuurlijk als je directeur bent van het Ooievaarsnest! Vanmiddag werd duidelijk dat deze "dag van de directeur" ook mijn collega's niet was ontgaan; er stond een prachtig boeket met een lief kaartje erbij voor de deur van mijn kantoor. Dit gebaar onderstreept maar weer eens waarom mijn baan zo fijn is. Onderwijs en opvang, we doen het als team echt samen voor elk kind!
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Wat is HPS ook alweer?
15 december 2022
De titel van dit stukje zou de indruk kunnen wekken dat ik echt niet meer weet wat HPS is. Maar dat is natuurlijk niet zo. Wij zijn inmiddels een door en door high performing kindcentrum, met hoge verwachtingen van kinderen en medewerkers en de vaste overtuiging dat alle kinderen bij ons leren. De reden voor de hernieuwde overdenking over het high performing zijn, was het verzoek of wij wilden meewerken aan een filmpje over HPS. Aan de hand van een interview met kwaliteitscoordinator Ingrid en mij, moest het filmpje duidelijk maken aan andere scholen wat het traject ons heeft opgeleverd en wat het in praktijk betekent om met HPS bezig te zijn. Ja, dan doe je toch vooraf weer even je huiswerk. Hoe zien wij onze visie op leren terug in de klas? Wat maakt ons onderwijs zo effectief? Hoe hebben we ervoor gezorgd dat de didactische principes van Rosenshine en de kennis over leren niet alleen in ons hoofd zit, maar breed gedragen worden door iedereen binnen ons kindcentrum? Welke eye openers zouden alle leerkrachten moeten kennen? Sommige dingen zijn voor ons zo gewoon geworden, dat je bijna zou vergeten dat we slechts een paar jaar geleden er nog niets vanaf wisten. Kortom, zo'n dagje filmen is een mooie reality check om te kijken of we ons nog steeds bewust zijn waarom we de dingen doen zoals we ze doen. En als dan het ongemakkelijke gevoel van voor de camera zitten ("doe nog even dat gekke plukje haar goed") voorbij is, loop ik natuurlijk zo trots als een pauw achter de camerameneer aan, wanneer hij binnen en buiten nog wat "shots" wil maken. Ik kan wel honderd mooie voorbeelden bedenken om te filmen, maar het wordt natuurlijk geen Ooievaarsnest promo. Uiteindelijk zullen slechts een paar minuten film overblijven, die we gelukkig vooraf nog even mogen bekijken. Hoogstwaarschijnlijk wordt dat opnieuw een ongemakkelijk momentje, want niets zo vreselijk als jezelf op beeld zien en horen (en dan ook nog met gek haar waarschijnlijk). Uiteindelijk hopen we natuurlijk dat onze bijdrage andere scholen inspireert om ook aan de slag te gaan met bewezen effectief, echt goed onderwijs. Want we kunnen niet hard genoeg roepen dat onderwijs (en in ons geval opvang en onderwijs) de sleutel vomt tot kansengelijkheid voor elk kind.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
De titel van dit stukje zou de indruk kunnen wekken dat ik echt niet meer weet wat HPS is. Maar dat is natuurlijk niet zo. Wij zijn inmiddels een door en door high performing kindcentrum, met hoge verwachtingen van kinderen en medewerkers en de vaste overtuiging dat alle kinderen bij ons leren. De reden voor de hernieuwde overdenking over het high performing zijn, was het verzoek of wij wilden meewerken aan een filmpje over HPS. Aan de hand van een interview met kwaliteitscoordinator Ingrid en mij, moest het filmpje duidelijk maken aan andere scholen wat het traject ons heeft opgeleverd en wat het in praktijk betekent om met HPS bezig te zijn. Ja, dan doe je toch vooraf weer even je huiswerk. Hoe zien wij onze visie op leren terug in de klas? Wat maakt ons onderwijs zo effectief? Hoe hebben we ervoor gezorgd dat de didactische principes van Rosenshine en de kennis over leren niet alleen in ons hoofd zit, maar breed gedragen worden door iedereen binnen ons kindcentrum? Welke eye openers zouden alle leerkrachten moeten kennen? Sommige dingen zijn voor ons zo gewoon geworden, dat je bijna zou vergeten dat we slechts een paar jaar geleden er nog niets vanaf wisten. Kortom, zo'n dagje filmen is een mooie reality check om te kijken of we ons nog steeds bewust zijn waarom we de dingen doen zoals we ze doen. En als dan het ongemakkelijke gevoel van voor de camera zitten ("doe nog even dat gekke plukje haar goed") voorbij is, loop ik natuurlijk zo trots als een pauw achter de camerameneer aan, wanneer hij binnen en buiten nog wat "shots" wil maken. Ik kan wel honderd mooie voorbeelden bedenken om te filmen, maar het wordt natuurlijk geen Ooievaarsnest promo. Uiteindelijk zullen slechts een paar minuten film overblijven, die we gelukkig vooraf nog even mogen bekijken. Hoogstwaarschijnlijk wordt dat opnieuw een ongemakkelijk momentje, want niets zo vreselijk als jezelf op beeld zien en horen (en dan ook nog met gek haar waarschijnlijk). Uiteindelijk hopen we natuurlijk dat onze bijdrage andere scholen inspireert om ook aan de slag te gaan met bewezen effectief, echt goed onderwijs. Want we kunnen niet hard genoeg roepen dat onderwijs (en in ons geval opvang en onderwijs) de sleutel vomt tot kansengelijkheid voor elk kind.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
De kinderopvang omarmd
1 november 2022
Het is nu een jaar geleden dat we op het Ooievaarsnest onze eigen BSO groep openden. Een stap die voortkwam uit de fusie tussen Talent en SKH op 1 januari eerder dat jaar. In de aanloop naar die fusie, maar zeker in de maanden daarna, is er binnen onze (nieuwe) organisatie heel veel gesproken over het hoe en waarom van deze samensmelting tussen onderwijs en opvang. Het hoe bleek best ingewikkeld en is misschien zelfs nu nog steeds niet helemaal uitgekristalliseerd. Het waarom, dat was echter veel interessanter en mooier.
Stichting Talent, waartoe het Ooievaarsnest samen met nog 10 scholen in Hoorn behoort, biedt openbaar onderwijs en staat ook voor de waarden van dat openbaar onderwijs. Gelijkwaardigheid, vrijheid en ontmoeting zijn die algemene waarden van het openbaar onderwijs in Nederland. Iedereen is welkom, met respect voor de onderlinge verschillen tussen mensen. Stichting Kinderopvang Hoorn zou je vergelijkbaar kunnen kenmerken. In de kinderopvang heet dat maatschappelijke kinderopvang. Dit in tegenstelling tot de commerciële kinderopvangorganisaties. Bij de maatschappelijke kinderopvangorganisaties (in Hoorn is dat alleen SKH) staat de toegankelijkheid voorop. De tarieven worden laag gehouden, zodat de opvang voor alle ouders betaalbaar blijft. Maatschappelijke kinderopvang is niet gericht op winst, maar op kwaliteit voor zoveel mogelijk kinderen. Niet zo gek dus, dat juist Talent en SKH elkaar daarin hebben gevonden: het beste onderwijs en de beste opvang voor alle kinderen mogelijk maken.
Totdat de fusie concreet werd bemoeiden we ons als school niet veel met de kinderopvang. De buitenschoolse en toen nog tussenschoolse opvang werden door 't Herdertje geregeld en ouders betaalden daarvoor. Er was zo nu en dan contact, meestal als er iets was voorgevallen tussen kinderen tijdens de overblijf of na schooltijd. En ook nadat de peutergroep van 't Herdertje zijn intrede deed, kwam de samenwerking tussen ons om allerlei redenen niet echt op gang, alle inspanningen daartoe ten spijt. Achteraf denk ik dat de belangrijkste reden was, dat we nooit vanuit een team en een organisatie hebben kunnen werken. Nu we een eigen BSO hebben en ook een eigen peutergroep zijn gestart, snap ik pas de kracht van echt collega's zijn, onder verantwoordelijkheid van één directeur, vanuit één gedeelde visie en met eenduidig en afgestemd pedagogisch beleid. Dat wat er nu in een jaar tijd staat, hadden we anders nooit kunnen bereiken.
Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat het organisatorisch allemaal even makkelijk is. De regelgeving in de kinderopvang is streng en beperkend. Het onderwijs is wat dat betreft een stuk vrijer geregeld. Een klein voorbeeld: er is nergens vastgelegd hoeveel kinderen er maximaal in een klas of bij een leerkracht mogen worden ingedeeld. Bij de BSO is dat echter strikt gemaximeerd op elf kinderen per medewerker. Komt kind nummer twaalf erbij, dan moet er ook een pedagogisch medewerker bij. Dit maakt dat we dagelijks moeten schakelen tussen het aantal aanwezige kinderen op onze BSO en het aantal medewerkers dat moet worden ingeroosterd, terwijl we in het onderwijs slechts een keer in juli een indeling maken waar we de rest van het schooljaar niets meer aan hoeven te veranderen. Ook het toezicht is anders. Worden we in het onderwijs vooral op afstand beoordeeld aan de hand van de Cito resultaten en de Eindtoets, komt er in de opvang een paar keer per jaar iemand van de GGD op bezoek om te checken of alle procedures wel zo in praktijk worden gebracht als dat ze beschreven staan in de beleidsplannen. Ga je met de peuters eerst eten en daarna een liedje zingen, maar staat er in de papieren dat je eerst zingt en dan pas gaat eten, kun je zomaar een waarschuwing aan je broek hebben hangen. Maar, alles went en met iedere dag die voorbij gaat krijg ik meer en meer kijk op hoe de zaken in de opvang gaan. Ik geniet van de kinderen die een dagvullend, doorlopend programma hebben met zo min mogelijk scheidslijnen tussen de klas en de BSO. En in de toekomst zullen die scheidslijnen zelfs helemaal verdwijnen, zo is ons doel. Zeker als in 2025 de kinderopvang vrijwel gratis zal worden, iets waar de maatschappelijke kinderopvang zich al jaren hard voor maakt, zullen nog meer kinderen kunnen profiteren van een dagvullend programma waarin spelen en leren, inspanning en ontspanning, elkaar soepeltjes afwisselen. In zo'n dagprogramma, ook wel de rijke schooldag genoemd, werken leerkrachten, onderwijsassistenten en pedagogisch medewerkers door de dag heen met elkaar samen, om ieder vanuit de eigen expertise, een aandeel te hebben in die rijke schooldag. Dit toekomstbeeld is precies de reden waarom we de integratie van opvang en onderwijs binnen het Ooievaarsnest hebben omarmd.
Zelfs wanneer ik extra vroeg op moet staan (niet mijn favoriete deel van de dag) om in te vallen bij onze voorschoolse opvang die om 7 uur start, ben ik trots op de stappen die we als Ooievaarsnest hebben gezet. Ik zie hoe de tweejarigen in onze peutergroep zich met reuzenstappen ontwikkelen en straks met een enorme voorsprong een mooie overgang naar ons kleuteronderwijs maken. Ik geniet van de gezellige sfeer bij de BSO, waar de kinderen warm worden ontvangen en alle ruimte krijgen om zich te ontspannen, te spelen en zich verder te ontwikkelen, in aansluiting op het schoolse deel van de dag. Er is afstemming qua thema's, qua zorg en aandacht en niet zelden loopt een onderwijscollega binnen om even mee te spelen, te ondersteunen of zelfs in te vallen. Dit maakt het voor de kinderen tot een logisch en veilig geheel. Alle volwassenen rondom het kind werken immers met elkaar samen en zitten op een lijn.
Onze plannen voor het Ooievaarsnest voor opvang en onderwijs zijn behoorlijk ambitieus, maar we werken er gestaag aan. We zijn de kennismakingsfase voorbij en zijn nu volop samen aan het bouwen. Onze eerstvolgende stap is het inrichten van een apart BSO lokaal, zodat de peuters en BSO ieder een eigen ruimte hebben. Verder zullen we ons inzetten om de integratie van peutergroep de Zwaaghalsjes, de peutergroep die is gevestigd in het wijkcentrum aan de Pastoor Nuijensstraat en die ook bij ons kindcentrum hoort, nog beter vorm te geven. De fysieke afstand, hoewel klein, is toch best een drempel gebleken. En verder zou ik graag ook dagopvang willen kunnen bieden, zodat kinderen al vanaf baby binnen ons kindcentrum kunnen opgroeien.
Op 7 november zitten we met alle collega's van Talent en kinderopvang West-Friesland (de nieuwe naam voor SKH en SKiK) samen in de schouwburg om te kijken en te luisteren naar de missie en de visie van onze gezamenlijke organisatie. Die missie en visie zijn vertaald in vijf "verhalen" die de basis vormen van ons bestaan. Het zijn de redenen én de dromen van twee bestuurders om een kinderopvang- en een onderwijsorganisatie samen te voegen tot een geheel. Met die dromen gaan wij op zo'n 40 locaties de komende jaren aan de slag, waar het Ooievaarsnest er een van is.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Het is nu een jaar geleden dat we op het Ooievaarsnest onze eigen BSO groep openden. Een stap die voortkwam uit de fusie tussen Talent en SKH op 1 januari eerder dat jaar. In de aanloop naar die fusie, maar zeker in de maanden daarna, is er binnen onze (nieuwe) organisatie heel veel gesproken over het hoe en waarom van deze samensmelting tussen onderwijs en opvang. Het hoe bleek best ingewikkeld en is misschien zelfs nu nog steeds niet helemaal uitgekristalliseerd. Het waarom, dat was echter veel interessanter en mooier.
Stichting Talent, waartoe het Ooievaarsnest samen met nog 10 scholen in Hoorn behoort, biedt openbaar onderwijs en staat ook voor de waarden van dat openbaar onderwijs. Gelijkwaardigheid, vrijheid en ontmoeting zijn die algemene waarden van het openbaar onderwijs in Nederland. Iedereen is welkom, met respect voor de onderlinge verschillen tussen mensen. Stichting Kinderopvang Hoorn zou je vergelijkbaar kunnen kenmerken. In de kinderopvang heet dat maatschappelijke kinderopvang. Dit in tegenstelling tot de commerciële kinderopvangorganisaties. Bij de maatschappelijke kinderopvangorganisaties (in Hoorn is dat alleen SKH) staat de toegankelijkheid voorop. De tarieven worden laag gehouden, zodat de opvang voor alle ouders betaalbaar blijft. Maatschappelijke kinderopvang is niet gericht op winst, maar op kwaliteit voor zoveel mogelijk kinderen. Niet zo gek dus, dat juist Talent en SKH elkaar daarin hebben gevonden: het beste onderwijs en de beste opvang voor alle kinderen mogelijk maken.
Totdat de fusie concreet werd bemoeiden we ons als school niet veel met de kinderopvang. De buitenschoolse en toen nog tussenschoolse opvang werden door 't Herdertje geregeld en ouders betaalden daarvoor. Er was zo nu en dan contact, meestal als er iets was voorgevallen tussen kinderen tijdens de overblijf of na schooltijd. En ook nadat de peutergroep van 't Herdertje zijn intrede deed, kwam de samenwerking tussen ons om allerlei redenen niet echt op gang, alle inspanningen daartoe ten spijt. Achteraf denk ik dat de belangrijkste reden was, dat we nooit vanuit een team en een organisatie hebben kunnen werken. Nu we een eigen BSO hebben en ook een eigen peutergroep zijn gestart, snap ik pas de kracht van echt collega's zijn, onder verantwoordelijkheid van één directeur, vanuit één gedeelde visie en met eenduidig en afgestemd pedagogisch beleid. Dat wat er nu in een jaar tijd staat, hadden we anders nooit kunnen bereiken.
Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat het organisatorisch allemaal even makkelijk is. De regelgeving in de kinderopvang is streng en beperkend. Het onderwijs is wat dat betreft een stuk vrijer geregeld. Een klein voorbeeld: er is nergens vastgelegd hoeveel kinderen er maximaal in een klas of bij een leerkracht mogen worden ingedeeld. Bij de BSO is dat echter strikt gemaximeerd op elf kinderen per medewerker. Komt kind nummer twaalf erbij, dan moet er ook een pedagogisch medewerker bij. Dit maakt dat we dagelijks moeten schakelen tussen het aantal aanwezige kinderen op onze BSO en het aantal medewerkers dat moet worden ingeroosterd, terwijl we in het onderwijs slechts een keer in juli een indeling maken waar we de rest van het schooljaar niets meer aan hoeven te veranderen. Ook het toezicht is anders. Worden we in het onderwijs vooral op afstand beoordeeld aan de hand van de Cito resultaten en de Eindtoets, komt er in de opvang een paar keer per jaar iemand van de GGD op bezoek om te checken of alle procedures wel zo in praktijk worden gebracht als dat ze beschreven staan in de beleidsplannen. Ga je met de peuters eerst eten en daarna een liedje zingen, maar staat er in de papieren dat je eerst zingt en dan pas gaat eten, kun je zomaar een waarschuwing aan je broek hebben hangen. Maar, alles went en met iedere dag die voorbij gaat krijg ik meer en meer kijk op hoe de zaken in de opvang gaan. Ik geniet van de kinderen die een dagvullend, doorlopend programma hebben met zo min mogelijk scheidslijnen tussen de klas en de BSO. En in de toekomst zullen die scheidslijnen zelfs helemaal verdwijnen, zo is ons doel. Zeker als in 2025 de kinderopvang vrijwel gratis zal worden, iets waar de maatschappelijke kinderopvang zich al jaren hard voor maakt, zullen nog meer kinderen kunnen profiteren van een dagvullend programma waarin spelen en leren, inspanning en ontspanning, elkaar soepeltjes afwisselen. In zo'n dagprogramma, ook wel de rijke schooldag genoemd, werken leerkrachten, onderwijsassistenten en pedagogisch medewerkers door de dag heen met elkaar samen, om ieder vanuit de eigen expertise, een aandeel te hebben in die rijke schooldag. Dit toekomstbeeld is precies de reden waarom we de integratie van opvang en onderwijs binnen het Ooievaarsnest hebben omarmd.
Zelfs wanneer ik extra vroeg op moet staan (niet mijn favoriete deel van de dag) om in te vallen bij onze voorschoolse opvang die om 7 uur start, ben ik trots op de stappen die we als Ooievaarsnest hebben gezet. Ik zie hoe de tweejarigen in onze peutergroep zich met reuzenstappen ontwikkelen en straks met een enorme voorsprong een mooie overgang naar ons kleuteronderwijs maken. Ik geniet van de gezellige sfeer bij de BSO, waar de kinderen warm worden ontvangen en alle ruimte krijgen om zich te ontspannen, te spelen en zich verder te ontwikkelen, in aansluiting op het schoolse deel van de dag. Er is afstemming qua thema's, qua zorg en aandacht en niet zelden loopt een onderwijscollega binnen om even mee te spelen, te ondersteunen of zelfs in te vallen. Dit maakt het voor de kinderen tot een logisch en veilig geheel. Alle volwassenen rondom het kind werken immers met elkaar samen en zitten op een lijn.
Onze plannen voor het Ooievaarsnest voor opvang en onderwijs zijn behoorlijk ambitieus, maar we werken er gestaag aan. We zijn de kennismakingsfase voorbij en zijn nu volop samen aan het bouwen. Onze eerstvolgende stap is het inrichten van een apart BSO lokaal, zodat de peuters en BSO ieder een eigen ruimte hebben. Verder zullen we ons inzetten om de integratie van peutergroep de Zwaaghalsjes, de peutergroep die is gevestigd in het wijkcentrum aan de Pastoor Nuijensstraat en die ook bij ons kindcentrum hoort, nog beter vorm te geven. De fysieke afstand, hoewel klein, is toch best een drempel gebleken. En verder zou ik graag ook dagopvang willen kunnen bieden, zodat kinderen al vanaf baby binnen ons kindcentrum kunnen opgroeien.
Op 7 november zitten we met alle collega's van Talent en kinderopvang West-Friesland (de nieuwe naam voor SKH en SKiK) samen in de schouwburg om te kijken en te luisteren naar de missie en de visie van onze gezamenlijke organisatie. Die missie en visie zijn vertaald in vijf "verhalen" die de basis vormen van ons bestaan. Het zijn de redenen én de dromen van twee bestuurders om een kinderopvang- en een onderwijsorganisatie samen te voegen tot een geheel. Met die dromen gaan wij op zo'n 40 locaties de komende jaren aan de slag, waar het Ooievaarsnest er een van is.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
De flauwekul van toekomstonderwijs
17 september 2022
In het FD van 17 september lees ik een klein artikeltje met de titel "Heeft leren eigenlijk nog wel zin?" Een statement waar ieder onderwijsmens natuurlijk direct door geprikkeld, zo niet geïrriteerd raakt. De schrijver haalt een citaat aan dat er vrij vertaald op neer komt, dat wanneer we kinderen leren wat wij weten, deze kinderen nooit beter zullen worden dan wij. Hij poneert dit in de context van een snel veranderende wereld waarin wij nu geen idee hebben hoe de wereld er over tien of twintig jaar uitziet en we dus ook niet kunnen weten wat wij de kinderen moeten leren. Het onderwijs zou zich moeten richten op emotionele balans en aanpassingsvermogen. En passant stelt hij ook nog dat veel docenten zelf onvoldoende zijn toegerust qua mentale flexibiliteit om kinderen goed voor te bereiden op de toekomst.
Dit soort uitspraken worden door veel mensen denk ik gemakkelijk onderschreven. Het past bij de zogenaamde 21e eeuwse vaardigheden die enkele jaren geleden opeens "hot" werden in het onderwijs. Maar eigenlijk is het enige dat klopt aan deze stellingen, dat we inderdaad niet in de toekomst kunnen kijken. Verder is het volkomen flauwekul. En om dat te staven, moeten we niet naar de toekomst, maar juist naar het verleden kijken. In de loop der eeuwen is de wereld ingrijpend veranderd. Steeds weer werden ontdekkingen gedaan en werd de kennis over de wereld uitgebreid. Slimme mensen leerden, wisten en konden dingen, die eerder niet bekend waren. Al deze mensen kregen onderwijs op basis van wat de docenten toen wisten. Geen van die docenten kon in de toekomst kijken, geen van hen kon de jeugd van toen op enige andere wijze voorbereiden op die toekomst, dan door hen de kennis mee te geven die in de loop der geschiedenis was verzameld. Mentale flexibiliteit was toen geen vak en moet nu ook geen vak worden. Mentale flexibiliteit zit ingebakken in alle lessen, in de dagelijkse omgang met elkaar en in opvoeding. Veerkracht, doorzettingsvermogen, snel schakelen, omgaan met veranderingen en teleurstellingen; het zijn vaardigheden die niet op het rooster staan, maar die je ontwikkelt naarmate je groeit als mens, door situaties te ervaren en te doorstaan. Kennis (zelfs al is het "oude" kennis) is daarbij cruciaal. Hoe meer kennis, hoe beter een mens in staat zal zijn deze vaardigheden te ontwikkelen en in te zetten. Kennis geeft (be)grip, houvast, een fundament, vertrouwen. Het is de bagage die nodig is om nieuwe situaties aan te kunnen. Laten wij in het onderwijs ons dus niet richten op de toekomstige wereld die we inderdaad niet kennen, maar ervoor zorgen dat onze kinderen heel veel leren over vroeger en nu. Daar zijn heel veel docenten (en zeker die op het Ooievaarsnest) gelukkig nog steeds prima toe in staat en bereid. Als wij onze kinderen alles leren wat wij weten, gaan ze het zeker weten beter doen dan wij!
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
In het FD van 17 september lees ik een klein artikeltje met de titel "Heeft leren eigenlijk nog wel zin?" Een statement waar ieder onderwijsmens natuurlijk direct door geprikkeld, zo niet geïrriteerd raakt. De schrijver haalt een citaat aan dat er vrij vertaald op neer komt, dat wanneer we kinderen leren wat wij weten, deze kinderen nooit beter zullen worden dan wij. Hij poneert dit in de context van een snel veranderende wereld waarin wij nu geen idee hebben hoe de wereld er over tien of twintig jaar uitziet en we dus ook niet kunnen weten wat wij de kinderen moeten leren. Het onderwijs zou zich moeten richten op emotionele balans en aanpassingsvermogen. En passant stelt hij ook nog dat veel docenten zelf onvoldoende zijn toegerust qua mentale flexibiliteit om kinderen goed voor te bereiden op de toekomst.
Dit soort uitspraken worden door veel mensen denk ik gemakkelijk onderschreven. Het past bij de zogenaamde 21e eeuwse vaardigheden die enkele jaren geleden opeens "hot" werden in het onderwijs. Maar eigenlijk is het enige dat klopt aan deze stellingen, dat we inderdaad niet in de toekomst kunnen kijken. Verder is het volkomen flauwekul. En om dat te staven, moeten we niet naar de toekomst, maar juist naar het verleden kijken. In de loop der eeuwen is de wereld ingrijpend veranderd. Steeds weer werden ontdekkingen gedaan en werd de kennis over de wereld uitgebreid. Slimme mensen leerden, wisten en konden dingen, die eerder niet bekend waren. Al deze mensen kregen onderwijs op basis van wat de docenten toen wisten. Geen van die docenten kon in de toekomst kijken, geen van hen kon de jeugd van toen op enige andere wijze voorbereiden op die toekomst, dan door hen de kennis mee te geven die in de loop der geschiedenis was verzameld. Mentale flexibiliteit was toen geen vak en moet nu ook geen vak worden. Mentale flexibiliteit zit ingebakken in alle lessen, in de dagelijkse omgang met elkaar en in opvoeding. Veerkracht, doorzettingsvermogen, snel schakelen, omgaan met veranderingen en teleurstellingen; het zijn vaardigheden die niet op het rooster staan, maar die je ontwikkelt naarmate je groeit als mens, door situaties te ervaren en te doorstaan. Kennis (zelfs al is het "oude" kennis) is daarbij cruciaal. Hoe meer kennis, hoe beter een mens in staat zal zijn deze vaardigheden te ontwikkelen en in te zetten. Kennis geeft (be)grip, houvast, een fundament, vertrouwen. Het is de bagage die nodig is om nieuwe situaties aan te kunnen. Laten wij in het onderwijs ons dus niet richten op de toekomstige wereld die we inderdaad niet kennen, maar ervoor zorgen dat onze kinderen heel veel leren over vroeger en nu. Daar zijn heel veel docenten (en zeker die op het Ooievaarsnest) gelukkig nog steeds prima toe in staat en bereid. Als wij onze kinderen alles leren wat wij weten, gaan ze het zeker weten beter doen dan wij!
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Google translate
24 juni 2022
Leek de corona crisis eindelijk rustig, diende de volgende crisis zich alweer aan: oorlog in Oekraine. En net als aan het begin toen, hadden we ook nu geen idee wat er op ons af zou komen. Bliksemsnel werden er overleggen geagendeerd, verbindingsofficieren ingesteld, nieuwkomersdeskundigen geconsulteerd. De gemeente hield rekening met honderden vluchtelingen en dus ook honderden kinderen die ergens naar school zouden moeten. Uiteindelijk, na maanden van een oorlog die al veel te lang duurt, staat de teller bij ons op school nog steeds op 3. Drie jongens die samen met mama en oma hun land hebben verlaten en in Blokker en Zwaag terecht zijn gekomen. De oudste twee zitten in groep 7. Zij vermaken zich in de klas. Ze giechelen en praten, soms zelfs iets te veel, volgen online lessen en leren al vrij snel de eerste Nederlandse woorden. De bieb kreeg opdracht om Russische kinderboeken op te snorren, een vader van school was bereid een uurtje in de week met de jongens Nederlands te oefenen en gymmen en voetballen in de pauze is ook zonder elkaars taal te spreken heel erg leuk.
De jongste heeft het moeilijker. Hoewel we vooraf dachten dat het voor hem juist makkelijker zou zijn dan voor de oudsten om zich te vermaken op school en aansluiting te vinden met de andere kinderen in de klas, blijkt het andersom te zijn. Vreemde juffen, vreemde kinderen, regeltjes en routines in een kleuterklas die je niet begrijpt. Hij is regelmatig verdrietig. Dan zit hij met een wit snoetje en tranen in zijn ogen in de klas, zachtjes fluisterend in zichzelf. Niemand die hem immers verstaat.
Met handen en voeten en Google translate proberen de leerkrachten zo goed en zo kwaad als het gaat met de jongens te communiceren. Als juf wil je immers zo graag weten hoe het met de kinderen gaat, wat er in hun hoofd omgaat, wat ze nodig hebben. En als je 4 jaar bent is dat soms gewoon even op schoot zitten, een knuffel, een aai over de bol en hoeft Google er niet aan te pas te komen. Omdat je gewoon niet weet wat je moet zeggen, maar alleen maar hoopt dat dat kleine jochie weer snel veilig naar zijn eigen huis, familie en vriendjes kan.
Caroline Sunnotel
Directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Leek de corona crisis eindelijk rustig, diende de volgende crisis zich alweer aan: oorlog in Oekraine. En net als aan het begin toen, hadden we ook nu geen idee wat er op ons af zou komen. Bliksemsnel werden er overleggen geagendeerd, verbindingsofficieren ingesteld, nieuwkomersdeskundigen geconsulteerd. De gemeente hield rekening met honderden vluchtelingen en dus ook honderden kinderen die ergens naar school zouden moeten. Uiteindelijk, na maanden van een oorlog die al veel te lang duurt, staat de teller bij ons op school nog steeds op 3. Drie jongens die samen met mama en oma hun land hebben verlaten en in Blokker en Zwaag terecht zijn gekomen. De oudste twee zitten in groep 7. Zij vermaken zich in de klas. Ze giechelen en praten, soms zelfs iets te veel, volgen online lessen en leren al vrij snel de eerste Nederlandse woorden. De bieb kreeg opdracht om Russische kinderboeken op te snorren, een vader van school was bereid een uurtje in de week met de jongens Nederlands te oefenen en gymmen en voetballen in de pauze is ook zonder elkaars taal te spreken heel erg leuk.
De jongste heeft het moeilijker. Hoewel we vooraf dachten dat het voor hem juist makkelijker zou zijn dan voor de oudsten om zich te vermaken op school en aansluiting te vinden met de andere kinderen in de klas, blijkt het andersom te zijn. Vreemde juffen, vreemde kinderen, regeltjes en routines in een kleuterklas die je niet begrijpt. Hij is regelmatig verdrietig. Dan zit hij met een wit snoetje en tranen in zijn ogen in de klas, zachtjes fluisterend in zichzelf. Niemand die hem immers verstaat.
Met handen en voeten en Google translate proberen de leerkrachten zo goed en zo kwaad als het gaat met de jongens te communiceren. Als juf wil je immers zo graag weten hoe het met de kinderen gaat, wat er in hun hoofd omgaat, wat ze nodig hebben. En als je 4 jaar bent is dat soms gewoon even op schoot zitten, een knuffel, een aai over de bol en hoeft Google er niet aan te pas te komen. Omdat je gewoon niet weet wat je moet zeggen, maar alleen maar hoopt dat dat kleine jochie weer snel veilig naar zijn eigen huis, familie en vriendjes kan.
Caroline Sunnotel
Directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Het grote dilemma: klas thuis of toch nog...
4 april 2022
Het is al even geleden zie ik nu, mijn laatste bijdrage aan deze pagina dateert van bijna twee maanden geleden. Simpele reden: het was gewoon te druk. Geen tijd, maar vooral ook niet de rust om te schrijven over hoe het nu gaat op de mooiste school van Zwaag. Terwijl er natuurlijk genoeg te schrijven viel.
De druk van alledag zit 'm op dit moment in het overeind houden van het onderwijs terwijl er steeds mensen uitvallen. Niet met corona, maar wel met zodanig zware griep dat ze er meer dan een week uit liggen. Al ruim een week zijn we aan het schuiven en puzzelen. Koste wat het kost willen we voorkomen dat we nee moeten verkopen. Kunnen we nog dit, als ik nou dat...Ik denk dat er geen schooldirecteur is die bij een ziekmelding zegt "Nou, dan laten we die kinderen toch gewoon een dagje thuis blijven?!" Dat is echt het allerlaatste wat je wilt. En dus staat de KC-er voor de groep, draait een onderwijsassistent geheel zelfstandig meerdere dagen een klas, leunen we op een stagiaire die nog een dagje extra komt. Het is lapwerk. Want dan is er van echt goed onderwijs natuurlijk geen sprake. Hoewel onze stagiairs en onderwijsassistenten echt kanjers zijn, kunnen we van hen niet de instructies verwachten die de leerkracht normaliter invult. Om nog maar niet te spreken over alle extra zorg en begeleiding van leerlingen die hiermee komt te vervallen. Het is fijn voor kinderen, fijn voor ouders, maar het is een noodoplossing. En noodoplossingen zijn meestal niet duurzaam. Want ook de mensen die de boel draaiende houden, houden dat maar even vol.
En dus kwamen we vandaag op het punt dat we moesten besluiten om morgen geen twee, maar misschien wel alle groepen te vragen om thuis te blijven en i.p.v. onderwijs noodopvang te bieden. Gelukkig bleek dat uiteindelijk niet nodig (al zou het misschien wel de meest rustige optie zijn geweest), we gaan met vereende krachten 3 van de 5 groepen ontvangen. En hoe fijn is het dan dat je een appje krijgt van een ouder met het aanbod om op wat voor manier dan ook te komen helpen op school! Dus ga ik morgen samen met deze vader de lunchpauze en het buitenspelen regelen voor de kinderen, zodat de drie collega's die voor de groepen staan even rustig kunnen eten en opladen tussen de middag.
Natuurlijk hoop ik dat we voilgende week weer compleet zijn en we weer volle bak verder kunnen met het onderwijs. Tegelijk wens ik dat alle collega's, die nu met een enorm schuldgevoel ziek thuis zitten, de tijd zullen nemen om echt goed te herstellen. We hebben ieders energie immers volop nodig om de kwaliteit te leveren die we nastreven voor onze kinderen.
Caroline Sunnotel
Directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Het is al even geleden zie ik nu, mijn laatste bijdrage aan deze pagina dateert van bijna twee maanden geleden. Simpele reden: het was gewoon te druk. Geen tijd, maar vooral ook niet de rust om te schrijven over hoe het nu gaat op de mooiste school van Zwaag. Terwijl er natuurlijk genoeg te schrijven viel.
De druk van alledag zit 'm op dit moment in het overeind houden van het onderwijs terwijl er steeds mensen uitvallen. Niet met corona, maar wel met zodanig zware griep dat ze er meer dan een week uit liggen. Al ruim een week zijn we aan het schuiven en puzzelen. Koste wat het kost willen we voorkomen dat we nee moeten verkopen. Kunnen we nog dit, als ik nou dat...Ik denk dat er geen schooldirecteur is die bij een ziekmelding zegt "Nou, dan laten we die kinderen toch gewoon een dagje thuis blijven?!" Dat is echt het allerlaatste wat je wilt. En dus staat de KC-er voor de groep, draait een onderwijsassistent geheel zelfstandig meerdere dagen een klas, leunen we op een stagiaire die nog een dagje extra komt. Het is lapwerk. Want dan is er van echt goed onderwijs natuurlijk geen sprake. Hoewel onze stagiairs en onderwijsassistenten echt kanjers zijn, kunnen we van hen niet de instructies verwachten die de leerkracht normaliter invult. Om nog maar niet te spreken over alle extra zorg en begeleiding van leerlingen die hiermee komt te vervallen. Het is fijn voor kinderen, fijn voor ouders, maar het is een noodoplossing. En noodoplossingen zijn meestal niet duurzaam. Want ook de mensen die de boel draaiende houden, houden dat maar even vol.
En dus kwamen we vandaag op het punt dat we moesten besluiten om morgen geen twee, maar misschien wel alle groepen te vragen om thuis te blijven en i.p.v. onderwijs noodopvang te bieden. Gelukkig bleek dat uiteindelijk niet nodig (al zou het misschien wel de meest rustige optie zijn geweest), we gaan met vereende krachten 3 van de 5 groepen ontvangen. En hoe fijn is het dan dat je een appje krijgt van een ouder met het aanbod om op wat voor manier dan ook te komen helpen op school! Dus ga ik morgen samen met deze vader de lunchpauze en het buitenspelen regelen voor de kinderen, zodat de drie collega's die voor de groepen staan even rustig kunnen eten en opladen tussen de middag.
Natuurlijk hoop ik dat we voilgende week weer compleet zijn en we weer volle bak verder kunnen met het onderwijs. Tegelijk wens ik dat alle collega's, die nu met een enorm schuldgevoel ziek thuis zitten, de tijd zullen nemen om echt goed te herstellen. We hebben ieders energie immers volop nodig om de kwaliteit te leveren die we nastreven voor onze kinderen.
Caroline Sunnotel
Directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Toch nog een corona golf
9 februari 2022
Al heel wat keertjes heb ik het "afgeklopt"; de Corona gevallen op onze school waren op een hand te tellen. Zo nu en dan eens een ouder, een enkele leerling of leerkracht. Maar nu, in wat door velen wordt beschouwd en gehoopt als zijnde de laatste stuiptrekkingen van alle Corona ellende, gaan de besmettingen toch nog als een golf over ons heen. In eerste instantie een paar leerlingen in groep 3/4, vervolgens ook de leerkracht van die groep, maar daarna blkee vooral in de bovenbouw de een na de ander positief. Gelukkig houden onze ouders de situatie scherp in de gaten; er wordt veel getest en bij twijfel blijven de kinderen thuis. Maar desondanks bleek het niet te voorkomen dat vrijwel alle groep 8 leerlingen en een flink deel van de andere bovenbouwgroepen thuis kwamen te zitten. Dagelijks kwamen de berichten over positieve testen binnen met als gevolg dat ook de kinderen zelf graag wilden testen om te zien of zij nog wel onbesmet waren. Hulde voor het verantwoordelijkheidsbesef, al verzuchtte een leerling dat hij spijt had van de test omdat hij liever gewoon naar school ging en nu thuis moest blijven. Fijn dat kennelijke enthousiasme over school. Maar in alle eerlijkheid, het onderwijs schier er deze week wel een beetje bij in. Collega's springen voor elkaar bij, twee kanjers van onderwijsassistenten nemen groepen over, maar lesgeven aan een klein maar gemeleerd clubje in de klas en een grote bups thuis op het scherm is een mission impossible. Volgende week komt gelukkig een groot deel van de kinderen weer terug. Het is nu nog even twee dagen doorkomen, maar daarna hopelijk weer vier dagen "normaal" totdat de voorjaarsvakantie begint.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Al heel wat keertjes heb ik het "afgeklopt"; de Corona gevallen op onze school waren op een hand te tellen. Zo nu en dan eens een ouder, een enkele leerling of leerkracht. Maar nu, in wat door velen wordt beschouwd en gehoopt als zijnde de laatste stuiptrekkingen van alle Corona ellende, gaan de besmettingen toch nog als een golf over ons heen. In eerste instantie een paar leerlingen in groep 3/4, vervolgens ook de leerkracht van die groep, maar daarna blkee vooral in de bovenbouw de een na de ander positief. Gelukkig houden onze ouders de situatie scherp in de gaten; er wordt veel getest en bij twijfel blijven de kinderen thuis. Maar desondanks bleek het niet te voorkomen dat vrijwel alle groep 8 leerlingen en een flink deel van de andere bovenbouwgroepen thuis kwamen te zitten. Dagelijks kwamen de berichten over positieve testen binnen met als gevolg dat ook de kinderen zelf graag wilden testen om te zien of zij nog wel onbesmet waren. Hulde voor het verantwoordelijkheidsbesef, al verzuchtte een leerling dat hij spijt had van de test omdat hij liever gewoon naar school ging en nu thuis moest blijven. Fijn dat kennelijke enthousiasme over school. Maar in alle eerlijkheid, het onderwijs schier er deze week wel een beetje bij in. Collega's springen voor elkaar bij, twee kanjers van onderwijsassistenten nemen groepen over, maar lesgeven aan een klein maar gemeleerd clubje in de klas en een grote bups thuis op het scherm is een mission impossible. Volgende week komt gelukkig een groot deel van de kinderen weer terug. Het is nu nog even twee dagen doorkomen, maar daarna hopelijk weer vier dagen "normaal" totdat de voorjaarsvakantie begint.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Miljoenen voor CO2 meters
4 februari 2022
Het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW) trekt in totaal 17 miljoen euro uit om voor iedere schoolklas in het basis- en voortgezet onderwijs een CO2-melder aan te schaffen. In totaal gaat het om ongeveer 115.000 klassen. Wanneer een dergelijk bericht in de media verschijnt zal menigeen denken dat dit toch maar een mooie actie is van het ministerie. Maar niets is minder waar. Als ik de berichten om mee heen van andere scholen lees en hoor, dan denken zij er net zo over als ik. Iets meten is geen oplossing voor het probleem. Bovendien weten we zonder te meten allang wat er aan de hand is: de luchtkwaliteit in een klas met kinderen gaat hard achteruit als je niet continu een aantal ramen open hebt staan.
Nu hebben alle scholen van Talent al ruim een jaar in iedere klas een CO2 meter hangen. Ook in onze lokalen zien we dat binnen no time het oranje lampje gaat branden als je niet flink wat ramen open zet, zelfs in een lokaal waar maar 18 kleuters spelen. En dat is precies het probleem waar die dure meetapparaatjes geen oplossing voor bieden. Buiten is het koud en als er genoeg ramen open staan is het dat binnen ook. Daar valt niet tegen op te stoken (wat daarbij ook niet erg duurzaam is en een torenhoge gasrekening oplevert). Al vele jaren , ook ruim voor Corona, worstelen scholen met de zorg voor een gezond binnenklimaat. Wie een bovenbouwgroep binnen stapt waar onvoldoende ramen open zijn, ruikt het al. En dan hebben we het nog niet eens over voldoende zuurstof of een aangename temperatuur.
De aandacht voor virusdeeltjes die zich verspreiden in de klas heeft het probleem nog eens extra in de spotlights gezet. In de protocollen werd opgenomen dat er meer geventileerd moet worden. Sowieso wanneer de kinderen het lokaal even hebben verlaten om buiten te spelen, maar eigenlijk continu. We kennen de beelden van leerlingen met jassen aan in de klas en sjaal-brei-acties van lieve oma's om de kinderen warm te houden. Zo erg is het op het Ooievaarsnest gelukkig nog niet, maar kinderen en medewerkers weten ondertussen wel dat ze maar beter wat meer laagjes aan kunnen trekken onder een lekkere trui. Ramen open zetten is net zo standaard als handen wassen geworden.
Hoewel het fijn is dat de overheid heeft beloofd de kosten van alle meters die al aangeschaft waren te vergoeden, zou ik liever meer geld willen steken in een degelijk klimaatsysteem. Goede afzuiging en aanvoer van verse buitenlucht op temperatuur, zodat de lucht niet alleen gezond is, maar de temperatuur ook op een optimaal niveau voor leren is (18-19 graden). Ik denk eerlijk gezegd niet dat dat er voor al die 115.000 klassen in zit.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Geslaagd voor brons!
1 februari 2022
Het is inmiddels een paar dagen na de dag van de audit. De schriftelijke rapportage is helaas nog niet binnen, de mondelinge terugkoppeling van de bevindingen maken echter dat we nog steeds gloeien van trots. Ruim twee jaar nadat we als Talent, en dus ook Ooievaarsnest, begonnen aan het traject richting high performing school, was op donderdag de dag des oordeels: HPS geslaagd of niet? Twee auditoren kwamen op bezoek voor interviews met leerkrachten, de kwaliteitscoordinator en mij. Voorafgaand aan dat bezoek hadden we allemaal al een flinke zelfanalyse moeten invullen en de nodige cijfers moeten aanleveren over onze opbrengsten van de afgelopen drie jaar. Toch wel een beetje gespannen stonden we om 13.00 uur klaar voor het ontvangst. Na een korte introductie volgde een rondleiding door de school. Lopende voort mocht ik vertellen over onze visie, ons onderwijs en hoe we ons onderwijs organiseren. Dat verhaal werd met veel instemmend knikken behoorlijk enthousiast ontvangen. De gesprekken die volgden waren stevig. Er werd behoorlijk kritisch doorgevraagd en toen uiteindelijk beide auditoren zich even terugtrokken om de balans op te maken, waren we er nog steeds niet van overtuigd dat het allemaal goed zou komen. Om 16.00 uur kwam het verlossende woord. De terugkoppeling die we als team kregen was behoorlijk lovend. Om me heen zag ik de wangen steeds roder worden en ook bij mij werd een snaar geraakt. Wat heerlijk om te horen dat er zoveel waardering is voor wat doen. Wat fijn dat gezien werd hoe goed we bezig zijn. De complimenten over de heldere wijze waarop onze visie en werkwijze is verwoord op onze website kon ik persoonlijk even in mijn zak steken, de pluim voor onze ambitie om steeds in ontwikkeling te blijven was voor ons allemaal. Natuurlijk zijn er ook ontwikkelpunten. We kunnen nog meer van en met elkaar leren. Door het werken in de leerteams verder te verdiepen, elkaars lessen te bekijken en van feedback te voorzien. Maar om te horen dat onze audit, misschien wel de beste audit was van de 35 die er eerder waren gedaan...ja daar gingen de ogen wel van glimmen. In jubelstemming gingen we dan ook naar buiten om daar op de foto te worden gezet terwijl we het bronzen bordje in ontvangst mochten nemen. Hoera voor het Ooievaarsnest, blij met ons brons, nu gaan we voor zilver!
Caroline Sunnotel
directeur Kindcentrum Ooievaarsnest
Het is inmiddels een paar dagen na de dag van de audit. De schriftelijke rapportage is helaas nog niet binnen, de mondelinge terugkoppeling van de bevindingen maken echter dat we nog steeds gloeien van trots. Ruim twee jaar nadat we als Talent, en dus ook Ooievaarsnest, begonnen aan het traject richting high performing school, was op donderdag de dag des oordeels: HPS geslaagd of niet? Twee auditoren kwamen op bezoek voor interviews met leerkrachten, de kwaliteitscoordinator en mij. Voorafgaand aan dat bezoek hadden we allemaal al een flinke zelfanalyse moeten invullen en de nodige cijfers moeten aanleveren over onze opbrengsten van de afgelopen drie jaar. Toch wel een beetje gespannen stonden we om 13.00 uur klaar voor het ontvangst. Na een korte introductie volgde een rondleiding door de school. Lopende voort mocht ik vertellen over onze visie, ons onderwijs en hoe we ons onderwijs organiseren. Dat verhaal werd met veel instemmend knikken behoorlijk enthousiast ontvangen. De gesprekken die volgden waren stevig. Er werd behoorlijk kritisch doorgevraagd en toen uiteindelijk beide auditoren zich even terugtrokken om de balans op te maken, waren we er nog steeds niet van overtuigd dat het allemaal goed zou komen. Om 16.00 uur kwam het verlossende woord. De terugkoppeling die we als team kregen was behoorlijk lovend. Om me heen zag ik de wangen steeds roder worden en ook bij mij werd een snaar geraakt. Wat heerlijk om te horen dat er zoveel waardering is voor wat doen. Wat fijn dat gezien werd hoe goed we bezig zijn. De complimenten over de heldere wijze waarop onze visie en werkwijze is verwoord op onze website kon ik persoonlijk even in mijn zak steken, de pluim voor onze ambitie om steeds in ontwikkeling te blijven was voor ons allemaal. Natuurlijk zijn er ook ontwikkelpunten. We kunnen nog meer van en met elkaar leren. Door het werken in de leerteams verder te verdiepen, elkaars lessen te bekijken en van feedback te voorzien. Maar om te horen dat onze audit, misschien wel de beste audit was van de 35 die er eerder waren gedaan...ja daar gingen de ogen wel van glimmen. In jubelstemming gingen we dan ook naar buiten om daar op de foto te worden gezet terwijl we het bronzen bordje in ontvangst mochten nemen. Hoera voor het Ooievaarsnest, blij met ons brons, nu gaan we voor zilver!
Caroline Sunnotel
directeur Kindcentrum Ooievaarsnest
BSO doe je zo
18 januari 2022
Een jaar geleden zijn Talent onderwijs en SKH/SKiK kinderopvang samengegaan. De SCIO Groep voor opvang en onderwijs ontstond en alle Talent scholen gingen in transitie van school naar kindcentrum. Het duurde even voordat we op het Ooievaarsnest ook deze stappen konden zetten. Wij hadden/hebben 't Herdertje nog in ons pand "inwonen" en dat bemoeilijkte de zaak. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om toch onze eigen koers in te zetten, een ruimte beneden vrij te maken en op 1 oktober onze BSO groep te openen. Sindsdien leer ik iedere dag een beetje bij over de wereld van de kinderopvang. Hoewel je zou denken dat kinderen in een klas niet zo heel veel anders zijn dan kinderen in een peutergroep of buitenschoolse opvang, is het toch echt een compleet andere wereld. Vooral waar het de regeltjes en voorschriften betreft.
Maar...ik moet zeggen dat ik er steeds meer "in" kom en vooral dagelijks ervaar hoe belangrijk het is om opvang en onderwijs echt op elkaar af te stemmen. Niet voor ons, maar voor de kinderen. Eenduidige afspraken, een veilige en vertrouwde omgeving, de saamhorigheid en sfeer die je als school uitstraalt zowel onder als na schooltijd, het onderlinge vertrouwen, de samenwerking. We zijn inmiddels zo ver dat de BSO erbij hoort en de nieuwe collega's ook echt collega's zijn geworden. Onder schooltijd loop ik regelmatig de klassen in, na schooltijd doe ik dat bij de BSO. Ik geniet ervan om met de kinderen alvast iets te drinken en een crackertje te eten, terwijl we wachten totdat de kinderen die van de Wingerd komen arriveren. De "chillhoek" die vlak voor mijn kantoor staat, nodigt uit om ook even op de bank plaats te nemen en te kletsen met de kinderen die ondertussen met Lego in de weer zijn of met de digitale blokken van Minecraft op de Playstation. En als een klein handje in je hand kruipt, "Juf wil je met mij tafelvoetballen?" , dan smelt je toch en sta je vervolgens even lekker een potje tafelvoetbal te spelen.
Natuurlijk is het de bedoeling dat de BSO uiteindelijk naar boven verhuist. Zodra we tot overeenstemming komen met 't Herdertje over hun vertrekdatum (en ik hoop echt dat dat niet zo lang meer duurt), gaan we boven aan het werk om daar een echt gezellige ruimte van te maken. Mijn handen jeuken, om daarmee aan de slag te gaan. Maar tot die tijd is het heel gezellig om de kinderen beneden te hebben en heb ik de gelegenheid om het aansturen van kinderopvang steeds beter in de vingers te krijgen.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Een jaar geleden zijn Talent onderwijs en SKH/SKiK kinderopvang samengegaan. De SCIO Groep voor opvang en onderwijs ontstond en alle Talent scholen gingen in transitie van school naar kindcentrum. Het duurde even voordat we op het Ooievaarsnest ook deze stappen konden zetten. Wij hadden/hebben 't Herdertje nog in ons pand "inwonen" en dat bemoeilijkte de zaak. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om toch onze eigen koers in te zetten, een ruimte beneden vrij te maken en op 1 oktober onze BSO groep te openen. Sindsdien leer ik iedere dag een beetje bij over de wereld van de kinderopvang. Hoewel je zou denken dat kinderen in een klas niet zo heel veel anders zijn dan kinderen in een peutergroep of buitenschoolse opvang, is het toch echt een compleet andere wereld. Vooral waar het de regeltjes en voorschriften betreft.
Maar...ik moet zeggen dat ik er steeds meer "in" kom en vooral dagelijks ervaar hoe belangrijk het is om opvang en onderwijs echt op elkaar af te stemmen. Niet voor ons, maar voor de kinderen. Eenduidige afspraken, een veilige en vertrouwde omgeving, de saamhorigheid en sfeer die je als school uitstraalt zowel onder als na schooltijd, het onderlinge vertrouwen, de samenwerking. We zijn inmiddels zo ver dat de BSO erbij hoort en de nieuwe collega's ook echt collega's zijn geworden. Onder schooltijd loop ik regelmatig de klassen in, na schooltijd doe ik dat bij de BSO. Ik geniet ervan om met de kinderen alvast iets te drinken en een crackertje te eten, terwijl we wachten totdat de kinderen die van de Wingerd komen arriveren. De "chillhoek" die vlak voor mijn kantoor staat, nodigt uit om ook even op de bank plaats te nemen en te kletsen met de kinderen die ondertussen met Lego in de weer zijn of met de digitale blokken van Minecraft op de Playstation. En als een klein handje in je hand kruipt, "Juf wil je met mij tafelvoetballen?" , dan smelt je toch en sta je vervolgens even lekker een potje tafelvoetbal te spelen.
Natuurlijk is het de bedoeling dat de BSO uiteindelijk naar boven verhuist. Zodra we tot overeenstemming komen met 't Herdertje over hun vertrekdatum (en ik hoop echt dat dat niet zo lang meer duurt), gaan we boven aan het werk om daar een echt gezellige ruimte van te maken. Mijn handen jeuken, om daarmee aan de slag te gaan. Maar tot die tijd is het heel gezellig om de kinderen beneden te hebben en heb ik de gelegenheid om het aansturen van kinderopvang steeds beter in de vingers te krijgen.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Peuters welkom!
11 januari 2022
het nieuwe jaar is begonnen, gelukkig ín de school i.p.v. thuis achter het scherm. Hoewel we er helemaal op voorbereid waren, zijn we blij dat we ons onderwijs niet online maar fysiek in de klas kunnen geven. En dat betekende ook dat we op maandag onze peutergroep, De Ooievaartjes, konden openen. Ik ben reuze trots op deze nieuwe stap in onze ontwikkeling als kindcentrum. Na de BSO nu ook onze eigen peutergroep! Voorlopig op maandag en donderdag, maar hopelijk snel ook op de andere dagen. Ons team breidt zich op deze manier ook aardig uit. Sharon voegt zich bij ons, om met haar jarenlange ervaring in de kinderopvang een mooi peuterprogramma neer te zetten, uiteraard in afstemming met de beide kleuterleerkrachten. Die doorgaande lijn is immers wat we zo belangrijk vinden. Daarom hebben zij afspraken gemaakt over het eerste thema waarmee ze aan de slag gaan en over gezamenlijke speelmomenten. De eerste peuters zijn gestart en ik hoop dat er snel meer zullen volgen.
Caroline Sunnotel
directeur Kindcentrum Ooievaarsnest
het nieuwe jaar is begonnen, gelukkig ín de school i.p.v. thuis achter het scherm. Hoewel we er helemaal op voorbereid waren, zijn we blij dat we ons onderwijs niet online maar fysiek in de klas kunnen geven. En dat betekende ook dat we op maandag onze peutergroep, De Ooievaartjes, konden openen. Ik ben reuze trots op deze nieuwe stap in onze ontwikkeling als kindcentrum. Na de BSO nu ook onze eigen peutergroep! Voorlopig op maandag en donderdag, maar hopelijk snel ook op de andere dagen. Ons team breidt zich op deze manier ook aardig uit. Sharon voegt zich bij ons, om met haar jarenlange ervaring in de kinderopvang een mooi peuterprogramma neer te zetten, uiteraard in afstemming met de beide kleuterleerkrachten. Die doorgaande lijn is immers wat we zo belangrijk vinden. Daarom hebben zij afspraken gemaakt over het eerste thema waarmee ze aan de slag gaan en over gezamenlijke speelmomenten. De eerste peuters zijn gestart en ik hoop dat er snel meer zullen volgen.
Caroline Sunnotel
directeur Kindcentrum Ooievaarsnest
Hoera noodopvang
24 december 2021
Toen vorige week werd aangekondigd dat de laatste week voor de kerstvakantie geen school, maar noodopvang geboden moest worden, was het gemopper in het land niet van de lucht. Om die reden schreef ik een positief stukje over de noodopvang op LinkedIn, waar ik ontzettend veel leuke reacties op heb gekregen. Kennelijk raakte ik een snaar met mijn enthousiasme. En...het was ook een heel fijne week. Dankzij onze beide onderwijsassistentes, die de noodopvang grotendeels hebben verzorgd, hadden de kinderen een heerlijke week en konden alle leerkrachten lekker aan de slag. De ochtenden werden benut voor goede gesprekken over ons onderwijs en hoe we dat nog beter zouden willen doen, er is opgeruimd, plannen zijn gemaakt, thema's uitgewerkt, online onderwijs voorbereid (want stel je voor...) en om beurten was iedereen ingeroosterd om het middagprogramma voor de noodopvang invulling te geven. Zo was er voor de kinderen iedere dag iets anders leuks te doen met weer andere juffen. Ik ben blij dat we de kinderen die deze week noodgedwongen op school waren zo'n gezellige fijne week hebben kunnen bezorgen. Ter afsluituing bedacht een aantal kleuters vandaag dat ze feestmutsen wilden maken. Een veelzeggende afsluiting van een bijzondere week. Ik hoop dat iedereen kan genieten van fijne feestdagen en dat we alle kinderen op 10 januari weer mogen ontvangen op het Ooievaarsnest.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Toen vorige week werd aangekondigd dat de laatste week voor de kerstvakantie geen school, maar noodopvang geboden moest worden, was het gemopper in het land niet van de lucht. Om die reden schreef ik een positief stukje over de noodopvang op LinkedIn, waar ik ontzettend veel leuke reacties op heb gekregen. Kennelijk raakte ik een snaar met mijn enthousiasme. En...het was ook een heel fijne week. Dankzij onze beide onderwijsassistentes, die de noodopvang grotendeels hebben verzorgd, hadden de kinderen een heerlijke week en konden alle leerkrachten lekker aan de slag. De ochtenden werden benut voor goede gesprekken over ons onderwijs en hoe we dat nog beter zouden willen doen, er is opgeruimd, plannen zijn gemaakt, thema's uitgewerkt, online onderwijs voorbereid (want stel je voor...) en om beurten was iedereen ingeroosterd om het middagprogramma voor de noodopvang invulling te geven. Zo was er voor de kinderen iedere dag iets anders leuks te doen met weer andere juffen. Ik ben blij dat we de kinderen die deze week noodgedwongen op school waren zo'n gezellige fijne week hebben kunnen bezorgen. Ter afsluituing bedacht een aantal kleuters vandaag dat ze feestmutsen wilden maken. Een veelzeggende afsluiting van een bijzondere week. Ik hoop dat iedereen kan genieten van fijne feestdagen en dat we alle kinderen op 10 januari weer mogen ontvangen op het Ooievaarsnest.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
We doen het samen
17 november 2021
Tsja...zo gek kan het lopen. Kijk ik nu naar de intro van mijn vorige schrijfsel, dan is de actualiteit nog geen twee maanden later compleet anders. We zitten weer volop in de beperkende maatregelen (gelukkig niet zozeer in het onderwijs) en het aantal besmettingen rijst de pan uit (ook dat gelukkig niet bij ons op school). Waar we in onderwijs en opvang door deze situatie keihard op stuklopen, is dat mensen uitvallen en dat vervanging regelen een mission impossible is. Medewerkers met klachten moeten thuis blijven en het duurt een eeuwigheid voor ze aan de beurt zijn om te testen, snelteststraten blijken frauduleus en ook gevaccineerden kunnen ziek worden. Ik ga er hier niet over mopperen, want dat gebeurt al genoeg en het helpt ook nog eens helemaal niet. Ik heb alleen wel heel veel medelijden met mijn collega's, met name van onze opvang, die eigenlijk alleen nog maar bezig zijn met rondbellen om diensten op te vullen. Toch ontstaan er ook mooie dingen uit deze ellende. De collega's van ons servicebureau (hrm, administratie, technische dienst, huishoudelijke dienst) inclusief onze bestuurder stellen zich de komende periode allemaal een dag beschikbaar om bij te springen op een locatie. Dat zijn bij elkaar toch alweer zo'n 40 dagen die ingevuld kunnen worden. Natuurlijk zijn deze mensen niet allemaal bevoegd om zelfstandig op een kinderdagverblijf of BSO te werken, maar ze kunnen er wel helpen, ondersteunen, het werk voor de pedagogisch medewerkers een beetje verlichten. Het is echter vooral een warm gebaar van saamhorigheid. We weten hoe zwaar het is om alle groepen draaiende te houden, maar we doen het samen. Ik kan daar van genieten, zo'n actie. Het maakt me ook trots. Deze club, die nieuwe SCIO Groep, gevormd uit Talent onderwijs en SKH/SKiK kinderopvang, daar hoor ik bij.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Tsja...zo gek kan het lopen. Kijk ik nu naar de intro van mijn vorige schrijfsel, dan is de actualiteit nog geen twee maanden later compleet anders. We zitten weer volop in de beperkende maatregelen (gelukkig niet zozeer in het onderwijs) en het aantal besmettingen rijst de pan uit (ook dat gelukkig niet bij ons op school). Waar we in onderwijs en opvang door deze situatie keihard op stuklopen, is dat mensen uitvallen en dat vervanging regelen een mission impossible is. Medewerkers met klachten moeten thuis blijven en het duurt een eeuwigheid voor ze aan de beurt zijn om te testen, snelteststraten blijken frauduleus en ook gevaccineerden kunnen ziek worden. Ik ga er hier niet over mopperen, want dat gebeurt al genoeg en het helpt ook nog eens helemaal niet. Ik heb alleen wel heel veel medelijden met mijn collega's, met name van onze opvang, die eigenlijk alleen nog maar bezig zijn met rondbellen om diensten op te vullen. Toch ontstaan er ook mooie dingen uit deze ellende. De collega's van ons servicebureau (hrm, administratie, technische dienst, huishoudelijke dienst) inclusief onze bestuurder stellen zich de komende periode allemaal een dag beschikbaar om bij te springen op een locatie. Dat zijn bij elkaar toch alweer zo'n 40 dagen die ingevuld kunnen worden. Natuurlijk zijn deze mensen niet allemaal bevoegd om zelfstandig op een kinderdagverblijf of BSO te werken, maar ze kunnen er wel helpen, ondersteunen, het werk voor de pedagogisch medewerkers een beetje verlichten. Het is echter vooral een warm gebaar van saamhorigheid. We weten hoe zwaar het is om alle groepen draaiende te houden, maar we doen het samen. Ik kan daar van genieten, zo'n actie. Het maakt me ook trots. Deze club, die nieuwe SCIO Groep, gevormd uit Talent onderwijs en SKH/SKiK kinderopvang, daar hoor ik bij.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Naar binnen of buiten blijven?
27 september 2021
Het is zover, de anderhalve meter is losgelaten. Enigszins onwennig mogen we weer dichter bij elkaar zitten, staan, praten. Het voelt gek, onze persoonlijke ruimte weer te verkleinen. Met het loslaten van deze regel is ook de vraag ontstaan of ouders nu de school weer in gaan komen. Gaan we weer terug naar vroeger? Toen ouders met hun kind mee naar binnen liepen, soms tot in de klas, in groepjes pratend op de gang. Onlangs spraken we erover met de schoolleiders van Talent. De meerderheid koestert de rust en zou niet meer "terug" willen. Anderen willen de betrokkenheid van ouders juist bevorderen en zien het toelaten van ouders in de school als middel om de banden weer aan te halen. De verschillen zijn er. Op de ene school staan ouders te popelen om weer mee naar binnen te mogen, dringen daar ook op aan, terwijl op een andere school de directeur zou wensen dat ouders naar school zouden komen met hun kind. En uiteraard alles daar tussenin...
Op ons Ooievaarsnest wachten ouders het gelukkig rustig even af. Ik schat in dat ouders het heel leuk zouden vinden weer in de school te komen, in de klas te kunnen kijken. Maar ik denk dat ze ook de rust waarderen die er nu heerst en inmiddels gewend zijn afscheid te nemen op het plein. Ik voel de tegenstrijdigheid ook niet zo. Voor mij staat ouderbetrokkenheid niet gelijk aan toegang tot de school in de ochtend. Ik denk dat er andere manieren zijn om de korte lijnen met ouders in te vullen en te onderhouden. En heel eerlijk, ik zie ook de rust die het brengt als de kinderen zonder ouders naar binnen komen, hun jas en tas ophangen en lekker vlot aan de slag gaan. Geen ouders die de aandacht van de leerkracht opeisen, maar alle aandacht voor de kinderen. De zelfredzaamheid van kleuters die al geruime tijd prima zelf hun jas aan de kapstok kunnen hangen. Wat is wijsheid? Wat weegt zwaarder? Ik denk dat ik wel weet hoe mijn team erin staat. Maar we gaan het natuurlijk eerst bespreken met onze MR. Zodat we tot een weloverwogen besluit komen waar we allemaal achter staan en wat we kunnen beargumenteren. Ouderbetrokkenheid staat daarbij wat mij betreft niet ter discussie. Het is puur een kwestie van buiten of binnen gedag zeggen.
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
Het is zover, de anderhalve meter is losgelaten. Enigszins onwennig mogen we weer dichter bij elkaar zitten, staan, praten. Het voelt gek, onze persoonlijke ruimte weer te verkleinen. Met het loslaten van deze regel is ook de vraag ontstaan of ouders nu de school weer in gaan komen. Gaan we weer terug naar vroeger? Toen ouders met hun kind mee naar binnen liepen, soms tot in de klas, in groepjes pratend op de gang. Onlangs spraken we erover met de schoolleiders van Talent. De meerderheid koestert de rust en zou niet meer "terug" willen. Anderen willen de betrokkenheid van ouders juist bevorderen en zien het toelaten van ouders in de school als middel om de banden weer aan te halen. De verschillen zijn er. Op de ene school staan ouders te popelen om weer mee naar binnen te mogen, dringen daar ook op aan, terwijl op een andere school de directeur zou wensen dat ouders naar school zouden komen met hun kind. En uiteraard alles daar tussenin...
Op ons Ooievaarsnest wachten ouders het gelukkig rustig even af. Ik schat in dat ouders het heel leuk zouden vinden weer in de school te komen, in de klas te kunnen kijken. Maar ik denk dat ze ook de rust waarderen die er nu heerst en inmiddels gewend zijn afscheid te nemen op het plein. Ik voel de tegenstrijdigheid ook niet zo. Voor mij staat ouderbetrokkenheid niet gelijk aan toegang tot de school in de ochtend. Ik denk dat er andere manieren zijn om de korte lijnen met ouders in te vullen en te onderhouden. En heel eerlijk, ik zie ook de rust die het brengt als de kinderen zonder ouders naar binnen komen, hun jas en tas ophangen en lekker vlot aan de slag gaan. Geen ouders die de aandacht van de leerkracht opeisen, maar alle aandacht voor de kinderen. De zelfredzaamheid van kleuters die al geruime tijd prima zelf hun jas aan de kapstok kunnen hangen. Wat is wijsheid? Wat weegt zwaarder? Ik denk dat ik wel weet hoe mijn team erin staat. Maar we gaan het natuurlijk eerst bespreken met onze MR. Zodat we tot een weloverwogen besluit komen waar we allemaal achter staan en wat we kunnen beargumenteren. Ouderbetrokkenheid staat daarbij wat mij betreft niet ter discussie. Het is puur een kwestie van buiten of binnen gedag zeggen.
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
Goed gedrag vraagt uitleg en oefening
1 september 2021
Wat zijn we het schooljaar heerlijk rustig begonnen! Dat wil zeggen, rustig in de zin van rust in de school. Het draait, het loopt, de sfeer is opperbest. Zoals een collega vanmiddag opmerkte, we zijn nog nooit zo gestructureerd begonnen. Houden zo. Maar hoe doen we dat? Hoe houden we dit vast? Hoe zorg je als school voor een leerklimaat waarin iedereen tot bloei komt, kinderen én medewerkers? Dit is precies de insteek van het teamontwikkeltraject dat dit jaar en volgend schooljaar als een rode draad door onze school zal lopen. De aftrap van dit traject, wat feitelijk een verdieping is van twee jaar ontwikkelen tot high performing school, was op woensdag in de voorbereidingsweek. Op die woensdag hebben we een aantal afspraken gemaakt waarop we in eerste instantie willen focussen: luisteren als een ander praat, tijdens een instructie niet naar het toilet, rustig lopen in de gang, respect voor elkaars persoonlijke ruimte en zorgzaam zijn voor de spullen van een ander (en dus ook schoolspullen). Het klinkt zo logisch, dit wil toch iedere school? Toch is het goed om met elkaar te bespreken waarom we dit zo belangrijk vinden. Ons hogere doel is effectieve leertijd. Veiligheid en rust, aandacht voor de les zonder afleiding van allerlei gedoe, betekent ruimte in het hoofd om te gebruiken voor het leren. Daar draait het om!
Gelukkig weten we dat gedrag, net als rekenen, te leren is. Een kwestie van uitleggen en oefenen. Uitleggen dat gedrag een keuze is en oefenen wat de juiste keuze is. Net zo vaak tot het vanzelf gaat. Daar horen complimenten bij als kinderen de juiste keuze maken, maar ook consequenties bij de verkeerde. Zoals een kwartier na schooltijd je werk afmaken als je ervoor gekozen hebt je tijd in het werklokaal te verkletsen. De uitdaging voor ons als team zit 'm in het consequent vasthouden aan de afspraken. Ook wanneer het lekker loopt en rustig is. Het gevaar van verslappen ligt juist dan op de loer. En dus bespreken we het regelmatig, wijzen we elkaar erop, herhalen en oefenen we het met de kinderen, schrijven we het op. Gedrag is een keuze en ieder kind kan leren de juiste keuze te maken.
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
Wat zijn we het schooljaar heerlijk rustig begonnen! Dat wil zeggen, rustig in de zin van rust in de school. Het draait, het loopt, de sfeer is opperbest. Zoals een collega vanmiddag opmerkte, we zijn nog nooit zo gestructureerd begonnen. Houden zo. Maar hoe doen we dat? Hoe houden we dit vast? Hoe zorg je als school voor een leerklimaat waarin iedereen tot bloei komt, kinderen én medewerkers? Dit is precies de insteek van het teamontwikkeltraject dat dit jaar en volgend schooljaar als een rode draad door onze school zal lopen. De aftrap van dit traject, wat feitelijk een verdieping is van twee jaar ontwikkelen tot high performing school, was op woensdag in de voorbereidingsweek. Op die woensdag hebben we een aantal afspraken gemaakt waarop we in eerste instantie willen focussen: luisteren als een ander praat, tijdens een instructie niet naar het toilet, rustig lopen in de gang, respect voor elkaars persoonlijke ruimte en zorgzaam zijn voor de spullen van een ander (en dus ook schoolspullen). Het klinkt zo logisch, dit wil toch iedere school? Toch is het goed om met elkaar te bespreken waarom we dit zo belangrijk vinden. Ons hogere doel is effectieve leertijd. Veiligheid en rust, aandacht voor de les zonder afleiding van allerlei gedoe, betekent ruimte in het hoofd om te gebruiken voor het leren. Daar draait het om!
Gelukkig weten we dat gedrag, net als rekenen, te leren is. Een kwestie van uitleggen en oefenen. Uitleggen dat gedrag een keuze is en oefenen wat de juiste keuze is. Net zo vaak tot het vanzelf gaat. Daar horen complimenten bij als kinderen de juiste keuze maken, maar ook consequenties bij de verkeerde. Zoals een kwartier na schooltijd je werk afmaken als je ervoor gekozen hebt je tijd in het werklokaal te verkletsen. De uitdaging voor ons als team zit 'm in het consequent vasthouden aan de afspraken. Ook wanneer het lekker loopt en rustig is. Het gevaar van verslappen ligt juist dan op de loer. En dus bespreken we het regelmatig, wijzen we elkaar erop, herhalen en oefenen we het met de kinderen, schrijven we het op. Gedrag is een keuze en ieder kind kan leren de juiste keuze te maken.
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
Het wordt interessant
11 augustus 2021
Na een vakantieweek of vier begint het bij mij toch wel weer te kriebelen. Steeds vaker doe ik mijn chromebook open om alvast wat klusjes af te werken: de nieuwe groepen indelen in onze leerlingadministratie, website bijwerken, het ouderportaal updaten, agenda voor de startvergadering opstellen. Het is mijn manier om de draad weer op te pakken en ik heb er ook echt weer zin in. Het wordt immers een interessant jaar met een paar mooie uitdagingen (eufemismen voor dingen die ik best spannend vind en waarvan ik graag wil dat ze gaan lukken).
Om te beginnen is daar de vraag of we onze groeiende populariteit vast kunnen houden, zodat we de twee kleutergroepen inderdaad gaan vullen en vasthouden in het volgende schooljaar. Daarnaast starten we op 1 oktober met onze eigen BSO en hopelijk snel daarna ook een peutergroep. De wereld van de kinderopvang kent allerlei regels en ik ben hard bezig mij deze nieuwe materie eigen te maken, maar ook te zoeken naar manieren waarop wij met eigen opvang het Ooievaarsnest nog onderscheidender en aantrekkelijker kunnen maken. Dan zijn daar nog de NPO plannen die uitvoering moeten gaan krijgen. De investeringen en acties moeten aantoonbaar gaan leiden tot hogere onderwijsresultaten en dat alles gaan we doen met maar liefst vijf nieuwe collega's in ons team. De kwalificatie "interessant jaar" is dus echt wel passend zou ik zeggen.
Gelukkig heb ik nog heel even om me daarop voor te bereiden. Deze week thuis hopelijk met nog een paar dagen zomerweer, volgende week weer op school met iedereen aan de slag. En een ding weet ik zeker: maandag 23 augustus staan hoe dan ook onze deuren wijd open om alle kinderen weer te ontvangen en daar hebben we veel zin in!
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
Na een vakantieweek of vier begint het bij mij toch wel weer te kriebelen. Steeds vaker doe ik mijn chromebook open om alvast wat klusjes af te werken: de nieuwe groepen indelen in onze leerlingadministratie, website bijwerken, het ouderportaal updaten, agenda voor de startvergadering opstellen. Het is mijn manier om de draad weer op te pakken en ik heb er ook echt weer zin in. Het wordt immers een interessant jaar met een paar mooie uitdagingen (eufemismen voor dingen die ik best spannend vind en waarvan ik graag wil dat ze gaan lukken).
Om te beginnen is daar de vraag of we onze groeiende populariteit vast kunnen houden, zodat we de twee kleutergroepen inderdaad gaan vullen en vasthouden in het volgende schooljaar. Daarnaast starten we op 1 oktober met onze eigen BSO en hopelijk snel daarna ook een peutergroep. De wereld van de kinderopvang kent allerlei regels en ik ben hard bezig mij deze nieuwe materie eigen te maken, maar ook te zoeken naar manieren waarop wij met eigen opvang het Ooievaarsnest nog onderscheidender en aantrekkelijker kunnen maken. Dan zijn daar nog de NPO plannen die uitvoering moeten gaan krijgen. De investeringen en acties moeten aantoonbaar gaan leiden tot hogere onderwijsresultaten en dat alles gaan we doen met maar liefst vijf nieuwe collega's in ons team. De kwalificatie "interessant jaar" is dus echt wel passend zou ik zeggen.
Gelukkig heb ik nog heel even om me daarop voor te bereiden. Deze week thuis hopelijk met nog een paar dagen zomerweer, volgende week weer op school met iedereen aan de slag. En een ding weet ik zeker: maandag 23 augustus staan hoe dan ook onze deuren wijd open om alle kinderen weer te ontvangen en daar hebben we veel zin in!
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
Kleurrijk
18 juli 2021
Vanmiddag ben ik op de terugweg van mijn tweede prik even omgereden langs onze school. Hoewel het vakantie is, wordt er deze weken toch hard gewerkt. Alle ramen en kozijnen worden namelijk vervangen. En ondanks het feit dat zo'n driekwart van het gebouw nog is afgeplakt met lelijke grijze en bruine platen, is aan de voorkant reeds te zien hoe mooi het wordt. Het vale zeventiger jaren geel heeft plaatsgemaakt voor friswit en helderblauw. Wie ooit bedacht heeft dat basisscholen moeten worden geschilderd in minimaal vier niet bij elkaar passende kleuren in plaats van ton sur ton weet ik niet. Zoals collega Marjan laatst zei: "de kinderen brengen genoeg kleur van zichzelf mee, dus kunnen die verfkleuren best wat rustiger". Ik ben het daar volledig mee eens. Natuurlijk hoeft een school er niet uit te zien als een steriel kantoorgebouw, maar met een wat beperkter scala aan kleuren op muren, deuren en vloer is niets mis.
Met buiten nu dus een wat gematigder kleurenpalet van wit en blauw (de nu nog rode deuren worden hopelijk ook nog eens blauw), is het binnen overigens nog een kleurige boel hoor. Oranje, groen, blauw, grijs en wit; maak daar maar eens een stijlvol geheel van. We gaan ons best doen. Fase 1 is reeds voltooid: flink opruimen, lelijke en kapotte kasten naar het grofvuil. Fase 2 volgt in de zesde vakantieweek: het weer netjes inruimen en inrichten. En hopelijk volgt fase 3 niet snel daarna: het toevoegen van de nieuwe hoge werktafels, stoelen en plantenbakken. Nu maar hopen dat het plaatje straks net zo mooi wordt als wij het in gedachten hadden toen we de meubels bestelden.
Caroline Sunnoteĺ
directeur kindcentrum Het Ooievaarsnest
Vanmiddag ben ik op de terugweg van mijn tweede prik even omgereden langs onze school. Hoewel het vakantie is, wordt er deze weken toch hard gewerkt. Alle ramen en kozijnen worden namelijk vervangen. En ondanks het feit dat zo'n driekwart van het gebouw nog is afgeplakt met lelijke grijze en bruine platen, is aan de voorkant reeds te zien hoe mooi het wordt. Het vale zeventiger jaren geel heeft plaatsgemaakt voor friswit en helderblauw. Wie ooit bedacht heeft dat basisscholen moeten worden geschilderd in minimaal vier niet bij elkaar passende kleuren in plaats van ton sur ton weet ik niet. Zoals collega Marjan laatst zei: "de kinderen brengen genoeg kleur van zichzelf mee, dus kunnen die verfkleuren best wat rustiger". Ik ben het daar volledig mee eens. Natuurlijk hoeft een school er niet uit te zien als een steriel kantoorgebouw, maar met een wat beperkter scala aan kleuren op muren, deuren en vloer is niets mis.
Met buiten nu dus een wat gematigder kleurenpalet van wit en blauw (de nu nog rode deuren worden hopelijk ook nog eens blauw), is het binnen overigens nog een kleurige boel hoor. Oranje, groen, blauw, grijs en wit; maak daar maar eens een stijlvol geheel van. We gaan ons best doen. Fase 1 is reeds voltooid: flink opruimen, lelijke en kapotte kasten naar het grofvuil. Fase 2 volgt in de zesde vakantieweek: het weer netjes inruimen en inrichten. En hopelijk volgt fase 3 niet snel daarna: het toevoegen van de nieuwe hoge werktafels, stoelen en plantenbakken. Nu maar hopen dat het plaatje straks net zo mooi wordt als wij het in gedachten hadden toen we de meubels bestelden.
Caroline Sunnoteĺ
directeur kindcentrum Het Ooievaarsnest
Nieuwe borden
13 juli 2021
De zomervakantie is aangebroken. En toch zit ik vandaag op het servicebureau achter m'n chromebook te werken. Niet alleen om de schoolgids, waar ik niet meer aan toegekomen was, af te maken, maar ook voor een afspraak met het communicatiebureau dat voor Talent de nieuwe huisstijl uitwerkt. Naast schoolleider ben ik mede verantwoordelijk voor de marketing en communicatie van Talent en de SCIO Groep. Een halve dag in de week terug in mijn oude beroep, voor mijn overstap naar het onderwijs was ik namelijk tien jaar lang marketingmanager bij Deen supermarkten. Een stap waar ik overigens nog steeds erg blij mee ben, maar ik vind het toch heel leuk om daarnaast weer een beetje in het wereldje van reclame en communicatie actief te zijn. Vandaag heb ik een afspraak met iemand van het bureau om te kijken naar de voorstellen voor nieuwe gevelborden voor de Talent locaties. Immers nu we nieuwe logo's hebben, moet ook de signing worden aangepast. Ik kan niet wachten tot die mooie nieuwe borden op de gevel van het Ooievaarsnest prijken!
Die nieuwe borden markeren ook een nieuwe ontwikkeling: het Ooievaarsnest verandert van een school naar een kindcentrum, waar zowel onderwijs als opvang onder mijn verantwoordelijkheid gaan vallen. Langzamerhand raak ik steeds meer bekend met de ins en outs van de buitenschoolse opvang, pedagogisch medewerkers, kindbezetting, contracten, etc. Het maakt mijn baan nog diverser en ik vind het heel leuk om te dagdromen over de diensten die wij als kindcentrum aan ouders en kinderen kunnen gaan aanbieden. Wat mij betreft wordt onze missie om ouders te ontzorgen door die diensten aan te bieden waar ouders behoefte aan hebben. Een rustig ontbijt bijvoorbeeld, waardoor je als ouder zonder gehaast de deur uit kunt gaan. Ik kan me nog herinneren hoe dat bij mij ging, toen mijn kinderen nog klein waren. Vergaderingen die enorm uitliepen, waardoor je op hete kolen zat om je kinderen nog op tijd op te halen, afspraken op een niet-werkdag waar je echt niet onderuit kon, spontane vrijmibo's die belangrijk zijn voor je netwerk, maar waardoor je geen tijd meer had om nog boodschappen voor het avondeten te halen voordat de bso dicht ging. Ik denk dat dit soort situaties voor veel werkende ouders heel herkenbaar zijn. Hoe fijn is het dan dat je kinderen worden opgevangen op een fijne, vertrouwde plek waar goed voor ze wordt gezorgd? Waar ze kunnen ontbijten of alvast avondeten krijgen, zodat ze niet van de honger omvallen als je thuis komt. Of waar je boodschappen voor je klaar staan zodat je niet meer langs Deen hoeft of een kant-en-klaar maaltijd voor het hele gezin. Waar met je meegedacht wordt om het leven van jou en je gezin soepel te laten verlopen. Dat zou toch heerlijk zijn? Zo'n BSO wil ik van het Ooievaarsnest maken. En als dat betekent dat ik zo nu en dan moet avondeten met een paar kinderen of iets langer moet blijven omdat een ouder in de file staat of een uitgelopen vergadering heeft, dan vind ik dat geen enkel probleem.
Maar goed, dat is toekomstmuziek. Eerst starten. Voor de vakantie hebben we alle ouders geïnformeerd over het feit dat we de opvang zelf gaan oppakken, nieuwe flyers zijn gedrukt, nu volgt de inrichting van de ruimtes. BSO lokaal, aula, een facelift is nodig om een aantrekkelijke, uitnodigende uitstraling te creëren. Helaas zit aan alles wat je aan meubilair koopt een fikse levertijd vast, dus ik moet even geduld hebben. Het zal allemaal niet klaar zijn voor de start van het schooljaar helaas. Dat geldt ook voor de inrichting van de kleuterlokalen, want ook die zal pas in september geleverd worden. Het is niet anders. Ondertussen wordt het gebouw wel voorzien van nieuwe ramen en kozijnen, krijgt de buitengevel een frisse schilderbeurt en volgen later dus die prachtige nieuwe gevelborden met het nieuwe logo en de vrolijk gekleurde strepen. Ik word er blij van!
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
De zomervakantie is aangebroken. En toch zit ik vandaag op het servicebureau achter m'n chromebook te werken. Niet alleen om de schoolgids, waar ik niet meer aan toegekomen was, af te maken, maar ook voor een afspraak met het communicatiebureau dat voor Talent de nieuwe huisstijl uitwerkt. Naast schoolleider ben ik mede verantwoordelijk voor de marketing en communicatie van Talent en de SCIO Groep. Een halve dag in de week terug in mijn oude beroep, voor mijn overstap naar het onderwijs was ik namelijk tien jaar lang marketingmanager bij Deen supermarkten. Een stap waar ik overigens nog steeds erg blij mee ben, maar ik vind het toch heel leuk om daarnaast weer een beetje in het wereldje van reclame en communicatie actief te zijn. Vandaag heb ik een afspraak met iemand van het bureau om te kijken naar de voorstellen voor nieuwe gevelborden voor de Talent locaties. Immers nu we nieuwe logo's hebben, moet ook de signing worden aangepast. Ik kan niet wachten tot die mooie nieuwe borden op de gevel van het Ooievaarsnest prijken!
Die nieuwe borden markeren ook een nieuwe ontwikkeling: het Ooievaarsnest verandert van een school naar een kindcentrum, waar zowel onderwijs als opvang onder mijn verantwoordelijkheid gaan vallen. Langzamerhand raak ik steeds meer bekend met de ins en outs van de buitenschoolse opvang, pedagogisch medewerkers, kindbezetting, contracten, etc. Het maakt mijn baan nog diverser en ik vind het heel leuk om te dagdromen over de diensten die wij als kindcentrum aan ouders en kinderen kunnen gaan aanbieden. Wat mij betreft wordt onze missie om ouders te ontzorgen door die diensten aan te bieden waar ouders behoefte aan hebben. Een rustig ontbijt bijvoorbeeld, waardoor je als ouder zonder gehaast de deur uit kunt gaan. Ik kan me nog herinneren hoe dat bij mij ging, toen mijn kinderen nog klein waren. Vergaderingen die enorm uitliepen, waardoor je op hete kolen zat om je kinderen nog op tijd op te halen, afspraken op een niet-werkdag waar je echt niet onderuit kon, spontane vrijmibo's die belangrijk zijn voor je netwerk, maar waardoor je geen tijd meer had om nog boodschappen voor het avondeten te halen voordat de bso dicht ging. Ik denk dat dit soort situaties voor veel werkende ouders heel herkenbaar zijn. Hoe fijn is het dan dat je kinderen worden opgevangen op een fijne, vertrouwde plek waar goed voor ze wordt gezorgd? Waar ze kunnen ontbijten of alvast avondeten krijgen, zodat ze niet van de honger omvallen als je thuis komt. Of waar je boodschappen voor je klaar staan zodat je niet meer langs Deen hoeft of een kant-en-klaar maaltijd voor het hele gezin. Waar met je meegedacht wordt om het leven van jou en je gezin soepel te laten verlopen. Dat zou toch heerlijk zijn? Zo'n BSO wil ik van het Ooievaarsnest maken. En als dat betekent dat ik zo nu en dan moet avondeten met een paar kinderen of iets langer moet blijven omdat een ouder in de file staat of een uitgelopen vergadering heeft, dan vind ik dat geen enkel probleem.
Maar goed, dat is toekomstmuziek. Eerst starten. Voor de vakantie hebben we alle ouders geïnformeerd over het feit dat we de opvang zelf gaan oppakken, nieuwe flyers zijn gedrukt, nu volgt de inrichting van de ruimtes. BSO lokaal, aula, een facelift is nodig om een aantrekkelijke, uitnodigende uitstraling te creëren. Helaas zit aan alles wat je aan meubilair koopt een fikse levertijd vast, dus ik moet even geduld hebben. Het zal allemaal niet klaar zijn voor de start van het schooljaar helaas. Dat geldt ook voor de inrichting van de kleuterlokalen, want ook die zal pas in september geleverd worden. Het is niet anders. Ondertussen wordt het gebouw wel voorzien van nieuwe ramen en kozijnen, krijgt de buitengevel een frisse schilderbeurt en volgen later dus die prachtige nieuwe gevelborden met het nieuwe logo en de vrolijk gekleurde strepen. Ik word er blij van!
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
Raising the future
19 maart 2021
Vandaag mocht ik meekijken, meeluisteren met een congres genaamd Raising the future. Diverse sprekers namen de deelnemers digitaal mee in hun kijk op en verhaal over de toekomst. Wat mij aansprak was met name de term "goed voorouderschap". Zijn wij goede voorouders voor toekomstige generaties? Zijn onze kinderen, de kinderen die nu bij ons op school zitten "goede voorouders"? Hun kinderen en kleinkinderen leven straks in de 22e eeuw en moeten dealen met de consequenties van onze keuzes, moeten leven in een andere werkelijkheid. Nee, ik heb niet zoveel met die veelbesproken 21e eeuwse vaardigheden. Maar ik geloof wel in lange termijn denken. Hoewel we de toekomst niet kennen, kunnen we nu al zaadjes planten waar onze achterkleinkinderen profijt van gaan hebben. Samen maken we de toekomst.
Een andere spreker bracht mij aan het denken over ons streven naar steeds maar beter onderwijs. Ook wij, het Ooievaarsnest, zijn volop aan het investeren in kennis om een high performing school te worden. Wij leren hoe we kinderen nog beter les kunnen geven, nog meer kinderen gelijke kansen op goed vervolgonderwijs kunnen bieden. Maar slaan we daarin soms niet door? Is het niet te belangrijk geworden om zo hoog mogelijk te scoren en zo hoog mogelijk door te leren? Maakt het streven naar hogere individuele prestaties dat individualisme toeneemt en de verbinding tussen mensen afneemt? Nu al, zegt men, is te zien dat mensen die een bepaalde opleidingsroute volgen te veel in hun eigen bubble blijven. Dat er nog nauwelijks contact en verbinding is tussen groepen van verschillende opleidingsniveaus. Ik ben geen socioloog of onderzoeker, dus ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat de openbare school een ontmoetingsplaats bij uitstek is. Kinderen spelen en leren bij ons samen, wisselen ervaringen en achtergronden uit, leren elkaar te waarderen, sluiten vriendschappen, zich nog onbewust van de verschillende routes die hun latere levens zullen gaan lopen.
Natuurlijk is het onze opdracht om te zorgen voor zo goed mogelijk onderwijs voor iedereen. Een stevig fundament van kennis in de vorm van lezen, schrijven en rekenen. Maar om een goede voorouder te worden is veel meer nodig. Kennis van onze voorouders, kennis van de wereld van nu en hoe wij als mensen onderdeel uitmaken van die wereld. Het lange termijn denken is bij kinderen enerzijds nog weinig ontwikkeld, ze kiezen vaker voor snelle bevrediging, maar anderzijds zijn kinderen bij uitstek in staat om te dromen, te fantaseren, buiten zichzelf te stappen en zich te verplaatsen in een andere wereld. Van dat talent zullen we in het onderwijs gebruik moeten maken om van onze kinderen wereldburgers te maken die verder vooruit kijken dan naar volgende week of volgend jaar. Raising the future.
Caroline Sunnotel
directeur Ooievaarsnest
22 januari 2021
Vandaag mocht ik meekijken, meeluisteren met een congres genaamd Raising the future. Diverse sprekers namen de deelnemers digitaal mee in hun kijk op en verhaal over de toekomst. Wat mij aansprak was met name de term "goed voorouderschap". Zijn wij goede voorouders voor toekomstige generaties? Zijn onze kinderen, de kinderen die nu bij ons op school zitten "goede voorouders"? Hun kinderen en kleinkinderen leven straks in de 22e eeuw en moeten dealen met de consequenties van onze keuzes, moeten leven in een andere werkelijkheid. Nee, ik heb niet zoveel met die veelbesproken 21e eeuwse vaardigheden. Maar ik geloof wel in lange termijn denken. Hoewel we de toekomst niet kennen, kunnen we nu al zaadjes planten waar onze achterkleinkinderen profijt van gaan hebben. Samen maken we de toekomst.
Een andere spreker bracht mij aan het denken over ons streven naar steeds maar beter onderwijs. Ook wij, het Ooievaarsnest, zijn volop aan het investeren in kennis om een high performing school te worden. Wij leren hoe we kinderen nog beter les kunnen geven, nog meer kinderen gelijke kansen op goed vervolgonderwijs kunnen bieden. Maar slaan we daarin soms niet door? Is het niet te belangrijk geworden om zo hoog mogelijk te scoren en zo hoog mogelijk door te leren? Maakt het streven naar hogere individuele prestaties dat individualisme toeneemt en de verbinding tussen mensen afneemt? Nu al, zegt men, is te zien dat mensen die een bepaalde opleidingsroute volgen te veel in hun eigen bubble blijven. Dat er nog nauwelijks contact en verbinding is tussen groepen van verschillende opleidingsniveaus. Ik ben geen socioloog of onderzoeker, dus ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat de openbare school een ontmoetingsplaats bij uitstek is. Kinderen spelen en leren bij ons samen, wisselen ervaringen en achtergronden uit, leren elkaar te waarderen, sluiten vriendschappen, zich nog onbewust van de verschillende routes die hun latere levens zullen gaan lopen.
Natuurlijk is het onze opdracht om te zorgen voor zo goed mogelijk onderwijs voor iedereen. Een stevig fundament van kennis in de vorm van lezen, schrijven en rekenen. Maar om een goede voorouder te worden is veel meer nodig. Kennis van onze voorouders, kennis van de wereld van nu en hoe wij als mensen onderdeel uitmaken van die wereld. Het lange termijn denken is bij kinderen enerzijds nog weinig ontwikkeld, ze kiezen vaker voor snelle bevrediging, maar anderzijds zijn kinderen bij uitstek in staat om te dromen, te fantaseren, buiten zichzelf te stappen en zich te verplaatsen in een andere wereld. Van dat talent zullen we in het onderwijs gebruik moeten maken om van onze kinderen wereldburgers te maken die verder vooruit kijken dan naar volgende week of volgend jaar. Raising the future.
Caroline Sunnotel
directeur Ooievaarsnest
22 januari 2021
Ouders zijn heel belangrijk
Deze week kreeg ik een vraag van een moeder hoe wij aankijken tegen het oplopen van achterstanden door het thuisonderwijs. Een actuele vraag waar ik graag wat dieper op inga. Er wordt immers veel over gezegd en geschreven. Een half uurtje scrollen op Linkedin (iets wat ik dagelijks doe) levert een fiks aantal meningen en artikelen op over "achterstanden".
Laat ik voorop stellen dat we weten dat het combineren van thuis werken en thuis onderwijs begeleiden een uitdagende klus is. Maar we hebben geen keuze en dus zullen we er, in het belang van de kinderen, het beste van moeten maken. De wijze waarop het onderwijs aan de kinderen wordt ingevuld, wordt o.a. bepaald door de leeftijd van de kinderen. Het is ondoenlijk en weinig effectief om een groep kleuters online les te geven. Hun aandacht is al heel snel vervlogen. Een online bijeenkomst is dan ook kort en vooral gericht op het sociale aspect. Elkaar zien, juf zien en even bijkletsen. Het grootste deel van het onderwijs aan deze kinderen komt dus bij ouders te liggen. Een niet te onderschatten taak, want het onderwijs in de eerste drie schooljaren is cruciaal voor het verdere verloop op school!
Voor groep 3 en 4 is een online les al beter te doen. Alhoewel, na een paar uur zien wij echt wel rode oren en gapende monden. Bovendien vraagt ook dit heel veel van ouders, want de kinderen hebben nog veel begeleiding nodig en ouders zijn dus min of meer gedwongen om zelf ook drie uur lang erbij te blijven. Van de kinderen in de bovenbouw mag al wat meer zelfstandigheid worden verwacht, maar ook hier is begeleiding van ouders zeer noodzakelijk. Ze missen thuis immers de structuur én de dwingende ogen van de juf.
Kortom, de situatie waarin kinderen thuis het onderwijs volgen is zeer bepalend voor het wel of niet oplopen van achterstanden. (En dat is eigenlijk ook zonder lockdown het geval, zo blijkt uit vele onderzoeken). De samenwerking tussen ouders en school is nu dus belangrijker dan ooit. De cirkel van invloed, zoals dat zo mooi heet, van onze leerkrachten is in deze periode immers veel kleiner geworden. Wij kunnen opdrachten aanreiken, middelen ter beschikking stellen, roosters maken, drie uur lang instructies aanbieden, maar verder komt het echt op ouders aan. Wat is daarbij belangrijk?
Groep 1/2
Deze kinderen leren bij uitstek in een groep; het spel, de onderlinge relaties, het communiceren, inleven in een ander. Wat thuis wel kan is het werken aan andere belangrijke kennis en vaardigheden. Ik noem simpel gezegd even: knippen, vouwen, plakken, tekenen, tellen tot 20 en terug, groepjes maken en sorteren, maar vooral woordenschat! Het aantal woorden dat een kleuter kent is enorm bepalend. Veel praten dus, heel veel voorlezen (en dan het verhaal samen nabespreken), schooltv kijken en er lekker samen op uit gaan. Musea en dierentuinen kun je nu alleen digitaal bezoeken, maar de natuur in kan nog steeds. Wat zie je allemaal onderweg, waarom zie je dat, wat weet je er allemaal van, thuis er samen iets over opzoeken. Tilia en Marja zetten opdrachten en suggesties in Classroom, maar googelen met zoekterm "kleuter opdrachten" levert ook een schat aan mogelijkheden op.
Groep 3 en 4
Deze kinderen hebben iedere dag les van 9 tot 12 en soms ook na de lunch nog in een klein groepje. We zien grote verschillen in hoe dat lukt. De een is super geconcentreerd en maakt trouw de werkjes, de ander houdt maar moeizaam de aandacht erbij en komt nauwelijks tot werken. Logisch, want deze kinderen hebben hierin nog heel veel sturing nodig. Alleen al bij het zoeken naar de juiste bladzijde of het maken van de goede opdrachten is hulp nodig. Normaal gesproken loopt de leerkracht door de klas en ziet wie wel en wie niet lekker aan de slag is, maar dat is via het scherm erg lastig te zien. Het feit dat juf en leerling drie uur lang online zijn, is hier bij lange na niet toereikend voor succes. Ik durf te stellen dat het thuisonderwijs voor ouders met kinderen in groep 3 of 4 het meest intensief is.
En juist de basis die in deze jaren wordt gelegd is enorm belangrijk. Lezen, spellen, schrijven en rekenen moeten intensief geoefend worden. De kracht zit 'm in de herhaling. Stapje voor stapje en steeds maar weer opnieuw. Van langzaam naar vlot en foutloos. Dat geldt voor lezen en rekenen. Wat kunt u doen? Heel veel samen lezen, woordjes (groep 3) en goede zinnen (groep 4) schrijven, optellen en aftrekken tot 20 (groep 3), optellen, aftrekken en tafelsommen tot 100 (groep 4) en spelen met geld zijn het belangrijkst. Na de vorige lockdown zagen we dat kinderen die thuis veel gelezen hadden juist enorm vooruit waren gegaan, in plaats van achterstand hadden opgelopen. De een-op-een aandacht die u thuis aan uw kind kunt geven, kunnen wij in een klassituatie immers niet altijd bieden.
Groep 5 t/m 8
Deze kinderen zijn natuurlijk al best een bepaalde mate van zelfstandigheid gewend. Ze kunnen zichzelf redden met het chromebook, weten waar ze de lessen en het rooster kunnen vinden en kunnen zich in principe ook wat langer concentreren tijdens een instructie. Toch hebben ze wel degelijk begeleiding thuis nodig. Dat begint al met de plek waar ze zitten. We zien kinderen aan de eettafel zitten of aan een bureau op hun kamer, maar soms ook half hangend op hun bed met de laptop op schoot. Zo kun je natuurlijk niet leren en al helemaal geen aantekeningen maken. U kunt uw kind helpen met een goede start van de dag, op tijd aankleden en ontbijten, en een fijne, opgeruimde werkplek waar ruimte is voor het chromebook en de benodigde schriften en boeken.
Tussen 9 en 12 hebben de kinderen online les en heeft u uw handen vrij. De leerkrachten bieden instructies bij nieuwe leerstof, checken het begrip, beantwoorden vragen en proberen de aandacht vast te houden met interactieve opdrachten. Na de lunch moeten de kinderen aan de slag met het oefenwerk. Dat is zowel digitaal als schriftelijk. Hier is uw ondersteuning gewenst! We zien namelijk grote verschillen. Sommige kinderen gaan als een malle aan het werk en hebben binnen no-time alle opdrachten van de weektaak klaar, anderen doen vrijwel niets en oefenen dus ook nauwelijks met de lesstof. En juist dat oefenen is zo belangrijk, mits het op de goede manier gebeurt.
Wat kunt u doen? Bekijk dagelijks met uw kind het rooster en de padlet in Classroom. Hier staat precies wat de kinderen moeten maken. Controleer samen of de opdrachten ook echt allemaal gemaakt zijn, kijk ze samen na en corrigeer. Als u merkt dat uw kind veel foutjes heeft gemaakt of dingen nog niet goed begrijpt, meldt dit dan bij de leerkracht. Dan pakken we dat de volgende dag meteen op. Wij verwachten van u niet dat u instructie geeft (dat vraagt echt wel vakinhoudelijke kennis), maar wij hebben u wel nodig om de check en controle te doen. De vraag "heb je je schoolwerk klaar?" zal veelal met "ja" worden beantwoord (waar of niet waar), maar juist het samen ernaar kijken en er feedback op geven is wat het verschil maakt! Naast stimuleren, aanmoedigen, helpen doorzetten, plannen, pauzes inlassen en complimentjes geven natuurlijk.
Om maar even terug te komen op de vraag die ik deze week kreeg "Lopen de kinderen op het Ooievaarsnest een achterstand op?" is dus moeilijk een eenduidig antwoord te geven. Het hoeft niet en we hopen natuurlijk ook van niet, maar het zal per kind verschillend zijn. Onze leerkrachten doen er alles aan om kinderen en ouders zo goed mogelijk te ondersteunen, maar we weten ook dat de begeleiding van ouders en de situatie thuis van grote invloed zijn.
In de afgelopen weken kregen we complimentjes van ouders over de wijze waarop we het thuisonderwijs hebben ingevuld. Dat is fijn. En als ik om me heen hoor hoe dat gaat op verschillende scholen, denk ik dat we inderdaad best tevreden mogen zijn. Met de online lessen tussen 9 en 12 besteden we ongeveer net zoveel tijd aan de kernvakken als dat we op school doen. We hebben de keuze gemaakt ons daar nu op te richten en minder op de creatieve vakken en wereldoriëntatie, wat we normaliter in de middag doen. We zien ook dat de kinderen na 3 uur les echt wel "gaar" zijn. Dan komen de leuke beweegopdrachten die gymjuf Kim aanreikt weer van pas! Maar natuurlijk staan we open voor suggesties om het nog beter te doen.
Bij deze geef ik het compliment ook graag aan ouders terug. En ook aan alle opa's en oma's die wij regelmatig urenlang en met veel geduld naast hun kleinkind zien zitten om ze te helpen met het schoolwerk. Het is niet niks. Ik hoop dat bovenstaande toelichting bijdraagt om het onderwijs aan uw kind thuis nog effectiever te maken. In de periode na de lockdown zullen we pas echt zien in hoeverre we er samen in zijn geslaagd het onderwijs door te laten gaan. Laten we er vooralsnog even geen stempel als "achterstand" op drukken. Het is zoals het is en daar zullen we het (samen) mee moeten doen. Voor vragen of specifieke zorgen over uw kind kunt u natuurlijk altijd bij mij (mail c.sunnotel@talenthoorn.nl) en alle leerkrachten terecht.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
19 januari 2021
Laat ik voorop stellen dat we weten dat het combineren van thuis werken en thuis onderwijs begeleiden een uitdagende klus is. Maar we hebben geen keuze en dus zullen we er, in het belang van de kinderen, het beste van moeten maken. De wijze waarop het onderwijs aan de kinderen wordt ingevuld, wordt o.a. bepaald door de leeftijd van de kinderen. Het is ondoenlijk en weinig effectief om een groep kleuters online les te geven. Hun aandacht is al heel snel vervlogen. Een online bijeenkomst is dan ook kort en vooral gericht op het sociale aspect. Elkaar zien, juf zien en even bijkletsen. Het grootste deel van het onderwijs aan deze kinderen komt dus bij ouders te liggen. Een niet te onderschatten taak, want het onderwijs in de eerste drie schooljaren is cruciaal voor het verdere verloop op school!
Voor groep 3 en 4 is een online les al beter te doen. Alhoewel, na een paar uur zien wij echt wel rode oren en gapende monden. Bovendien vraagt ook dit heel veel van ouders, want de kinderen hebben nog veel begeleiding nodig en ouders zijn dus min of meer gedwongen om zelf ook drie uur lang erbij te blijven. Van de kinderen in de bovenbouw mag al wat meer zelfstandigheid worden verwacht, maar ook hier is begeleiding van ouders zeer noodzakelijk. Ze missen thuis immers de structuur én de dwingende ogen van de juf.
Kortom, de situatie waarin kinderen thuis het onderwijs volgen is zeer bepalend voor het wel of niet oplopen van achterstanden. (En dat is eigenlijk ook zonder lockdown het geval, zo blijkt uit vele onderzoeken). De samenwerking tussen ouders en school is nu dus belangrijker dan ooit. De cirkel van invloed, zoals dat zo mooi heet, van onze leerkrachten is in deze periode immers veel kleiner geworden. Wij kunnen opdrachten aanreiken, middelen ter beschikking stellen, roosters maken, drie uur lang instructies aanbieden, maar verder komt het echt op ouders aan. Wat is daarbij belangrijk?
Groep 1/2
Deze kinderen leren bij uitstek in een groep; het spel, de onderlinge relaties, het communiceren, inleven in een ander. Wat thuis wel kan is het werken aan andere belangrijke kennis en vaardigheden. Ik noem simpel gezegd even: knippen, vouwen, plakken, tekenen, tellen tot 20 en terug, groepjes maken en sorteren, maar vooral woordenschat! Het aantal woorden dat een kleuter kent is enorm bepalend. Veel praten dus, heel veel voorlezen (en dan het verhaal samen nabespreken), schooltv kijken en er lekker samen op uit gaan. Musea en dierentuinen kun je nu alleen digitaal bezoeken, maar de natuur in kan nog steeds. Wat zie je allemaal onderweg, waarom zie je dat, wat weet je er allemaal van, thuis er samen iets over opzoeken. Tilia en Marja zetten opdrachten en suggesties in Classroom, maar googelen met zoekterm "kleuter opdrachten" levert ook een schat aan mogelijkheden op.
Groep 3 en 4
Deze kinderen hebben iedere dag les van 9 tot 12 en soms ook na de lunch nog in een klein groepje. We zien grote verschillen in hoe dat lukt. De een is super geconcentreerd en maakt trouw de werkjes, de ander houdt maar moeizaam de aandacht erbij en komt nauwelijks tot werken. Logisch, want deze kinderen hebben hierin nog heel veel sturing nodig. Alleen al bij het zoeken naar de juiste bladzijde of het maken van de goede opdrachten is hulp nodig. Normaal gesproken loopt de leerkracht door de klas en ziet wie wel en wie niet lekker aan de slag is, maar dat is via het scherm erg lastig te zien. Het feit dat juf en leerling drie uur lang online zijn, is hier bij lange na niet toereikend voor succes. Ik durf te stellen dat het thuisonderwijs voor ouders met kinderen in groep 3 of 4 het meest intensief is.
En juist de basis die in deze jaren wordt gelegd is enorm belangrijk. Lezen, spellen, schrijven en rekenen moeten intensief geoefend worden. De kracht zit 'm in de herhaling. Stapje voor stapje en steeds maar weer opnieuw. Van langzaam naar vlot en foutloos. Dat geldt voor lezen en rekenen. Wat kunt u doen? Heel veel samen lezen, woordjes (groep 3) en goede zinnen (groep 4) schrijven, optellen en aftrekken tot 20 (groep 3), optellen, aftrekken en tafelsommen tot 100 (groep 4) en spelen met geld zijn het belangrijkst. Na de vorige lockdown zagen we dat kinderen die thuis veel gelezen hadden juist enorm vooruit waren gegaan, in plaats van achterstand hadden opgelopen. De een-op-een aandacht die u thuis aan uw kind kunt geven, kunnen wij in een klassituatie immers niet altijd bieden.
Groep 5 t/m 8
Deze kinderen zijn natuurlijk al best een bepaalde mate van zelfstandigheid gewend. Ze kunnen zichzelf redden met het chromebook, weten waar ze de lessen en het rooster kunnen vinden en kunnen zich in principe ook wat langer concentreren tijdens een instructie. Toch hebben ze wel degelijk begeleiding thuis nodig. Dat begint al met de plek waar ze zitten. We zien kinderen aan de eettafel zitten of aan een bureau op hun kamer, maar soms ook half hangend op hun bed met de laptop op schoot. Zo kun je natuurlijk niet leren en al helemaal geen aantekeningen maken. U kunt uw kind helpen met een goede start van de dag, op tijd aankleden en ontbijten, en een fijne, opgeruimde werkplek waar ruimte is voor het chromebook en de benodigde schriften en boeken.
Tussen 9 en 12 hebben de kinderen online les en heeft u uw handen vrij. De leerkrachten bieden instructies bij nieuwe leerstof, checken het begrip, beantwoorden vragen en proberen de aandacht vast te houden met interactieve opdrachten. Na de lunch moeten de kinderen aan de slag met het oefenwerk. Dat is zowel digitaal als schriftelijk. Hier is uw ondersteuning gewenst! We zien namelijk grote verschillen. Sommige kinderen gaan als een malle aan het werk en hebben binnen no-time alle opdrachten van de weektaak klaar, anderen doen vrijwel niets en oefenen dus ook nauwelijks met de lesstof. En juist dat oefenen is zo belangrijk, mits het op de goede manier gebeurt.
Wat kunt u doen? Bekijk dagelijks met uw kind het rooster en de padlet in Classroom. Hier staat precies wat de kinderen moeten maken. Controleer samen of de opdrachten ook echt allemaal gemaakt zijn, kijk ze samen na en corrigeer. Als u merkt dat uw kind veel foutjes heeft gemaakt of dingen nog niet goed begrijpt, meldt dit dan bij de leerkracht. Dan pakken we dat de volgende dag meteen op. Wij verwachten van u niet dat u instructie geeft (dat vraagt echt wel vakinhoudelijke kennis), maar wij hebben u wel nodig om de check en controle te doen. De vraag "heb je je schoolwerk klaar?" zal veelal met "ja" worden beantwoord (waar of niet waar), maar juist het samen ernaar kijken en er feedback op geven is wat het verschil maakt! Naast stimuleren, aanmoedigen, helpen doorzetten, plannen, pauzes inlassen en complimentjes geven natuurlijk.
Om maar even terug te komen op de vraag die ik deze week kreeg "Lopen de kinderen op het Ooievaarsnest een achterstand op?" is dus moeilijk een eenduidig antwoord te geven. Het hoeft niet en we hopen natuurlijk ook van niet, maar het zal per kind verschillend zijn. Onze leerkrachten doen er alles aan om kinderen en ouders zo goed mogelijk te ondersteunen, maar we weten ook dat de begeleiding van ouders en de situatie thuis van grote invloed zijn.
In de afgelopen weken kregen we complimentjes van ouders over de wijze waarop we het thuisonderwijs hebben ingevuld. Dat is fijn. En als ik om me heen hoor hoe dat gaat op verschillende scholen, denk ik dat we inderdaad best tevreden mogen zijn. Met de online lessen tussen 9 en 12 besteden we ongeveer net zoveel tijd aan de kernvakken als dat we op school doen. We hebben de keuze gemaakt ons daar nu op te richten en minder op de creatieve vakken en wereldoriëntatie, wat we normaliter in de middag doen. We zien ook dat de kinderen na 3 uur les echt wel "gaar" zijn. Dan komen de leuke beweegopdrachten die gymjuf Kim aanreikt weer van pas! Maar natuurlijk staan we open voor suggesties om het nog beter te doen.
Bij deze geef ik het compliment ook graag aan ouders terug. En ook aan alle opa's en oma's die wij regelmatig urenlang en met veel geduld naast hun kleinkind zien zitten om ze te helpen met het schoolwerk. Het is niet niks. Ik hoop dat bovenstaande toelichting bijdraagt om het onderwijs aan uw kind thuis nog effectiever te maken. In de periode na de lockdown zullen we pas echt zien in hoeverre we er samen in zijn geslaagd het onderwijs door te laten gaan. Laten we er vooralsnog even geen stempel als "achterstand" op drukken. Het is zoals het is en daar zullen we het (samen) mee moeten doen. Voor vragen of specifieke zorgen over uw kind kunt u natuurlijk altijd bij mij (mail c.sunnotel@talenthoorn.nl) en alle leerkrachten terecht.
Caroline Sunnotel
directeur kindcentrum Ooievaarsnest
19 januari 2021
't is anders...
De school tijdens lockdown. De helft van het gebouw verlicht, veel lokalen ongebruikt en dus donker. Ook het koffiezetapparaat blijft uit; een hele pot zetten voor slechts twee mensen is niet de moeite. Thee of oploskoffie dus. Dagelijks zijn er 5 tot 15 kinderen op de noodopvang. Ze weten inmiddels hoe het werkt. Spelen in het kleuterlokaal of achter je chromebook in het werklokaal of in de hal. Er zijn twee collega's aanwezig, soms aangevuld door een stagiaire om de kinderen te helpen bij hun werk. De leerkracht is immers tegelijkertijd ook online les aan het geven. Het klinkt misschien allemaal niet zo gezellig, maar het tegendeel is waar. Ja, het is anders. Maar de sfeer is goed, knus zelfs. Tussen de lessen door trekken de kinderen van alle leeftijden met elkaar op. Met z'n allen buiten spelen, samen eten en drinken, aan een grote tafel in de hal lunchen. We dekken er zelfs de tafel voor. Na de lunch, als de instructies voorbij zijn en de juffen thuis hun chromebook dichtklappen, is er tijd om leuke dingen te doen. Spelletjes, knutselen, dansen, een hut bouwen, tikkertje door de school (iets wat anders natuurlijk niet mag). De kinderen vinden het fijn op school. Niet allemaal zijn ze er omdat hun ouders een cruciaal beroep uitoefenen en niet thuis kunnen werken. Voor sommige kinderen is het gewoonweg te lastig om thuis tot leren te komen. Ze hebben de structuur en begeleiding van school nodig. Gelukkig kan dat. Bijkomend voordeel is dat er op deze manier altijd wel een clubje kinderen aanwezig is op school om met elkaar op te trekken. Want in je eentje op de noodopvang, dat is wel heel saai natuurlijk. En we moeten nog even door op deze manier. De scholensluiting is verlengd en of we begin februari wel weer open kunnen is maar zeer de vraag. Ondertussen kunnen wij niets meer doen dan steengoede online lessen geven, kinderen motiveren met uitdagende, aantrekkelijke (bewegings)opdrachten en accepteren dat een schooldag in lockdown is zoals die is: rustig en met lege lokalen en oploskoffie.Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
6 januari 2021
Dinsdag opnieuw spannend
Vlak voor de kerstvakantie werden we toch wel verrast door het bericht dat de scholen per direct weer dicht moesten. De laatste paar dagen tot de vakantie stonden ineens niet meer in het teken van kerstdiner, kersmusical en opruimen. Nee, er moest online onderwijs worden voorbereid. Gelukkig wisten we al hoe dat moet...En nu, in de eerste week van januari werken we dus allemaal vanuit huis en volgen de kinderen het onderwijs via het scherm, thuis of op school bij de noodopvang. Voor de opvang op school zijn minimaal twee collega's aanwezig. De ene dag zijn er 17 kinderen, de andere dag maar 5. De lessen worden gevolgd, het huiswerk wordt gemaakt en er wordt natuurlijk ook gespeeld. Met z'n allen samen aan tafel lunchen, knutselen of een spelletje doen, het is ook heus gezellig. Maar natuurlijk kunnen we niet wachten totdat we weer met alle kinderen en collega's op school mogen zijn. Dinsdagavond wordt dan ook wederom een spannende avond. Gaan we de 18e weer open of moeten we nog even volhouden tot eind januari?
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
30 oktober 2020
Pepernotenmondkapje
Wat een bizar jaar is 2020 toch geworden. Ik kan er af en toe gewoon met m'n pet niet bij hoe enorm de wereld is veranderd. Zo had ik een jaar geleden echt never nooit kunnen bedenken dat ik anno 2020 in een directeurenoverleg zou bespreken of Sinterklaas wel of niet een mondkapje moet dragen als hij de school bezoekt. Dezelfde vergadering waarin we ook het vraagstuk "wel of geen lampions maken" hebben afgetikt (want advies van de veiligheidsregio…) en hoe om te gaan met het traditionele kerstdiner, aangezien het delen van een buffet met thuis gekookte lekkernijen niet corona-proof is. Het kan toch raar lopen…
En dit is geen mopperen hoor, want het is zoals het is en we zijn creatief genoeg om deze feesten ondanks alles toch heel gezellig te maken voor de kinderen. En waarschijnlijk liggen binnenkort de mondkapjes met een leuke pepernotenprint in het schap naast de chocoladeletters, zodat de Sint en twee Pieten (immers maximaal drie bezoekers) conform de richtlijnen de cadeautjes kunnen langs brengen.
Het is meer de totale verwondering dat we over dingen praten die ik nooit had kunnen bedenken. Gaan we ooit nog terug naar hoe het was of worden mondkapjes een vast onderdeel van onze dagelijkse outfit? Trek je 's morgens een broek, blouse en jasje uit de kast met een bijpassend mondkapje als werktenue? Hoort een mondkapje straks net zo goed bij de Sint als een mijter en een staf? Ik hoop eerlijk gezegd van niet. Want wat ik het meeste mis, zeker nu, is dat je bij niemand meer de glimlach ziet. Die ik-ken-je-niet-maar-lach-toch-even naar-je-glimlach, de verontschuldigende glimlach als je iets doms doet, de glimlach van verstandhouding, de vertederde, bemoedigende of ondeugende glimlach. Ik moet er niet aan denken dat we die glimlach straks misschien ook in de school moeten gaan bedekken.
Helaas, er rest ons niets anders dan afwachten hoe deze corona ellende zich verder ontwikkelt en welke maatregelen er nog genomen moeten worden. Die zullen we natuurlijk ook weer naleven en er maar het beste van maken. Ook als dat betekent dat we voor Sint en Piet een mondkapje moeten regelen.
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
12 oktober 2020
Herfstvakantie
Het is herfstvakantie en week 3 van de periode van verscherpte maatregelen: geen teamvergaderingen, geen gezamenlijk kopje thee om half drie, na schooltijd z.s.m. naar huis om thuis te werken. Laten we hopen dat de stijgende besmettingstrend weer naar beneden afbuigt. De kans dat het iemand in je nabije omgeving treft wordt anders immers steeds groter. Was het voorheen al stressvol als je om 7 uur wakker werd gebeld door iemand die zich ziek meldde, nu komt daar nog eens extra spanning bij: wordt het een positieve of negatieve testuitslag. Ik heb in de afgelopen weken drie keer meegemaakt dat een collega zich liet testen. En al die tijd dat het duurt tot je de uitslag hoort, maalt het toch door je hoofd. "Het zal toch niet..., Heeft iedereen wel goed afstand gehouden, Hoe reageren ouders en kinderen, Wat als er meer collega's volgen, Wat als de school dicht moet" Dat laatste is immers een reeel scenario, nu we weten dat een school in de regio twee weken de deuren moest sluiten omdat er twee leerkrachten Corona hadden. Dat wil je echt niet. Gelukkig zijn we tot nu toe Corona-vrij gebleven. Verkoudheden en griep, maar niet meer dan dat. Een weekje herfstvakantie betekent in ieder geval even geen telefoontjes in de vroege ochtend van collega's die zich afmelden. De donkere wolk van Corona is weer even naar de achtergrond geschoven en in het herfstzonnetje lijkt de wereld haast normaal. Roodbruine bladeren op de grond, kaler wordende bomen, paddenstoelen in het gras. De herfst kan zo mooi zijn. Ik ga ervan genieten en hoop dat die zwarte Coronawolk voorlopig aan ons voorbij drijft.
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
1 september 2020
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
1 september 2020
Hybride onderwijs
Denk je dat je lekker begonnen bent; team compleet, allemaal enthousiast en vol zin in het nieuwe schooljaar. Totdat de eerste collega zich meldt met keelpijn. Tsja, "vroeger" zou je gewoon gaan werken. Paracetamolletje erin, keelsnoepjes mee en gaan! Nu schrijft het protocol voor dat je thuis blijft en je laat testen. Prima natuurlijk, veiligheid voor alles, maar in praktijk betekent dit, dat een leerkracht de hele week uitgeschakeld is door de enorme drukte bij de teststraten. Nou is één leerkracht missen al lastig, maar ik ken scholen waar deze week wel zes mensen uit voorzorg thuis moesten blijven. De eerste klassen zijn dan ook al naar huis gestuurd. En we zijn het schooljaar nog maar net begonnen! Ook kinderen met verkoudheid of keelpijn dienen thuis te blijven. Ook voor hen kan dat zomaar betekenen dat zij een week school missen. En is de een weer terug op school, dan is de ander weer thuis. Wat doet dit met de continuiteit en kwaliteit van ons onderwijs? En dus zaten we vanmiddag met de collega's bij elkaar (natuurlijk met 1,5 meter afstand) om een plan te bedenken voor "hybride-onderwijs"; een mengvorm van digitaal op afstand en fysiek op school les. Dat vraagt wel weer de nodige flexibiliteit. Van leerkrachten, van kinderen, van ouders en van de werkgevers van ouders. Want als er meerdere leerkrachten vanuit huis hun lessen moeten gaan verzorgen, komen we toch op een punt dat er onvoldoende toezicht op school geboden kan worden en moeten groepen kinderen thuis onderwijs volgen. Dat is niet wat we willen, maar wel wat we zullen moeten. Ik houd niet van in doemscenario's denken, maar als leerkrachten niet binnen twee dagen een testuitslag kunnen hebben en weer snel aan het werk kunnen, zie ik de seizoensgriep en -verkoudheden met lede ogen op ons afkomen. Misschien moeten we de thee 's middags toch maar gaan vervangen door een verplicht glaasje sinaasappelsap. Het is me wat....
Caroline Sunnotel
directeur obs Het Ooievaarsnest
3 juli 2020
Caroline Sunnotel
directeur obs Het Ooievaarsnest
3 juli 2020
Zomervakantie
De laatste klusjes, tafels en stoelen opgestapeld, we zijn klaar voor de zomervakantie!
4 juni 2020
4 juni 2020
En door!
Ja hoor, we hebben een protocol van de PO raad en dus richting voor de laatste paar weken tot de zomervakantie. Er kwam even wat begrijpend lezen aan te pas en sommige conclusies die we vervolgens moesten trekken leidden tot moeilijke besluiten, maar uiteindelijk is dit waarmee we het moeten doen. Veiligheid en gezondheid voor kinderen en medewerkers staan daarbij voorop en daar kan niemand iets op tegen hebben lijkt me. En dus gaan we vanaf 8 juni weer voor "volle bak" en gezien onze ervaringen van de afgelopen weken zal ook dan iedereen zich wel netjes aan de regels en maatregelen houden die we op school hebben moeten invoeren.
Een van die maatregelen is dat we ons "corona-continu-rooster" doortrekken tot de vakantie. En aangezien mijn bijdrage hieraan bestaat uit een dag in de week buitenspeelwacht, zit ik de komende donderdagen tussen half twaalf en een uur buiten op een bankje. Dat was de afgelopen weken bepaald geen straf, lekker in het zonnetje, maar vandaag was het beduidend frisser. Mijn eerste "dienst" wordt gevormd door de kleuters. Terwijl het kleine groepje zich vermaakt met de vele karren en fietsen op het plein, klimt een van de meisjes, net 4 jaar, naast me op het bankje. Niks anderhalve meter, maar lekker schouder aan schouder, waarna we een goed gesprek beginnen over lippenstift, nagellak, panterprint leggings en roze gympen. Ook kan ze mij precies vertellen welke kinderen er vandaag wel en niet zijn, dat maandag de groep weer compleet is, hoe de fietsen en karren straks weer opgeruimd moeten worden en hoe we corona-proof knuffelen op school (ze slaat haar armpjes om zichzelf heen en schudt even heen en weer). Dat ze ondertussen niet-coronaproof dichtbij mij zit, deert haar niet en mij eigenlijk ook niet. Ik zit me gewoon weer even te verbazen over de wijsheid maar ook de flexibiliteit van de kinderen op onze school.
Van kleuter tot groep 8 hebben ze dondersgoed door dat er iets aan de hand is in de wereld en dat daar aanpassingen uit voort komen. Dat de dingen op school anders gaan dan voorheen, dat ze moeten schakelen tussen thuis onderwijs en op school onderwijs en dat sommige dingen wel, maar andere dingen ook gewoon niet kunnen. Ik vind het knap hoe ze met deze maandenlange situatie omgaan. En misschien is het ook een waardevolle les. Deze crisis zet een dikke vette streep door een aantal leuke activiteiten, die we voorheen heel gewoon vonden. Dat is een teleurstelling en dat is even slikken. Maar dan halen we de schouders op en gaan samen nadenken over alternatieven.
Dat is bijvoorbeeld hoe groep 8 is omgegaan met het annuleren van het afscheidskamp. Heel jammer vonden ze het, maar ze snapten waarom het niet door kon gaan. Vervolgens hebben ze het idee van een groep 8 dag met barbeque en bonte avond op het schoolplein enthousiast omarmd en gaan ze er samen een super leuk afscheid van maken. En zo zullen we/ze ook samen bekijken hoe om te gaan met het feit dat de musical niet met ouders in de school opgevoerd kan worden: even slikken, maar dan kijken wat er wel kan en hoe we ook dat heel leuk kunnen maken. Anders? Zeker. Maar in dit corona tijdperk is nou eenmaal alles anders. Flexibiliteit, creativiteit en positiviteit zijn de sleutels, bij kinderen en volwassenen, om daarmee om te gaan.
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
27 mei 2020
Een van die maatregelen is dat we ons "corona-continu-rooster" doortrekken tot de vakantie. En aangezien mijn bijdrage hieraan bestaat uit een dag in de week buitenspeelwacht, zit ik de komende donderdagen tussen half twaalf en een uur buiten op een bankje. Dat was de afgelopen weken bepaald geen straf, lekker in het zonnetje, maar vandaag was het beduidend frisser. Mijn eerste "dienst" wordt gevormd door de kleuters. Terwijl het kleine groepje zich vermaakt met de vele karren en fietsen op het plein, klimt een van de meisjes, net 4 jaar, naast me op het bankje. Niks anderhalve meter, maar lekker schouder aan schouder, waarna we een goed gesprek beginnen over lippenstift, nagellak, panterprint leggings en roze gympen. Ook kan ze mij precies vertellen welke kinderen er vandaag wel en niet zijn, dat maandag de groep weer compleet is, hoe de fietsen en karren straks weer opgeruimd moeten worden en hoe we corona-proof knuffelen op school (ze slaat haar armpjes om zichzelf heen en schudt even heen en weer). Dat ze ondertussen niet-coronaproof dichtbij mij zit, deert haar niet en mij eigenlijk ook niet. Ik zit me gewoon weer even te verbazen over de wijsheid maar ook de flexibiliteit van de kinderen op onze school.
Van kleuter tot groep 8 hebben ze dondersgoed door dat er iets aan de hand is in de wereld en dat daar aanpassingen uit voort komen. Dat de dingen op school anders gaan dan voorheen, dat ze moeten schakelen tussen thuis onderwijs en op school onderwijs en dat sommige dingen wel, maar andere dingen ook gewoon niet kunnen. Ik vind het knap hoe ze met deze maandenlange situatie omgaan. En misschien is het ook een waardevolle les. Deze crisis zet een dikke vette streep door een aantal leuke activiteiten, die we voorheen heel gewoon vonden. Dat is een teleurstelling en dat is even slikken. Maar dan halen we de schouders op en gaan samen nadenken over alternatieven.
Dat is bijvoorbeeld hoe groep 8 is omgegaan met het annuleren van het afscheidskamp. Heel jammer vonden ze het, maar ze snapten waarom het niet door kon gaan. Vervolgens hebben ze het idee van een groep 8 dag met barbeque en bonte avond op het schoolplein enthousiast omarmd en gaan ze er samen een super leuk afscheid van maken. En zo zullen we/ze ook samen bekijken hoe om te gaan met het feit dat de musical niet met ouders in de school opgevoerd kan worden: even slikken, maar dan kijken wat er wel kan en hoe we ook dat heel leuk kunnen maken. Anders? Zeker. Maar in dit corona tijdperk is nou eenmaal alles anders. Flexibiliteit, creativiteit en positiviteit zijn de sleutels, bij kinderen en volwassenen, om daarmee om te gaan.
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
27 mei 2020
De volgende ronde
Vandaag maakte de PO raad bekend helaas nog iets langer tijd nodig te hebben voor het opstellen van de richtlijnen voor ons onderwijs na 8 juni. Het wachten is op aanvullende informatie van het Outbreak Management Team. Kennelijk is het toch nog best gecompliceerd hoe we de boel straks op een veilige manier gaan organiseren als we weer 100% open zijn. Zelf vind ik het ook soms zoeken in die wirwar van Corona-regels. Wat mag wel en wat mag niet? Hoe zit dat met die 30 mensen of worden het er straks toch 100? En hoe verhoudt de 30-personen-regel die in restaurants en theaters gaat gelden zich tot een klas met 30 of meer kinderen en een leerkracht? Mag dat wel in die beperkte lokaalruimte die over het algemeen toch al niet uitblinkt in luchtkwaliteit? Hoewel we zoveel mogelijk ramen en deuren open hebben staan (hoera voor het mooie weer), zal het toch een groot verschil maken of er 12 of 25 personen aan het uitademen zijn, laat staan 34. Maar goed, laten we geen zeurpieten zijn (we staan in het onderwijs toch al een beetje als klagers te boek), die 25 kinderen tegelijk in de klas, okee. Ervan uitgaande dat kinderen het virus niet snel overbrengen zoals wordt beweerd en met flink wat frisse lucht de school in, zal het allemaal wel loslopen. Ik maak me eerlijk gezegd meer zorgen over wat alle versoepeling met het gedrag van ouders gaat doen. Gaan er nog meer mensen daardoor naar het werk, in de trein, naar kantoor, de vrijmibo, het terras, barbecuen met vrienden, naar de dierentuin, het strand en weet ik wat al niet meer? Als je nu al hoort hoe druk het is in winkelstraten en parken, dan zal dat alleen maar erger worden op het moment dat ook de mensen die eerst nog wat voorzichtig (en braaf) waren zich ook vrijer gaan bewegen. Ik wil zeker geen moraalridder zijn, maar ik schrok er bijvoorbeeld toch wel van hoeveel mensen afgelopen donderdag (die mooie hemelvaartsdag) op een kluitje zaten op kleine bootjes en aan de waterkant. Niks anderhalve meter. Gewoon de picknickkleedjes rij aan rij en de hoofden bij elkaar voor een groepsselfie om vast te leggen hoe gezellig het was. En nee, dat waren niet alleen jongeren. Terwijl de PO raad zich dus nog wat langer buigt over een stevig protocol voor in de klassen, is dit wat er in de buitenwereld gebeurt. Wij liggen wakker van vragen als mogen we wel of niet zingen in de klas, kan de musical opgevoerd worden, mogen kinderen uit verschillende groepen met elkaar buitenspelen, zijn de ballen en pionnen van de buitengymles goed gereinigd, kunnen ouders wel of niet op het schoolplein en laten we wel of geen stagiairs toe in de school en ondertussen staan de mensen rijen dik te wachten tot ze de Ikea, de bouwmarkt of het tuincentrum in mogen. Ik weet het dus eigenlijk niet, wat ik van alles moet vinden. Ik wil me, met mijn school, gewoon houden aan alle regeltjes en zo voorzichtig mogelijk zijn. Die anderhalve meter, ook buiten, daar heb ik niet zoveel moeite mee. En ik vind het ook verbazingwekkend hoe snel mijn gevoel is veranderd over handen schudden. Van geen hand willen geven is onbeleefd en disrespectvol, naar geen hand geven is eigenlijk wel net zo fris en veilig. En het feit dat je bij een feestje niet meer iedereen hoeft te zoenen, maar een zwaai op afstand volstaat, dat vindt toch helemaal niemand erg denk ik? Ach, we gaan het zien en we passen ons wel weer aan. Op naar de laatste ronde, van 8 juni tot 3 juli.
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
12 mei 2020
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
12 mei 2020
De eerste schooldag
En weer moesten we omschakelen: van afstandsonderwijs naar even helemaal geen onderwijs (meivakantie) naar onderwijs op school met de helft van het aantal kinderen. In een paar dagen tijd werden nieuwe richtlijnen bestudeerd, protocollen opgesteld en ouders geinformeerd over de nieuwe gang van zaken, alvorens de meivakantie van start ging. Onwennig stonden we op woensdag in de vakantie op 1,5 meter afstand van elkaar op school om de laatste voorbereidingen te treffen. Lokalen anders inrichten en een filmpje maken met uitleg over de maatregelen voor de kinderen. Dat alle instructies en het filmpje door ouders en kinderen goed waren bestudeerd bleek wel. Op maandag stonden ouders keurig buiten het hek op de afgesproken plek, veel kinderen kwamen zelf naar school en in alle rust begon de eerste schooldag na weken van thuisonderwijs. "Ik voel een kriebel in mijn buik alsof het de eerste dag van een nieuw schooljaar is", zo verwoordde een collega de spanning die we allemaal wel voelden. Van spanning was bij de meeste kinderen overigens niet veel te merken. Ze huppelden vrolijk het plein op en waren over het algemeen blij hun klasgenoten en juf weer te zien. Toch is het wel degelijk anders dan normaal natuurlijk. Alleen al het vele handen wassen gedurende de dag... En afstand houden tot de leerkracht is ook nog een dingetje. Kleuters doen daar sowieso niet aan, je ontkomt er niet aan her en der te helpen met lastige ritsen of mouwen die binnenstebuiten zitten. Ook in de andere groepen vergeet een kind het wel eens per ongeluk. En het blijkt nog verdraaide lastig om in een schriftje mee te kijken met 1,5 meter tussenruimte. Bovendien was het steenkoud in school doordat ramen en deuren zoveel mogelijk open stonden voor maximale ventilatie. Tsja, laten we hopen dat het allemaal wel weer went, we veilig kunnen blijven werken en de landelijke Corona cijfers de dalende lijn vasthouden. In ieder geval is het fijn om al die (veelal door de zon gekleurde) snoeten weer te zien en het geluid van spelende kinderen weer te horen. Zonder dat is een baan als schoolleider echt een stuk minder leuk.
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
10 april 2020
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
10 april 2020
Waardevol advies: ook even samen online lachen
Weer een paar weken van afstandsonderwijs voorbij. Ik switch intussen moeiteloos van de ene naar de andere vergader-hangout, woon afstandslessen bij en kan mijn scherm delen met een groep en een presentatie op afstand geven. Tussendoor lees ik me suf aan alle online tips en adviezen die door (ervarings)deskundigen de wereld in geslingerd worden. Veel van die deskundigen wijzen op het belang om, juist nu, in contact te blijven met je collega's. En dan bedoelen ze niet via online vergaderingen (die overigens een stuk effcienter verlopen dan toen we met z'n allen aan een tafel zaten), maar bijvoorbeeld een digitaal "koffiemomentje". Gewoon, om even te kletsen.
In deze tijd waarin iedereen druk is en alle zeilen bij moet zetten om werk en kinderen thuis een beetje te managen, ben je snel geneigd het aantal contacten terug te brengen en mensen de ruimte te geven een eigen planning te hanteren (ik tenminste wel). Ik zie immers die volle wasmanden op de achtergrond in een meet of hoor kinderen aandacht vragen ("Mam, ik snap som 5 echt niet, wanneer kom je nou?!"). Met het deskundigenadvies in het achterhoofd besloot ik dan ook om de teamdag, die eigenlijk voor vandaag gepland stond, toch door te laten gaan. In verkorte vorm en online.
Om 9.30 uur zat iedereen startklaar achter zijn of haar schermpje. Even daarvoor waren ze allemaal verrast met een tasje vol lekkere sapjes en chocolaatjes dat collega C. bij iedereen had langs gebracht. Na de presentatie over visie ontwikkeling, formatie, vakantierooster en het schoolplan (ja, dat gaat allemaal ook gewoon door) werd het echt gezellig. Onze gymcollega stuurde via Whatsapp twee challenges aan ons door, waarbij verlangd werd dat je over zowel lenigheid als balans beschikt, hetgeen bij geen van ons tot het bedoelde resultaat leidde, maar wel hilarische filmpjes opleverde. De tweede opdracht bestond eruit dat vier collega's vertelden hoe zij lang geleden hun partner hebben ontmoet, waarvan er een verhaal pertinent gelogen was. Rara van wie. Ook dat was heel leuk. En tot slot speelden we met de hele groep het spel 30 seconds, waarbij ieder om beurten een kaartje met woorden toegestuurd kreeg om uit te beelden. Natuurlijk werd het spel met afstand gewonnen door die ene collega die altijd alle spelletjes wint, maar stiekem wijten we dat aan de trage wifi en slechte microfoons van alle anderen. Tot slot bekeken we nog een keer samen het toffe paasfilmpje dat we voor de kinderen hadden opgenomen (na al die mooie voorbeelden op internet konden wij natuurlijk niet achterblijven) en waren we opeens tweeeneenhalf uur verder. Heerlijk gelachen met elkaar, samen koffie gedronken, het was echt even heel fijn. Ik kan dan ook niet anders zeggen: deskundigen: u heeft gelijk!
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
24 maart 2020
In deze tijd waarin iedereen druk is en alle zeilen bij moet zetten om werk en kinderen thuis een beetje te managen, ben je snel geneigd het aantal contacten terug te brengen en mensen de ruimte te geven een eigen planning te hanteren (ik tenminste wel). Ik zie immers die volle wasmanden op de achtergrond in een meet of hoor kinderen aandacht vragen ("Mam, ik snap som 5 echt niet, wanneer kom je nou?!"). Met het deskundigenadvies in het achterhoofd besloot ik dan ook om de teamdag, die eigenlijk voor vandaag gepland stond, toch door te laten gaan. In verkorte vorm en online.
Om 9.30 uur zat iedereen startklaar achter zijn of haar schermpje. Even daarvoor waren ze allemaal verrast met een tasje vol lekkere sapjes en chocolaatjes dat collega C. bij iedereen had langs gebracht. Na de presentatie over visie ontwikkeling, formatie, vakantierooster en het schoolplan (ja, dat gaat allemaal ook gewoon door) werd het echt gezellig. Onze gymcollega stuurde via Whatsapp twee challenges aan ons door, waarbij verlangd werd dat je over zowel lenigheid als balans beschikt, hetgeen bij geen van ons tot het bedoelde resultaat leidde, maar wel hilarische filmpjes opleverde. De tweede opdracht bestond eruit dat vier collega's vertelden hoe zij lang geleden hun partner hebben ontmoet, waarvan er een verhaal pertinent gelogen was. Rara van wie. Ook dat was heel leuk. En tot slot speelden we met de hele groep het spel 30 seconds, waarbij ieder om beurten een kaartje met woorden toegestuurd kreeg om uit te beelden. Natuurlijk werd het spel met afstand gewonnen door die ene collega die altijd alle spelletjes wint, maar stiekem wijten we dat aan de trage wifi en slechte microfoons van alle anderen. Tot slot bekeken we nog een keer samen het toffe paasfilmpje dat we voor de kinderen hadden opgenomen (na al die mooie voorbeelden op internet konden wij natuurlijk niet achterblijven) en waren we opeens tweeeneenhalf uur verder. Heerlijk gelachen met elkaar, samen koffie gedronken, het was echt even heel fijn. Ik kan dan ook niet anders zeggen: deskundigen: u heeft gelijk!
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
24 maart 2020
Digitaal leiding geven
Leidinggeven op afstand, ik vind het nog een "dingetje" hoor. Terwijl mijn team het onderwijs geven op afstand aardig op de rit heeft, vind ik het behoorlijk lastig m'n draai te vinden in die nieuwe afstand. Ik was gewend rond te lopen, de klas binnen te stappen, kinderen te zien werken in de hal, vragen te stellen, sfeer te proeven. Nu moet ik het doen met een team "hangout" vanachter m'n schermpje en het volgen van de groepsapp. Op die groepsapp worden overigens enthousiast successen gedeeld. Foto's van thuis gymmende kinderen (dankzij de leuke bewegingsactiviteiten die onze vakleerkracht naar hen stuurt), vazen vol vrolijk geknutselde handjes die bij de twee kleuterleerkrachten thuis werden bezorgd, kinderen die zaadjes hebben geplant met het zaaisetje dat de kleuterleerkrachten ben hen hadden bezorgd, digitaal ingestuurde filmpjes voor de audities voor de eindmusical, het aantal aanwezige kinderen in de groepshangout, het aantal kinderen dat heeft ingelogd in Basispoort en natuurlijk allerlei technische vragen waaruit blijkt dat de collega's hard aan het werk zijn. Daarover dus geen vraagtekens. Maar hoe zie ik nu dat ze de goede dingen doen? Dat leerdoelen gehaald worden? Hoe zorgen we voor die kwetsbare kinderen die onze instructies keihard nodig hebben om te leren en hoe voorkomen we dat ze verder achterop raken? En wat kunnen we doen voor die kinderen van wie we weten dat ze het thuis niet gemakkelijk hebben? Voor wie de school de veilige haven was waar ze een paar uur lang met vriendjes gewoon lekker kind konden zijn? Nu deze situatie van afstandsonderwijs niet tot 6 april, maar waarschijnlijk wel tot juni aan de orde zal zijn, zullen mijn collega-schoolleiders en ik toch antwoorden op deze vragen moeten gaan hebben. Je zou denken dat ik met een lege agenda waarin alleen nog maar een paar digitale vergaderingen staan gepland toch tijd te over heb om hiervoor creatieve oplossingen te bedenken. Maar op de een of andere manier moet het allemaal eerst nog even landen. Mijn hoofd zit kennelijk nog te vol van alle berichten, maatregelen, besmettingscijfers en doemscenario's. Ja, er zullen mooie oplossingen komen voor nieuw onderwijs en wie weet verandert dit het Nederlands onderwijssysteem wel voor altijd en is het lerarentekort straks opgelost. Maar ik zie het nog even niet en ik kan ook nog niet genieten van die nieuwe mogelijkheden. Net als dat ik nu nog even niet kan genieten van het zonnige lenteweer. Omdat er ook zo'n zwarte wolk ergens boven hangt. Afstandsonderwijs managen op afstand, laat ik het positief formuleren, dat is nog even een uitdaging. Straks dus maar weer over verder praten, in onze directeuren-hangout.
Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
22 maart 2020
Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
22 maart 2020
Nieuwe werkelijkheid
Corona berichten, persconferenties...En opeens zitten we in een heel andere werkelijkheid. Op vrijdag hadden we nog een heel gezellige (en productieve) klusdag op school, de maandag erna was alles op slot. Een beetje beduusd zaten we die maandagochtend om 8.00 uur bij elkaar. Wat nu? Zouden er kinderen komen?
Er kwamen geen kinderen. Ouders hadden massaal gehoor gegeven aan de oproep van de minister president en zelf opvang geregeld. De volgende stap was dan ook om zo snel mogelijk het onderwijs voor thuis te gaan organiseren. Na nog een bak koffie of thee stoof iedereen een kant op: naar het eigen lokaal, chromebook open en lessen klaar zetten. Dat leerkrachten echte doeners zijn bleek: binnen no time waren lessen, instructies, inlogcodes, wachtwoorden, etc. geregeld. Beetje jammer dat de techniek enerzijds heel veel mogelijkheden biedt, maar tegelijk ook beperkingen kent, wanneer deze massaal door scholen en ouders worden gebruikt, maar ja. Na een paar eerste hectische dagen beginnen we nu in een soort nieuw ritme te raken. Vergaderingen worden hangouts (eigenlijk prima te doen), beschikbaarheid wordt weer genormaliseerd van 24/7 naar 9 tot 14 uur, lesroosters worden geplande contactmomenten tussen leerlingen en leerkrachten. Ik ben echt heel benieuwd hoe het thuis onderwijs gaat uitpakken en wat het doet met het leren van de kinderen. Kunnen we thuis door met nieuwe lesstof? Lukt het ouders en kinderen een werkend dagprogramma te creeren met de benodigde discipline? Wat mag je daarin verwachten? Waar staan de kinderen straks en hoe gaan we verder als de school weer open gaat? Worden de onderlinge verschillen groter? Hoe geven we ondersteuning op afstand aan de kwetsbare kinderen? Als je even je best doet heb je in deze gekke tijd zo maar veel meer vragen dan antwoorden. Laten we het dus maar stapje voor stapje bekijken. Voor nu in ieder geval een grote pluim voor al die leerkrachten en ouders die het thuis onderwijs voor onze kinderen zo snel hebben opgepakt.
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
10 maart 2020
Er kwamen geen kinderen. Ouders hadden massaal gehoor gegeven aan de oproep van de minister president en zelf opvang geregeld. De volgende stap was dan ook om zo snel mogelijk het onderwijs voor thuis te gaan organiseren. Na nog een bak koffie of thee stoof iedereen een kant op: naar het eigen lokaal, chromebook open en lessen klaar zetten. Dat leerkrachten echte doeners zijn bleek: binnen no time waren lessen, instructies, inlogcodes, wachtwoorden, etc. geregeld. Beetje jammer dat de techniek enerzijds heel veel mogelijkheden biedt, maar tegelijk ook beperkingen kent, wanneer deze massaal door scholen en ouders worden gebruikt, maar ja. Na een paar eerste hectische dagen beginnen we nu in een soort nieuw ritme te raken. Vergaderingen worden hangouts (eigenlijk prima te doen), beschikbaarheid wordt weer genormaliseerd van 24/7 naar 9 tot 14 uur, lesroosters worden geplande contactmomenten tussen leerlingen en leerkrachten. Ik ben echt heel benieuwd hoe het thuis onderwijs gaat uitpakken en wat het doet met het leren van de kinderen. Kunnen we thuis door met nieuwe lesstof? Lukt het ouders en kinderen een werkend dagprogramma te creeren met de benodigde discipline? Wat mag je daarin verwachten? Waar staan de kinderen straks en hoe gaan we verder als de school weer open gaat? Worden de onderlinge verschillen groter? Hoe geven we ondersteuning op afstand aan de kwetsbare kinderen? Als je even je best doet heb je in deze gekke tijd zo maar veel meer vragen dan antwoorden. Laten we het dus maar stapje voor stapje bekijken. Voor nu in ieder geval een grote pluim voor al die leerkrachten en ouders die het thuis onderwijs voor onze kinderen zo snel hebben opgepakt.
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
10 maart 2020
Eredivisie
Gloeien van trots, ik heb vandaag weer even ervaren hoe dat voelt. Ik ga mijn blog dan ook ongegeneerd misbruiken om even flink op te scheppen. Niet over mezelf natuurlijk, dat zou al te genant zijn, maar wel over mijn collega's. Vandaag kregen wij de inspecteur op bezoek voor een themaonderzoek naar didactisch handelen en dus zaten mijn intern begeleider en ik met de inspecteur bij drie leerkrachten in de les mee te kijken. En och wat waren ze goed! Zoals ik kan genieten van het kijken naar mooi voetbal van mijn favoriete Amsterdamse club (al laat dat de laatste paar weken wel te wensen over), zo heb ik vandaag zitten genieten van ware profs als het gaat om lesgeven. Met hetzelfde gemak als Ziyech een pass over dertig meter kan geven, zie ik een begrijpend lezen les voor groep 8 voorbij komen alsof het geen enkele moeite kost. Zo rustig, zo veel beheersing, zo veel spelinzicht, zo veel gevoel. Bij de rekenles voor groep 5 hetzelfde verhaal. Een ander type speler, maar net zo'n topper. Iets minder op intuitie, meer doordacht en gedegen, met enorm veel plezier en aanstekelijk enthousiasme, maar ook kritisch op die ene mindere bal die volgende keer toch echt direct raak moet zijn. Topsportmentaliteit heet dat geloof ik. Ook de rekenles in groep 3/4 was er een op het hoogste niveau. Geen gemakkelijke wedstrijd, maar dan toch met veel geduld, controlerend spel en een doordachte strategie die overwinning over de streep trekken. Eredivisie voetbal in de klas. Of zoals het vanmiddag werd verwoord: "de basis al ver ontstegen, hier gaat het om om accenten als je praat over verbetering". Ja, daar kun je toch alleen maar heel heel trots op zijn?
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
12 februari 2020
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
12 februari 2020
Hoe groot zijn de klassen hier?
Rond deze tijd van het jaar stuurt de gemeente naar ouders met jonge kinderen een oproep om zich, liefst voor 1 april, te gaan aanmelden bij een basisschool. Hierdoor aangespoord melden ouders zich voor een rondleiding en orienterend gesprek. Een van de eerste vragen die ouders steevast in het kennismakingsgesprek stellen is "Hoe groot zijn de klassen?". Laatst kreeg ik zelfs een mailtje van een ouder met uitsluitend díe ene vraag erin. Nog nooit is mij de vraag gesteld hoe goed onze leerkrachten zijn, wat de opbrengsten van ons onderwijs zijn of hoe effectief onze instructies zijn.
Op zich begrijpelijk, maar wel ten onrechte meten nieuwe ouders de kwaliteit van de school af aan het aantal leerlingen dat in een klas zit. Meer dan 20? Oei, zie ik ouders dan al denken. En dat terwijl het financieringsmodel van het onderwijs toch echt is ingericht op een groepsgemiddelde van 25-30 leerlingen per leerkracht. Dat weten de meeste ouders echter niet, net zomin als zij weten dat leerkrachten met goed klassenmanagement er prima in slagen om goed onderwijs te verzorgen voor een groep van die grootte.
Is dat hard werken? Ja zeker. Is het fijner als je een kleinere groep hebt? Ja zeker. Maar een kleinere groep is zeker geen garantie voor succes. Het is de kwaliteit van de leerkracht die van doorslaggevend belang is. Vakmensen die op de hoogte zijn van ontwikkelingspsychologie, weten wat de hedendaagse inzichten zijn over het brein en het leren van kinderen en hun didactisch handelen daarop afstemmen. Professionals die zich blijven ontwikkelen, zich steeds afvragen hoe het nog beter kan, die trainingen volgen, wetenschappelijke artikelen lezen, kritisch zijn en met elkaar in gesprek blijven over wat goed onderwijs is. Simpel gezegd: leerkrachten die weten wat werkt en doen wat werkt. Dat maakt uit! Een goede school is een school met goede leerkrachten. Dus, beste-ouders-die-op-zoek-zijn-naar-een basisschool-voor-zoon- of-dochterlief, vraag mij tijdens de rondleiding door onze gezellige, fijne school vooral naar hoe goed onze leerkrachten zijn. Dan kan ik u antwoorden dat ze allemaal heel goed zijn en allemaal nog veel beter aan het worden zijn!
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
23 januari 2020
Op zich begrijpelijk, maar wel ten onrechte meten nieuwe ouders de kwaliteit van de school af aan het aantal leerlingen dat in een klas zit. Meer dan 20? Oei, zie ik ouders dan al denken. En dat terwijl het financieringsmodel van het onderwijs toch echt is ingericht op een groepsgemiddelde van 25-30 leerlingen per leerkracht. Dat weten de meeste ouders echter niet, net zomin als zij weten dat leerkrachten met goed klassenmanagement er prima in slagen om goed onderwijs te verzorgen voor een groep van die grootte.
Is dat hard werken? Ja zeker. Is het fijner als je een kleinere groep hebt? Ja zeker. Maar een kleinere groep is zeker geen garantie voor succes. Het is de kwaliteit van de leerkracht die van doorslaggevend belang is. Vakmensen die op de hoogte zijn van ontwikkelingspsychologie, weten wat de hedendaagse inzichten zijn over het brein en het leren van kinderen en hun didactisch handelen daarop afstemmen. Professionals die zich blijven ontwikkelen, zich steeds afvragen hoe het nog beter kan, die trainingen volgen, wetenschappelijke artikelen lezen, kritisch zijn en met elkaar in gesprek blijven over wat goed onderwijs is. Simpel gezegd: leerkrachten die weten wat werkt en doen wat werkt. Dat maakt uit! Een goede school is een school met goede leerkrachten. Dus, beste-ouders-die-op-zoek-zijn-naar-een basisschool-voor-zoon- of-dochterlief, vraag mij tijdens de rondleiding door onze gezellige, fijne school vooral naar hoe goed onze leerkrachten zijn. Dan kan ik u antwoorden dat ze allemaal heel goed zijn en allemaal nog veel beter aan het worden zijn!
Caroline Sunnotel
directeur Het Ooievaarsnest
23 januari 2020
Sportief
De eerste drie werkweken van 2020 zijn voorbij gevlogen. Als ik terugkijk in m'n agenda zie ik ons super gezellige winterfeest, met de bovenbouw naar het Rijksmuseum, een vergaderdag met alle directeuren van Talent en daar tussendoor van alles en nog wat aan overleggen en andere klussen. En oh ja, gisteren een dagje gymles geven. Onze gymleerkracht had een opleidingsdag en in ons rooster is het best onhandig als de gymlessen uitvallen. Bovendien is voor veel kinderen de gymles een van de leukste momenten in de week, dus ook voor hen is het jammer als dat niet doorgaat. Enfin, ik besloot dus een dagje in trainingspak en gymschoenen op school te komen i.p.v. in mijn gebruikelijke outfit en de gymlessen over te nemen. Zoals dat hoort had ik in drie vakken activiteiten klaar gezet (ja, ja gymopleiding gedaan) en de kinderen van groep 5 en 6 kwamen de zaal binnen. "Zo!" riep een van hen. "We hebben een echte gymles! Ik dacht het zal wel tikkertje worden." En bedankt.
Dat hij niet de enige was die mijn gymleerkrachtvaardigheden in twijfel trok, bleek uit het commentaar van een leerling van groep 7, die ik voor de les erna ophaalde. "We gaan zeker een soort rekenles met jou doen, he?" En nog een keer bedankt. Blijkbaar zien de kinderen in mij niet die sportieve juf die ik wel degelijk in mijzelf zie. Ik vond het in ieder geval leuk, zo'n dag in de gymzaal, op een heel andere manier met de kinderen bezig zijn. Bij mijn collega's heb ik hiermee zeker geweten punten gescoord voor sportiviteit. Maar wie weet bij sommige kinderen ook nog wel.
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
19 december 2019
Dat hij niet de enige was die mijn gymleerkrachtvaardigheden in twijfel trok, bleek uit het commentaar van een leerling van groep 7, die ik voor de les erna ophaalde. "We gaan zeker een soort rekenles met jou doen, he?" En nog een keer bedankt. Blijkbaar zien de kinderen in mij niet die sportieve juf die ik wel degelijk in mijzelf zie. Ik vond het in ieder geval leuk, zo'n dag in de gymzaal, op een heel andere manier met de kinderen bezig zijn. Bij mijn collega's heb ik hiermee zeker geweten punten gescoord voor sportiviteit. Maar wie weet bij sommige kinderen ook nog wel.
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
19 december 2019
Kerstplezier verbindt
In de voorbereiding voor kerst rees natuurlijk de vraag wat te doen na het kerstdiner. Jarenlang was het traditie om samen met ouders samen te komen in het kleine kerkje dat naast onze school staat. Dit jaar wilden we echter wat anders en opperde iemand het idee om als team een kerstmusical op te voeren. Binnen no-time waren er tekstboekjes en cd's geregeld en voordat iemand ook maar een beetje kon tegensputteren waren de rollen al verdeeld. Het pakte uit als een top idee. Menigmaal hebben we slap gelegen van de lach tijdens het oefenen en werd op die manier een drukke dag ontspannen en vrolijk afgesloten. Het werd echt een gezamenlijke productie van het gehele team inclusief alle stagiaires. Kleding en rekwisieten werden verzameld, het decor geschilderd, een kinderkoor werd geformeerd en zo kwam het dat we op donderdagavond op de planken stonden en "Het meisje met de zwavelstokjes" opvoerden voor alle kinderen en ouders. Natuurlijk was het heel fijn dat we na afloop complimentjes kregen en dat we hoorden hoe iedereen ervan genoten had. Maar het goede gevoel als team was absoluut de allergrootste beloning. Het "samen". Hoe passend in de kerstperiode. Nog dezelfde avond hebben we dan ook afgesproken dat we volgend jaar weer een kerstmusical gaan opvoeren. De tekstboekjes voor "Scrooge"zijn al geregeld!
Fijne feestdagen!
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
5 december 2019
Fijne feestdagen!
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
5 december 2019
Sint op het nest
De dag van het jaar voor veel kinderen: 5 december. Al dagenlang komen ze in pietenpakken naar school, maar vandaag was het eindelijk zo ver. Van peuters tot en met groep 8, qua zenuwachtigheid deden ze niet voor elkaar onder. De hele club zat braaf op de grond in de grote hal te wachten tot de goedheiligman met zijn Pieten arriveerde. Na een paar liederen en enkele prangende vragen aan Sinterklaas ("Komt Amerigo ooit nog terug?" en "Zijn Pieten ook dyslectisch?") was het tijd om het feestje voort te zetten in de klassen. Daar bewonderde Sint de vele prachtige surprises (ware kunststukjes zaten erbij) en werd hij getrakteerd op dansoptredens en liedjes en testte groep 3/4 nog even de rekenvaardigheden van de beste man. De ochtend vloog voorbij. Soepeltjes. De middag werd gevuld met spelletjes. De kinderen van groep 7 en 8 speelden samen met die van groep 3 en 4 allerlei bordspellen en behendigheidsspelletjes. Wat een heerlijke, gemoedelijke sfeer. Zo moet het zijn in een school, denk ik, als ik er met m'n schaaltje strooigoed tussendoor loop. Dit is waar een kleine school groots in is. De kinderen kennen elkaar allemaal en hebben lol samen, ongeacht het leeftijdsverschil. De laatste pepernoten worden opgeknabbeld voordat ze straks naar huis gaan, waar voor sommigen misschien nog pakjesavond in het verschiet ligt. En morgen, dan gaan we op naar de kerst.
26 november 2019
26 november 2019
De kinderen als beste reclame voor het onderwijs
Tijdens de landelijke onderwijsstaking was onze school als een van de weinigen in Hoorn open. Zoals in mijn eerdere blog vermeld, hadden wij middelbare scholieren uitgenodigd om die dag bij ons een kijkje te komen nemen om te ervaren hoe mooi het vak van leerkracht is. Tien oprecht geinteresseerde scholieren maakten van deze uitnodiging gebruik en ik heb mijn best gedaan om middels een gloedvol betoog en uitgebreide rondleiding hen nog enthousiaster te maken om voor de Pabo te kiezen. Ik realiseer me echter iedere dag weer dat, mijn mooie verhaal ten spijt, toch vooral de kinderen zelf de belangrijkste reclame voor het onderwijs zijn. Zij maken het vak zo divers, zo afwisselend en zo uitdagend. En zij zorgen voor die kleine gouden momentjes die onbetaalbaar zijn.
Zoals vanmiddag, toen een jongetje uit groep 3 met zijn schrijfschrift onder zijn arm mijn kantoor binnen kwam lopen met de vraag of hij bij mij zijn werk mocht afmaken. Hij nam plaats aan mijn tafel en toen ik weer achter mijn bureau wilde gaan zitten, zei hij "kom maar lekker hier zitten, dat is wel zo gezellig". Heerlijk toch! En dat moment deed me vervolgens weer terugdenken aan een situatie vorige week, toen datzelfde jongetje met een klasgenoot een spel met dobbelstenen aan het spelen was. Ik stond er even bij te kijken, toen plots de dobbelstenen over tafel vlogen en er prompt eentje achter de radiator belandde. Die bleek er niet eenvoudig achter vandaan te halen. Ik ondersteboven hangend boven de kachel, hij eronder liggend om vanaf die kant de dobbelsteen tevoorschijn te peuteren en ja hoor, na enige porren met de aanwijsstok hadden we de dobbelsteen weer te pakken. Triomfantelijk lachend hield hij de dobbelsteen voor mijn neus. "Zo, dat is mooi gelukt juf. Maar je haar is er wel helemaal slecht van gaan zitten!"
Zelfs nu, ruim een week later, kan ik er nog om grijnzen. Dus, beste jongens en meisjes op de Havo of het VWO, dit soort gouden momentjes willen jullie toch ook later?!
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
25 november 2019
Zoals vanmiddag, toen een jongetje uit groep 3 met zijn schrijfschrift onder zijn arm mijn kantoor binnen kwam lopen met de vraag of hij bij mij zijn werk mocht afmaken. Hij nam plaats aan mijn tafel en toen ik weer achter mijn bureau wilde gaan zitten, zei hij "kom maar lekker hier zitten, dat is wel zo gezellig". Heerlijk toch! En dat moment deed me vervolgens weer terugdenken aan een situatie vorige week, toen datzelfde jongetje met een klasgenoot een spel met dobbelstenen aan het spelen was. Ik stond er even bij te kijken, toen plots de dobbelstenen over tafel vlogen en er prompt eentje achter de radiator belandde. Die bleek er niet eenvoudig achter vandaan te halen. Ik ondersteboven hangend boven de kachel, hij eronder liggend om vanaf die kant de dobbelsteen tevoorschijn te peuteren en ja hoor, na enige porren met de aanwijsstok hadden we de dobbelsteen weer te pakken. Triomfantelijk lachend hield hij de dobbelsteen voor mijn neus. "Zo, dat is mooi gelukt juf. Maar je haar is er wel helemaal slecht van gaan zitten!"
Zelfs nu, ruim een week later, kan ik er nog om grijnzen. Dus, beste jongens en meisjes op de Havo of het VWO, dit soort gouden momentjes willen jullie toch ook later?!
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
25 november 2019
Mythes of wetenschap?
De scholen van onze stichting hebben zich verbonden aan een traject dat ertoe moet leiden dat wij allemaal "high performing schools" gaan worden. In dit tweejarige traject nemen mijn collega's en ik deel aan diverse bijeenkomsten die zich richten op de pijlers van hoog presterende organisaties. De afgelopen bijeenkomst stond in het teken van de visie op leren en ging over de werking van het brein, het geheugen en de manier waarop mensen leren. Er is ontzettend veel onderzoek gedaan naar leren en er zijn evenzoveel verschillende visies op wat leren is. Het lijkt wel of iedereen verstand heeft van onderwijs en er wordt ontzettend veel over gepubliceerd. Dit leidt tot allerlei hypes, trends en onderwijsmythes die lastig te beoordelen zijn op hun bewezen effect. Wat is waar en wat werkt echt, als het gaat om goed onderwijs? En hoe kunnen we voorkomen dat we met alle winden meewaaien en uitsluitend ontwikkelingen de school in halen die daadwerkelijk bijdragen aan het leren van kinderen?
Om niet meteen enthousiast te gaan doen (en dat zit in de aard van het beestje), is het belangrijk dat we vooral eerst kritisch denken. Kennis van leerpsychologie is van essentieel belang om goed doordachte instructies te geven. Een goede leerkracht houdt rekening met de wisselwerking tussen het werkgeheugen en het lange termijn geheugen en herkent de signalen van een werkgeheugen dat even "vol" zit. Diezelfde goede leerkracht kent de mechanismes waardoor kinderen informatie beter opslaan en onthouden. Oefenen, herhalen, oefenen, herhalen, het lijkt saai maar is o zo belangrijk, zo blijkt uit onderzoek. En de gedachte dat intelligentie meetbaar is en een min of meer vast gegeven, wordt door de leerpsychologie volkomen onderuit gehaald. Voorkennis, dat is de sleutel tot succes!
Zo'n dagje in de schoolbanken onder leiding van iemand die er echt voor doorgeleerd heeft, levert een hoop inzichten op. Veel van wat we doen is wel okee, maar zou nog effectiever kunnen. Er leven echter ook nog diverse aannames en mythes rond leren, die aangetoond onjuist zijn. Mooi om daar in ons team verder over te praten en te bedenken hoe deze kennis ons kan helpen ons onderwijs nog sterker te maken.
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
31 oktober 2019
Om niet meteen enthousiast te gaan doen (en dat zit in de aard van het beestje), is het belangrijk dat we vooral eerst kritisch denken. Kennis van leerpsychologie is van essentieel belang om goed doordachte instructies te geven. Een goede leerkracht houdt rekening met de wisselwerking tussen het werkgeheugen en het lange termijn geheugen en herkent de signalen van een werkgeheugen dat even "vol" zit. Diezelfde goede leerkracht kent de mechanismes waardoor kinderen informatie beter opslaan en onthouden. Oefenen, herhalen, oefenen, herhalen, het lijkt saai maar is o zo belangrijk, zo blijkt uit onderzoek. En de gedachte dat intelligentie meetbaar is en een min of meer vast gegeven, wordt door de leerpsychologie volkomen onderuit gehaald. Voorkennis, dat is de sleutel tot succes!
Zo'n dagje in de schoolbanken onder leiding van iemand die er echt voor doorgeleerd heeft, levert een hoop inzichten op. Veel van wat we doen is wel okee, maar zou nog effectiever kunnen. Er leven echter ook nog diverse aannames en mythes rond leren, die aangetoond onjuist zijn. Mooi om daar in ons team verder over te praten en te bedenken hoe deze kennis ons kan helpen ons onderwijs nog sterker te maken.
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
31 oktober 2019
Wel of niet staken?
Die vraag kwam natuurlijk op in de aanloop naar 6 november, de landelijke stakingsdag van het onderwijs. Op Het Ooievaarsnest zijn de meningen verdeeld. De een vindt dat harde actie nodig is, de ander denkt dat staken toch geen verschil maakt en pakt het liever anders aan. Zelf ben ik ook niet direct een voorstander van staken, maar waar al mijn collega's en ik het over eens zijn, is dat er voor goed onderwijs meer geld nodig is.
Daarbij gaat het echt niet alleen om onze salarissen, al is het wel raar dat alleen de leraren er begin dit jaar een beetje op vooruit zijn gegaan, maar alle onderwijsondersteunende personeelsleden en schoolleiders niet. Het echte probleem is dat de continuiteit en de kwaliteit van ons onderwijs zwaar onder druk staan. Nu al is het voor veel scholen een probleem om voldoende leraren in te zetten of vervanging te regelen bij ziekte. En dat probleem wordt alleen maar groter. We steven af op een tekort van duizenden leraren, met als gevolg dat klassen of steeds groter worden, of kinderen noodgedwongen thuis moeten blijven.
Er zijn gewoonweg te weinig jongens en meisjes die voor een opleiding en baan in het onderwijs kiezen. In de afgelopen jaren is de waardering voor het beroep ook alleen maar gedaald. Het is van lieverlee verworden tot een parttime baan voor vrouwen in plaats van een boeiende, fulltime job voor mannelijke en vrouwelijke professionals. Dat is deels een maatschappelijk probleem denk ik, kijk maar eens naar de respectloze manier waarop met dienstverleners wordt omgegaan zoals verkeersregelaars, politie agenten, ambulancepersoneel en andere zorgverleners. Maar anderzijds is het toch ook een geldprobleem. Want zolang de salariering en doorgroeimogelijkheden in het onderwijs ver achterblijven bij andere HBO-niveau banen, snap ik dat jongeren een andere studiekeuze maken. Het gaat ons dan ook niet zozeer erom dat onze eigen salarissen omhoog moeten, maar juist de salarissen voor die toekomstige leerkrachten die het stokje van ons over moeten gaan nemen.
Maar er is meer nodig dan een beter salaris en carriereperspectief. We moeten echt af van het getut en geknutsel op de Pabo's en het imago van blokfluitspelende veredelde kinderoppassers van ons afschudden, zoals ook zo mooi verbeeld in de uitzending van Lubach afgelopen zondag. Leraren in het basisonderwijs zijn hardwerkende professionals die kinderen een belangrijke kennisbasis meegeven als het gaat om lezen, taal en rekenen. Een basis die voorwaardelijk is voor succes in het voortgezet onderwijs en daaropvolgende studies. De leerkrachten op mijn school zijn slimme, stoere vrouwen die hun kennis en creativiteit inzetten om al die verschillende kinderen optimaal te laten ontwikkelen en leren. Daar is niks tuttigs aan.
Maar ja, wat betekent dat nou voor 6 november? Wel of niet staken?
Met de collega's die op woensdag werken zijn we overeengekomen dat onze school niet dicht is op die dag. Wel voeren we, hopelijk overduidelijk, actie. En we zetten onze deuren open voor alle middelbare scholieren die nu voor een profielkeuze staan of nog een vervolgstudie moeten gaan uitzoeken. Havo- en VWO-leerlingen van Oscar Romero, Copernicus, OSG en Werenfridus zijn van harte welkom om langs te komen, mee te kijken in de klas, vragen te stellen en sfeer te proeven. We hopen natuurlijk dat we op deze manier ons mooie beroep bij hen kunnen promoten, zodat meer jongens en meisjes voor een lerarenopleiding gaan kiezen. Laten we in ieder geval hopen dat alle acties op 6 november de politiek ervan doordringen dat er echt heel snel meer moet gebeuren om voor ieder kind goed basisonderwijs de komende jaren te garanderen.
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
10 oktober 2019
Daarbij gaat het echt niet alleen om onze salarissen, al is het wel raar dat alleen de leraren er begin dit jaar een beetje op vooruit zijn gegaan, maar alle onderwijsondersteunende personeelsleden en schoolleiders niet. Het echte probleem is dat de continuiteit en de kwaliteit van ons onderwijs zwaar onder druk staan. Nu al is het voor veel scholen een probleem om voldoende leraren in te zetten of vervanging te regelen bij ziekte. En dat probleem wordt alleen maar groter. We steven af op een tekort van duizenden leraren, met als gevolg dat klassen of steeds groter worden, of kinderen noodgedwongen thuis moeten blijven.
Er zijn gewoonweg te weinig jongens en meisjes die voor een opleiding en baan in het onderwijs kiezen. In de afgelopen jaren is de waardering voor het beroep ook alleen maar gedaald. Het is van lieverlee verworden tot een parttime baan voor vrouwen in plaats van een boeiende, fulltime job voor mannelijke en vrouwelijke professionals. Dat is deels een maatschappelijk probleem denk ik, kijk maar eens naar de respectloze manier waarop met dienstverleners wordt omgegaan zoals verkeersregelaars, politie agenten, ambulancepersoneel en andere zorgverleners. Maar anderzijds is het toch ook een geldprobleem. Want zolang de salariering en doorgroeimogelijkheden in het onderwijs ver achterblijven bij andere HBO-niveau banen, snap ik dat jongeren een andere studiekeuze maken. Het gaat ons dan ook niet zozeer erom dat onze eigen salarissen omhoog moeten, maar juist de salarissen voor die toekomstige leerkrachten die het stokje van ons over moeten gaan nemen.
Maar er is meer nodig dan een beter salaris en carriereperspectief. We moeten echt af van het getut en geknutsel op de Pabo's en het imago van blokfluitspelende veredelde kinderoppassers van ons afschudden, zoals ook zo mooi verbeeld in de uitzending van Lubach afgelopen zondag. Leraren in het basisonderwijs zijn hardwerkende professionals die kinderen een belangrijke kennisbasis meegeven als het gaat om lezen, taal en rekenen. Een basis die voorwaardelijk is voor succes in het voortgezet onderwijs en daaropvolgende studies. De leerkrachten op mijn school zijn slimme, stoere vrouwen die hun kennis en creativiteit inzetten om al die verschillende kinderen optimaal te laten ontwikkelen en leren. Daar is niks tuttigs aan.
Maar ja, wat betekent dat nou voor 6 november? Wel of niet staken?
Met de collega's die op woensdag werken zijn we overeengekomen dat onze school niet dicht is op die dag. Wel voeren we, hopelijk overduidelijk, actie. En we zetten onze deuren open voor alle middelbare scholieren die nu voor een profielkeuze staan of nog een vervolgstudie moeten gaan uitzoeken. Havo- en VWO-leerlingen van Oscar Romero, Copernicus, OSG en Werenfridus zijn van harte welkom om langs te komen, mee te kijken in de klas, vragen te stellen en sfeer te proeven. We hopen natuurlijk dat we op deze manier ons mooie beroep bij hen kunnen promoten, zodat meer jongens en meisjes voor een lerarenopleiding gaan kiezen. Laten we in ieder geval hopen dat alle acties op 6 november de politiek ervan doordringen dat er echt heel snel meer moet gebeuren om voor ieder kind goed basisonderwijs de komende jaren te garanderen.
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het Ooievaarsnest
10 oktober 2019
Nieuw curriculum
Gisteren werd in het journaal aandacht besteed aan de presentatie van het nieuwe curriculum. Een groep wijze mensen uit het onderwijs heeft een flinke poos nagedacht over wat wij onze leerlingen op de basisschool eigenlijk zouden moeten leren. Kennelijk is men van mening dat scholen dat zelf niet zo goed weten en dat het tijd is om het aanbod te moderniseren. Een nieuw vak werd gepresenteerd: statistiek. Een enthousiaste leerkracht van een basisschool uit Dronten, waar dit nieuwe vak al langere tijd op het programma staat, liet een prachtige leskaart zien waarop diverse grafieken te zien waren. Een van haar leerlingen lepelde braaf de definitie van statistiek op. Het zou gaan om het combineren en overzichtelijk maken van informatie. Prachtig! En laat nou onze (inmiddels 10 jaar oude) rekenmethode diezelfde grafieken en tabellen al lang in de lessen hebben verwerkt! Cirkeldiagrammen aflezen, staafgrafieken maken, verhoudingstabellen invullen, het zit er allemaal al in. Nieuw curriculum statistiek? Vinkje!
Natuurlijk wordt er ook iets gezegd over digitale geletterdheid (net als veel andere scholen werken onze leerlingen al jaren "in the cloud" op chromebooks en zijn ze aan het programmeren met programma's als Scratch), over mediawijsheid (waarvoor reeds ontzettend veel lessen via internet beschikbaar zijn, met als favoriet de Week van de mediawijsheid en Mediamasters) en natuurlijk.....burgerschapsvorming. Nou moet ik eerlijk bekennen dat we aan dit laatste best nog meer bewuste aandacht zouden kunnen schenken met elkaar, maar verder...? Verder ben ik heel benieuwd hoe nieuw het nieuwe curriculum daadwerkelijk is. Al zal er nog wel enige tijd overheen gaan voordat het nieuwe curriculum vertaald is naar nieuwe kerndoelen en nieuwe lesmethodes en je dan dus wederom de vraag kunt stellen hoe nieuw "nieuw" dan eigenlijk nog is. Vooralsnog ben ik eigenlijk best tevreden over de actualiteit van het onderwijs op onze school. We zorgen voor een stevige kennis- en vaardighedenbasis als het gaat om taal en rekenen en we halen op allerlei manieren de wereld om ons heen naar binnen. De school staat immers niet op een onbewoond eiland, maar middenin de maatschappij en dat geldt ook voor onze leerkrachten. Nee, we weten niet welke banen er over 30 jaar zullen zijn en of we dan al op de maan kunnen wonen of niet. Maar dat wisten onze voorgangers 50 jaar geleden ook niet. En toch is het goed gekomen met ons. Wat we wel weten is wat kinderen nu nodig hebben en waar ze nu mee te maken hebben. Ik denk dat we ons voorlopig daar maar op moeten richten.
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het ooievaarsnest
12 september 2019
Natuurlijk wordt er ook iets gezegd over digitale geletterdheid (net als veel andere scholen werken onze leerlingen al jaren "in the cloud" op chromebooks en zijn ze aan het programmeren met programma's als Scratch), over mediawijsheid (waarvoor reeds ontzettend veel lessen via internet beschikbaar zijn, met als favoriet de Week van de mediawijsheid en Mediamasters) en natuurlijk.....burgerschapsvorming. Nou moet ik eerlijk bekennen dat we aan dit laatste best nog meer bewuste aandacht zouden kunnen schenken met elkaar, maar verder...? Verder ben ik heel benieuwd hoe nieuw het nieuwe curriculum daadwerkelijk is. Al zal er nog wel enige tijd overheen gaan voordat het nieuwe curriculum vertaald is naar nieuwe kerndoelen en nieuwe lesmethodes en je dan dus wederom de vraag kunt stellen hoe nieuw "nieuw" dan eigenlijk nog is. Vooralsnog ben ik eigenlijk best tevreden over de actualiteit van het onderwijs op onze school. We zorgen voor een stevige kennis- en vaardighedenbasis als het gaat om taal en rekenen en we halen op allerlei manieren de wereld om ons heen naar binnen. De school staat immers niet op een onbewoond eiland, maar middenin de maatschappij en dat geldt ook voor onze leerkrachten. Nee, we weten niet welke banen er over 30 jaar zullen zijn en of we dan al op de maan kunnen wonen of niet. Maar dat wisten onze voorgangers 50 jaar geleden ook niet. En toch is het goed gekomen met ons. Wat we wel weten is wat kinderen nu nodig hebben en waar ze nu mee te maken hebben. Ik denk dat we ons voorlopig daar maar op moeten richten.
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het ooievaarsnest
12 september 2019
Gevloerd
Sinds begin dit schooljaar werken wij op Het Ooievaarnest met een stiltelokaal en een hulp/werklokaal. Daar zit een uitgebreide visie en gedachte achter, maar even kort door de bocht verteld, krijgen de kinderen van groep 5 t/m 8 instructie (les) in bijvoorbeeld het rekenlokaal, waarna ze voor het verwerken van de lesstof zelf mogen kiezen of ze dit in het stiltelokaal doen of in het lokaal waar overlegd en hulp gevraagd kan worden.
In het hulp/werklokaal is altijd een leerkracht of onderwijsassistent aanwezig, in het stiltelokaal niet. Daar worden de kinderen geacht zelfstandig te werken, in stilte, zonder de afleiding van kinderen die met elkaar of de juf praten. Waar ik enorm trots op ben, is dat onze kinderen dat ook prima doen en het dus niet nodig is om continu toezicht te houden in het stiltelokaal. Maar zo nu en dan zit een van ons daar wel te werken en is er dus toch, stilzwijgend, een vorm van controle.
En nu kom ik bij de aanleiding voor dit stukje, want vanmorgen zat ik dus in het stiltelokaal, met mijn kopje koffie in de hand, rustig toekijkend hoe twee jongens uit groep 7 hun spelling op een chromebook aan het oefenen waren. Dat ging eigenlijk heel prima en na verloop van tijd stond ik dus op om weer naar mijn eigen kantoor terug te keren. En toen ging het mis. Mijn voet bleef haken achter een stoelpoot en ik kon niet voorkomen dat ik plat onderuit ging. En dan niet een beetje, maar echt he-le-maal vlak. Mijn beker schoot uit m'n hand, koffie spatte over de vloer. Twee paar verschrikte ogen keken toe hoe ik vervolgens weer overeind krabbelde. "Gaat het wel, juf? " vroegen ze zichtbaar geschrokken. De schade viel gelukkig mee en met een grapje stelde ik ze gerust, dweilde ondertussen de koffieplas op en verliet alsnog, zonder koffie, het lokaal.
Dat mijn duikeling toch wel indruk had gemaakt, bleek toen collega A. in de lunchpauze informeerde of ik nog blauwe plekken had. Aangezien ik het genante voorval al uit mijn geheugen had gewist, keek ik haar niet begrijpend aan. "Je was toch heel hard gevallen? Althans dat beweerden Roy en Sam. Ze hebben wel een kwartier lang over niks anders zitten praten in de klas en ze waren verbaasd dat je niet minstens een arm of been gebroken had. Waarop Mees nog vol medelijden zei: Ahh wat zielig voor d'r. Het is nog wel zo'n lieve meid!"
Gegierd hebben we aan de lunchtafel. Dit zijn van die gouden uitspraken die het werken met kinderen extra geweldig maken. En omdat we even daarvoor met elkaar over bloggen en vloggen hadden gesproken, bedacht ik direct, dat ook dit moment, deze uitspraak van Mees uit groep 7, het vermelden in deze blog waard was.
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het ooievaarsnest
3 september 2019
In het hulp/werklokaal is altijd een leerkracht of onderwijsassistent aanwezig, in het stiltelokaal niet. Daar worden de kinderen geacht zelfstandig te werken, in stilte, zonder de afleiding van kinderen die met elkaar of de juf praten. Waar ik enorm trots op ben, is dat onze kinderen dat ook prima doen en het dus niet nodig is om continu toezicht te houden in het stiltelokaal. Maar zo nu en dan zit een van ons daar wel te werken en is er dus toch, stilzwijgend, een vorm van controle.
En nu kom ik bij de aanleiding voor dit stukje, want vanmorgen zat ik dus in het stiltelokaal, met mijn kopje koffie in de hand, rustig toekijkend hoe twee jongens uit groep 7 hun spelling op een chromebook aan het oefenen waren. Dat ging eigenlijk heel prima en na verloop van tijd stond ik dus op om weer naar mijn eigen kantoor terug te keren. En toen ging het mis. Mijn voet bleef haken achter een stoelpoot en ik kon niet voorkomen dat ik plat onderuit ging. En dan niet een beetje, maar echt he-le-maal vlak. Mijn beker schoot uit m'n hand, koffie spatte over de vloer. Twee paar verschrikte ogen keken toe hoe ik vervolgens weer overeind krabbelde. "Gaat het wel, juf? " vroegen ze zichtbaar geschrokken. De schade viel gelukkig mee en met een grapje stelde ik ze gerust, dweilde ondertussen de koffieplas op en verliet alsnog, zonder koffie, het lokaal.
Dat mijn duikeling toch wel indruk had gemaakt, bleek toen collega A. in de lunchpauze informeerde of ik nog blauwe plekken had. Aangezien ik het genante voorval al uit mijn geheugen had gewist, keek ik haar niet begrijpend aan. "Je was toch heel hard gevallen? Althans dat beweerden Roy en Sam. Ze hebben wel een kwartier lang over niks anders zitten praten in de klas en ze waren verbaasd dat je niet minstens een arm of been gebroken had. Waarop Mees nog vol medelijden zei: Ahh wat zielig voor d'r. Het is nog wel zo'n lieve meid!"
Gegierd hebben we aan de lunchtafel. Dit zijn van die gouden uitspraken die het werken met kinderen extra geweldig maken. En omdat we even daarvoor met elkaar over bloggen en vloggen hadden gesproken, bedacht ik direct, dat ook dit moment, deze uitspraak van Mees uit groep 7, het vermelden in deze blog waard was.
Caroline Sunnotel
directeur Obs Het ooievaarsnest
3 september 2019
Zweedse hype zet aan tot denken
"Grej of the day", vrij vertaald "raadsel van de dag", is een leuke manier om kinderen actief de wereld om zich heen te laten ontdekken. De kinderen krijgen een korte, cryptische aanwijzing mee naar huis en gaan vervolgens, al dan niet met hulp van hun ouders, op onderzoek uit om te bedenken op wie, wat , waar de aanwijzing betrekking heeft.
Collega A. ontdekte dit fenomeen op Facebook en introduceerde de "Grej's" vorig schooljaar in haar groep 6/7. Grej of the day (GOTD) is een bedenksel van Zweedse leerkracht Micael Hermansson en inmiddels is het een enorme hype in onderwijsland. Nu zijn wij onderwijzers er een kei in om dit soort leuke hypes te omarmen en vervolgens ook weer heel snel los te laten om achter het volgende fantastische idee aan te lopen, maar....GOTD lijkt op Het Ooievaarsnest vooralsnog een blijvertje. Leerkracht A. heeft haar collega's van de bovenbouw weten te overtuigen van het nut en de Grej heeft dit jaar een vast plaatsje in het rooster van groep 5 t/m 8 gekregen. Er is een boek vol Grej's aangeschaft, Facebook en andere internetsites lijken voorlopig een onuitputtelijke bron van nieuwe raadsels en A. kennende bedenkt ze ze anders gewoon zelf. Er is zelfs een witte muur in de hal vrij gemaakt om alle GOTD's van 40 weken schooljaar 19/20 op te verzamelen.
De eerste Grej van dit schooljaar was de volgende: "Je gaat het pas zien als je het door hebt". Menig Nederlander (ook de niet-voetbalgekken onder ons) zal deze tekst direct herkennen als een Cruijfferiaanse uitspraak. Voor de kinderen is dit wellicht iets minder bekend, maar met een beetje hulp van thuis zullen zij ongetwijfeld ontdekken dat het hier om Johan Cruijff gaat. Vervolgens zoeken zij op internet naar allerhande informatie over deze beroemde voetbalheld en brengen deze kennis mee naar school. In een uiterst korte les (maximaal 10 minuten) wordt deze kennis gedeeld en aangevuld door de leerkracht. Resultaat: simpel en snel breiden de kinderen hun algemene kennis uit. De onderwerpen zijn zeer divers. Het kan gaan om beroemde personen, dieren, bekende gebouwen, historische feiten, landen, steden, wonderen der natuur, bedenk het maar. Feit is dat door de interactieve manier van aanbieden en de prikkelende aanwijzingen de kennis bij de kinderen blijft hangen. En niet alleen bij de kinderen. Zo herinner ik mij een van de Grej's van vorig jaar, waarbij de aanwijzing bestond uit "kubussen poepen". Hierdoor weet ik (nog steeds) dat de Australische Wombat het enige dier ter wereld is dat vierkante keutels heeft.
Hype of niet, wat mij betreft is de Grej of the day een prachtige manier om kinderen enthousiast te maken de wereld om zich heen beter te leren kennen. De bijvangst zit 'm ook nog eens in onderzoeksvaardigheden, woordenschatuitbreiding, leesvaardigheid en algehele motivatie. Ik zeg dus "houden die Grej's!" Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor mijn algemene kennis. Al was die van Cruijff een inkoppertje natuurlijk....
Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
22 augustus 2019
Collega A. ontdekte dit fenomeen op Facebook en introduceerde de "Grej's" vorig schooljaar in haar groep 6/7. Grej of the day (GOTD) is een bedenksel van Zweedse leerkracht Micael Hermansson en inmiddels is het een enorme hype in onderwijsland. Nu zijn wij onderwijzers er een kei in om dit soort leuke hypes te omarmen en vervolgens ook weer heel snel los te laten om achter het volgende fantastische idee aan te lopen, maar....GOTD lijkt op Het Ooievaarsnest vooralsnog een blijvertje. Leerkracht A. heeft haar collega's van de bovenbouw weten te overtuigen van het nut en de Grej heeft dit jaar een vast plaatsje in het rooster van groep 5 t/m 8 gekregen. Er is een boek vol Grej's aangeschaft, Facebook en andere internetsites lijken voorlopig een onuitputtelijke bron van nieuwe raadsels en A. kennende bedenkt ze ze anders gewoon zelf. Er is zelfs een witte muur in de hal vrij gemaakt om alle GOTD's van 40 weken schooljaar 19/20 op te verzamelen.
De eerste Grej van dit schooljaar was de volgende: "Je gaat het pas zien als je het door hebt". Menig Nederlander (ook de niet-voetbalgekken onder ons) zal deze tekst direct herkennen als een Cruijfferiaanse uitspraak. Voor de kinderen is dit wellicht iets minder bekend, maar met een beetje hulp van thuis zullen zij ongetwijfeld ontdekken dat het hier om Johan Cruijff gaat. Vervolgens zoeken zij op internet naar allerhande informatie over deze beroemde voetbalheld en brengen deze kennis mee naar school. In een uiterst korte les (maximaal 10 minuten) wordt deze kennis gedeeld en aangevuld door de leerkracht. Resultaat: simpel en snel breiden de kinderen hun algemene kennis uit. De onderwerpen zijn zeer divers. Het kan gaan om beroemde personen, dieren, bekende gebouwen, historische feiten, landen, steden, wonderen der natuur, bedenk het maar. Feit is dat door de interactieve manier van aanbieden en de prikkelende aanwijzingen de kennis bij de kinderen blijft hangen. En niet alleen bij de kinderen. Zo herinner ik mij een van de Grej's van vorig jaar, waarbij de aanwijzing bestond uit "kubussen poepen". Hierdoor weet ik (nog steeds) dat de Australische Wombat het enige dier ter wereld is dat vierkante keutels heeft.
Hype of niet, wat mij betreft is de Grej of the day een prachtige manier om kinderen enthousiast te maken de wereld om zich heen beter te leren kennen. De bijvangst zit 'm ook nog eens in onderzoeksvaardigheden, woordenschatuitbreiding, leesvaardigheid en algehele motivatie. Ik zeg dus "houden die Grej's!" Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor mijn algemene kennis. Al was die van Cruijff een inkoppertje natuurlijk....
Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
22 augustus 2019
Een weekje sjouwen
We zijn weer begonnen. Dat wil zeggen, wij leerkrachten enzo zijn weer begonnen. De kinderen genieten nog van het laatste weekje vakantie. Toen ik vorige week nog met vrienden aan de Spaanse costa zat en vertelde dat ik op maandag weer aan het werk zou gaan., keken ze me wat meewarig aan. Wat ga je allemaal doen dan in die week als er nog geen kinderen zijn? Je hoeft toch alleen maar wat tafeltjes en stoeltjes neer te zetten?
Was dat maar waar. In werkelijkheid is het toch weer een hoop sjouwen en zweten. Ik moest gisteren nog aan m'n vrienden met hun schampere opmerkingen denken, toen ik met collega C. twee zware tafels van boven naar beneden sjouwde. Tafels waarvan we vorig jaar nog dachten dat het heel handig was om ze uit elkaar te schroeven en boven op te slaan. En ook toen ik een keer of tig naar de papierbak of afvalcontainer was gelopen met spullen die weet ik veel waarvandaan waren gekomen.
Echt waar, leerkrachten beschikken behalve over pedagogische en didactische kwaliteiten ook over een enorme verzameldrift. Het is werkelijk ongelooflijk hoeveel spullen er in een schooljaar worden verzameld en opgeslagen in een klaslokaal.
Dus ja, lieve vrienden van me, wij hebben zéker een week nodig om de school weer startklaar te maken. Alleen al aan opruimen en inrichten zijn we dagen kwijt. Dat moet vast ook anders kunnen, maar ieder jaar in augustus herhaalt zich ditzelfde gesjouw. Natuurlijk gebruiken we deze week ook om met elkaar afspraken te maken, roosters op te stellen, thema's in te plannen en alle neuzen weer even te richten op datgene waar wij voor staan. Na een ochtendje de handjes te hebben laten wapperen, zetten we 's middags de hersenen aan het werk en komen we tot werkbare afspraken, goede voornemens en een algeheel gevoel van samen er weer lekker voor gaan.
Voor mensen die niet in het onderwijs werken is zo'n opstartweek denk ik gewoonweg niet voor te stellen. Iedereen die wel voor de klas staat, herkent juist precies het gevoel van deze laatste zomervakantie week. Een mengeling van aanpoten maar ook nog rustig aan kunnen doen, vol verwachting zin hebben in een nieuwe start, maar dat tegelijkertijd ook een beetje spannend vinden. Het opruimen, het sjouwen, het inrichten; het is een soort overgangsrite. Op naar een nieuw schooljaar. Wij zijn er (bijna) klaar voor. Laat de kinderen maar komen!
Caroline Sunnotel
Directeur Het Ooievaarsnest
28 juli 2019
Was dat maar waar. In werkelijkheid is het toch weer een hoop sjouwen en zweten. Ik moest gisteren nog aan m'n vrienden met hun schampere opmerkingen denken, toen ik met collega C. twee zware tafels van boven naar beneden sjouwde. Tafels waarvan we vorig jaar nog dachten dat het heel handig was om ze uit elkaar te schroeven en boven op te slaan. En ook toen ik een keer of tig naar de papierbak of afvalcontainer was gelopen met spullen die weet ik veel waarvandaan waren gekomen.
Echt waar, leerkrachten beschikken behalve over pedagogische en didactische kwaliteiten ook over een enorme verzameldrift. Het is werkelijk ongelooflijk hoeveel spullen er in een schooljaar worden verzameld en opgeslagen in een klaslokaal.
Dus ja, lieve vrienden van me, wij hebben zéker een week nodig om de school weer startklaar te maken. Alleen al aan opruimen en inrichten zijn we dagen kwijt. Dat moet vast ook anders kunnen, maar ieder jaar in augustus herhaalt zich ditzelfde gesjouw. Natuurlijk gebruiken we deze week ook om met elkaar afspraken te maken, roosters op te stellen, thema's in te plannen en alle neuzen weer even te richten op datgene waar wij voor staan. Na een ochtendje de handjes te hebben laten wapperen, zetten we 's middags de hersenen aan het werk en komen we tot werkbare afspraken, goede voornemens en een algeheel gevoel van samen er weer lekker voor gaan.
Voor mensen die niet in het onderwijs werken is zo'n opstartweek denk ik gewoonweg niet voor te stellen. Iedereen die wel voor de klas staat, herkent juist precies het gevoel van deze laatste zomervakantie week. Een mengeling van aanpoten maar ook nog rustig aan kunnen doen, vol verwachting zin hebben in een nieuwe start, maar dat tegelijkertijd ook een beetje spannend vinden. Het opruimen, het sjouwen, het inrichten; het is een soort overgangsrite. Op naar een nieuw schooljaar. Wij zijn er (bijna) klaar voor. Laat de kinderen maar komen!
Caroline Sunnotel
Directeur Het Ooievaarsnest
28 juli 2019
Zonnig leesplezier leidt tot eye openers
Wat heerlijk dat de echt hete dagen van de zomer hebben gewacht totdat het schoolvakantie was. In de hitte van de afgelopen week beperkten mijn activiteiten zich tot lezen in de schaduw van de dakplatanen op mijn terras. En dat kwam goed uit, want aan het High Performing Schools traject waar ik eerder over vertelde, is een imposante verplichte literatuurlijst gekoppeld. Ik moet dus wel wat leeskilometertjes maken deze vakantie. Verplichte kost was o.a. "De staat van het onderwijs" (waarbij ik mij heb beperkt tot de dunne versie van dit ongetwijfeld lijvige rapport, "de hoofdlijnen"). Afgezien van het feit dat hier allerlei interessante data in staan, is het fijne van dit rapport dat nog weer even zwart op wit staat, wat de kerntaken van het onderwijs zijn. (Voor het geval je het mocht zijn vergeten in de hectiek van de laatste weken voor de zomervakantie).
"Onderwijs heeft verschillende kerntaken", zo staat er. En dat zijn:
-het opleiden naar een goede positie op de arbeidsmarkt (allocatie)
-het bevorderen van betrokkenheid bij de samenleving (socialisatie)
-het selecteren en plaatsen in een passende onderwijsomgeving en schoolsoort met diplomering (selectie en gelijke kansen)
-het bijbrengen van kennis en vaardigheden (kwalificatie).
Ik vind het interessant dat we onze opbrengsten veelal bekijken op drie van deze vier taken en dat het meten van succesvolle socialisatie daarbij dus onderbelicht is. Ik heb daar in ieder geval geen cijfers van. Het rapport beschrijft echter dat Nederlandse kinderen qua maatschappelijke houding en burgerschapscompetenties lager scoren dan kinderen in vergelijkbare landen. Met name in kennis over hoe onze samenleving in elkaar zit en hoe de democratie werkt blijven ze achter. En daarmee ook het vertrouwen in de eigen vaardigheden om actief mee te doen aan de samenleving. Het zijn dit soort uitspraken die mij, ondanks de hitte en de vakantie, toch weer aan het denken zetten. Wat doen wij op Het Ooievaarsnest nou eigenlijk echt aan burgerschapsvorming? Wat is nu nodig om onze kinderen later volwaardig, met zelfvertrouwen, te laten meedraaien?
Gelukkig heb ik nog een paar weken om daar een beetje op te broeden en te bedenken op welke wijze ik dit onderwerp in een teamvergadering ter sprake kan brengen. Eerst nog maar weer even verder lezen. Er wachten mij ongetwijfeld nog veel meer mooie eye openers.
Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
5 juli 2019
"Onderwijs heeft verschillende kerntaken", zo staat er. En dat zijn:
-het opleiden naar een goede positie op de arbeidsmarkt (allocatie)
-het bevorderen van betrokkenheid bij de samenleving (socialisatie)
-het selecteren en plaatsen in een passende onderwijsomgeving en schoolsoort met diplomering (selectie en gelijke kansen)
-het bijbrengen van kennis en vaardigheden (kwalificatie).
Ik vind het interessant dat we onze opbrengsten veelal bekijken op drie van deze vier taken en dat het meten van succesvolle socialisatie daarbij dus onderbelicht is. Ik heb daar in ieder geval geen cijfers van. Het rapport beschrijft echter dat Nederlandse kinderen qua maatschappelijke houding en burgerschapscompetenties lager scoren dan kinderen in vergelijkbare landen. Met name in kennis over hoe onze samenleving in elkaar zit en hoe de democratie werkt blijven ze achter. En daarmee ook het vertrouwen in de eigen vaardigheden om actief mee te doen aan de samenleving. Het zijn dit soort uitspraken die mij, ondanks de hitte en de vakantie, toch weer aan het denken zetten. Wat doen wij op Het Ooievaarsnest nou eigenlijk echt aan burgerschapsvorming? Wat is nu nodig om onze kinderen later volwaardig, met zelfvertrouwen, te laten meedraaien?
Gelukkig heb ik nog een paar weken om daar een beetje op te broeden en te bedenken op welke wijze ik dit onderwerp in een teamvergadering ter sprake kan brengen. Eerst nog maar weer even verder lezen. Er wachten mij ongetwijfeld nog veel meer mooie eye openers.
Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
5 juli 2019
En wat als we het nou gewoon eens gaan doen?
Ik heb eigenlijk een beetje een hekel aan mensen die steeds maar klagen dat ze het zo druk hebben. Maar stiekem betrap ik mezelf erop dat de gedachte "ik heb het zo druk" momenteel regelmatig door mijn hoofd schiet. Zo veel wat nog even geregeld moet worden voor de zomervakantie begint. Wat doen we onszelf toch aan?
Met alle scholen van Talent zijn we vorige week gestart met een intensief tweejarig traject om van onze scholen High Performing Schools te maken. Super interessant! Tijdens de eerste bijeenkomst werd o.a. het belang van focus benoemd en werd een momenteel populair boek aangehaald getiteld "En wat als we nou weer eens gewoon gingen lesgeven". En dat lijkt me nou een heel strak plan! Veel strakker dan het schrijven van al die plannen, waar momenteel mijn tijd aan op gaat. Weg met het werkverdelingsplan, het schoolplan, het jaarplan en alle evaluaties daarvan die ook weer in een systeempje moeten worden gezet. Documenten en systemen waar geen leerkracht of ouder ooit in kijkt!
Wat als we het nou gewoon gaan doen, in plaats van het op te schrijven? Ik geloof namelijk niet dat mijn school beter gaat presteren als ik de uren zit weg te typen achter mijn computer. Ik wil rondlopen, met de kinderen praten, lessen zien, met collega's sparren en zelfs voor de vijfde keer naar die musical van groep 8 kijken. Zien wat er gebeurt en daar met elkaar over in gesprek gaan. Hoe doen we het vandaag en hoe kan het morgen nog beter?
Natuurlijk hebben we een plan. En ja, het is ook goed als dat ergens op papier staat. Zichtbaar, aan de muur, kort en bondig, voor iedereen duidelijk in beeld. Maar meer hoeft dat niet te zijn. "Visie komt voort uit actie". Ik weet niet eens meer van wie die wijze uitspraak is, maar ik heb 'm omarmd als een soort lijfspreuk. Laten we het gewoon gaan doen: lesgeven. Beter en beter en nog beter.
Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
13 juni 2019
Met alle scholen van Talent zijn we vorige week gestart met een intensief tweejarig traject om van onze scholen High Performing Schools te maken. Super interessant! Tijdens de eerste bijeenkomst werd o.a. het belang van focus benoemd en werd een momenteel populair boek aangehaald getiteld "En wat als we nou weer eens gewoon gingen lesgeven". En dat lijkt me nou een heel strak plan! Veel strakker dan het schrijven van al die plannen, waar momenteel mijn tijd aan op gaat. Weg met het werkverdelingsplan, het schoolplan, het jaarplan en alle evaluaties daarvan die ook weer in een systeempje moeten worden gezet. Documenten en systemen waar geen leerkracht of ouder ooit in kijkt!
Wat als we het nou gewoon gaan doen, in plaats van het op te schrijven? Ik geloof namelijk niet dat mijn school beter gaat presteren als ik de uren zit weg te typen achter mijn computer. Ik wil rondlopen, met de kinderen praten, lessen zien, met collega's sparren en zelfs voor de vijfde keer naar die musical van groep 8 kijken. Zien wat er gebeurt en daar met elkaar over in gesprek gaan. Hoe doen we het vandaag en hoe kan het morgen nog beter?
Natuurlijk hebben we een plan. En ja, het is ook goed als dat ergens op papier staat. Zichtbaar, aan de muur, kort en bondig, voor iedereen duidelijk in beeld. Maar meer hoeft dat niet te zijn. "Visie komt voort uit actie". Ik weet niet eens meer van wie die wijze uitspraak is, maar ik heb 'm omarmd als een soort lijfspreuk. Laten we het gewoon gaan doen: lesgeven. Beter en beter en nog beter.
Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
13 juni 2019
De laatste loodjes
Het einde van het schooljaar nadert met rasse schreden. De kinderen zetten nog een keer hun beste beentje voor tijdens de Cito toetsen en in de middaguren klinkt regelmatig het gezang van groep 8 door de school, oefenend voor de musical. Het is een periode van afsluiten en afscheid nemen, maar tegelijk ook van nieuwe plannen maken en voorbereidingen treffen. Volgende week sluit ik mezelf samen met een collega-directeur een dag lang op om nu toch echt het vierjarenplan op papier te gaan zetten (in mijn hoofd is alles duidelijk, maar nu moet het nog in de juiste bewoordingen in het daartoe bestemde format worden gezet). In het verlengde daarvan moet ik de jaarkalender invullen, een werkverdelingsplan opstellen, de schoolgids maken en het jaarverslag afronden. Een boel werk, maar allemaal leuk, omdat het gaat over de toekomst van onze school en de mooie dingen die we gaan doen. Maar, het is zoals gezegd ook een tijd van afscheid nemen: afscheid van de kinderen van groep 8 en sommige ouders, afscheid van twee collega's die de overstap naar een andere school maken en voor mezelf ook afscheid van KlimOp waar ik een jaar lang een van de drie directeuren mocht zijn. Ja, het zijn altijd bijzondere weken, de laatste 5, 6 weken tot de zomervakantie. We gaan d'r nog even voor!
Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
16 mei 2019
Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
16 mei 2019
Kampioenen!
Eerder al vertelde ik in mijn blog dat ik een echte voetbalfan ben. En als Amsterdamse is mijn club natuurlijk Ajax. In de afgelopen weken zaten mijn gezin en ik op het puntje van de bank voor de buis om Ajax te volgen in hun opmars in de Champions League. Die laatste halve finale wedstrijd tegen de Spurs kende natuurlijk een dramatische ontknoping. Het gevoel dat het eigenlijk moet gaan lukken en het dan op het laatste moment toch niet halen. Als ik een parallel trek naar mijn school, is het gevoel vergelijkbaar met het wel of niet halen van de Eindtoets in groep 8. Die Eindtoets is ook een soort halve finale. Maandenlang werken de trainer (lees leerkracht) en de staf toe naar dit belangrijke meetmoment voor de club (lees school). Er wordt gestreefd naar een optimale voorbereiding, met zorg en aandacht voor iedere speler (lees leerling) en een goede balans tussen keiharde oefening en ontspanning. We hadden er vertrouwen in dat het onze spelersgroep moest gaan lukken om de landelijke norm te gaan halen. Maar ja, je weet maar nooit...
En dus was het spannend toen dinsdagavond het mailtje binnen kwam met de uitslag. Gelukkig liep deze halve finale niet uit op een teleurstelling en is het resultaat overeenkomstig de afloop van de competitie: net als Ajax zijn onze groep 8-ers als ware kampioenen uit de eindtoets gekomen. De landelijke norm is dik gehaald! Dat is een belangrijke prestatie voor onze school. Vandaar dat er vanmorgen taart was voor de hele groep. Een traditie die we vorig jaar met groep 8 zijn gestart, toen die de eindtoets (tegen de verwachting in) haalden en die natuurlijk ook dit jaar in ere moest worden gehouden.
De kinderen van groep 8 gaan zich nu richten op de ware finale van hun basisschooltijd: de eindmusical. Ik heb er geen enkele twijfel over dat ze ook dan als echte sterren zullen stralen en een glorieus optreden gaan neerzetten.
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
8 april 2019
En dus was het spannend toen dinsdagavond het mailtje binnen kwam met de uitslag. Gelukkig liep deze halve finale niet uit op een teleurstelling en is het resultaat overeenkomstig de afloop van de competitie: net als Ajax zijn onze groep 8-ers als ware kampioenen uit de eindtoets gekomen. De landelijke norm is dik gehaald! Dat is een belangrijke prestatie voor onze school. Vandaar dat er vanmorgen taart was voor de hele groep. Een traditie die we vorig jaar met groep 8 zijn gestart, toen die de eindtoets (tegen de verwachting in) haalden en die natuurlijk ook dit jaar in ere moest worden gehouden.
De kinderen van groep 8 gaan zich nu richten op de ware finale van hun basisschooltijd: de eindmusical. Ik heb er geen enkele twijfel over dat ze ook dan als echte sterren zullen stralen en een glorieus optreden gaan neerzetten.
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
8 april 2019
Mindful in de klas
Het Ooievaarsnest is volop in ontwikkeling. Ik schreef het al eerder. En als je nadenkt over hoe het op je school steeds beter kan, is het goed om inspiratie op te doen bij andere scholen. Scholen die het ook beter willen doen en buiten de bestaande kaders durven te gaan. Zo las ik over scholen in Amsterdam die mindfulness en yoga in hun programma hadden opgenomen. Dat is interessant, dacht ik. Hoe vaak merk je immers niet dat kinderen moeite hebben met alle drukte, prikkels en een hele dag concentreren en presteren. Mindfulness zou kinderen kunnen helpen hun aandacht te richten, in het hier en nu te voelen, te ontspannen en te focussen. En zo kwam het dat mijn collega's en ik op maandagmiddag zelf mochten ervaren wat een meditatie oefening van een paar minuten met je doet. Dat en de uitleg over het programma MindfulKids trok ons direct over de streep om de training nog dit schooljaar in te zetten in een groep. Er was zelfs enige discussie over in welke groep, want eigenlijk zagen alle drie de leerkrachten van groep 5 t/m 8 het meteen zitten om hiermee aan de slag te gaan.
Na de meivakantie is de eerste les. Ik kan haast niet wachten om te zien en horen hoe de kinderen de trainingen gaan ervaren. Onderzoek op andere scholen laat zien dat kinderen na de trainingen o.a. beter met hun emoties kunnen omgaan, beter slapen en beter hun aandacht kunnen richten in de klas. We kunnen op school allerlei afspraken maken over rust in de gang en stil zijn in de klas, maar hoe mooi is het als kinderen op deze manier handvatten krijgen om zelf aan hun concentratie en welbevinden te werken. Wat mij betreft is dat uitermate passend in een school die optimaal eigenaarschap voor kinderen nastreeft.
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
23 maart 2019
Na de meivakantie is de eerste les. Ik kan haast niet wachten om te zien en horen hoe de kinderen de trainingen gaan ervaren. Onderzoek op andere scholen laat zien dat kinderen na de trainingen o.a. beter met hun emoties kunnen omgaan, beter slapen en beter hun aandacht kunnen richten in de klas. We kunnen op school allerlei afspraken maken over rust in de gang en stil zijn in de klas, maar hoe mooi is het als kinderen op deze manier handvatten krijgen om zelf aan hun concentratie en welbevinden te werken. Wat mij betreft is dat uitermate passend in een school die optimaal eigenaarschap voor kinderen nastreeft.
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
23 maart 2019
Het bruist en dat is best druk
Ik kijk naar de datum van mijn vorige stukje en zie dat ruim een maand voorbij gevlogen is. Zonder stukje. Voorjaarsvakantie, druk, het kwam er niet van. Gebeurt er dan niets leuks op school om over te schrijven? Ja, juist wel. Er gebeurt ontzettend veel. Ik zei het van de week nog tegen een collega directeur. Er gebeuren op Het Ooievaarsnest iedere week leuke dingen. Alleen al het schoolproject over Zwaag zit boordevol mooie, betekenisvolle activiteiten: appelbomen planten, kleuters die met de lijnbus door Zwaag rijden, op weg naar de violierenkweker, westfriese les, een vossenjacht. En dan heb ik het nog niet eens over de mooie dingen die in de klassen ontstaan. Het bruist, we hebben lol, er is actie, we genieten en we leren! En daar zijn we allemaal druk mee. En ja, dan zit je 's avonds op de bank weg te dutten en ontbreekt overdag de rust om even te gaan zitten voor het bijwerken van deze blog. Gelukkig is er dan nog de zaterdagmorgen. Kopje koffie erbij, nu moet het gebeuren. Voordat ook de zaterdagdrukte weer losbarst met voetbalwedstrijden, boodschappen en wassen draaien. Vast herkenbaar....
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
14 februari 2019
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
14 februari 2019
Het gaat niet over Ajax
In mijn stukjes op deze website benoem ik regelmatig dat ik het werken in het onderwijs ontzettend leuk vind. En ondanks alle berichten over staken en alle gedoe over werkdruk en invalperikelen, weet ik zeker dat heel veel van mijn onderwijscollega's er net zo over denken. Een school is best een fijne werkplek. Een klein minpuntje is wat mij betreft wel, dat het gesprek bij de koffie 's morgens nooit, maar dan ook echt nooit, over voetbal gaat. Heb je een razend mooie wedstrijd van Ajax tegen Real Madrid gekeken, kun je de volgende dag met niemand de teleurstellende afloop van de wedstrijd bespreken. Het is gewoon geen onderwerp van gesprek. Het hoge tempo, het fanatieke jagen op de bal, de een-op-een kans van Ziyech, de gelijkmaker van Ziyech, de teleurstellende Dolberg, de afgekeurde goal, de rol van de VAR; niemand heeft het erover!
Waar wel over wordt gepraat, is hoe we het lerarentekort kunnen aanpakken en of het aantrekken van zij-instromers wellicht een oplossing kan zijn. Zij-instromers zijn mensen met een HBO-diploma die werkzaam zijn in een andere sector of het bedrijfsleven en interesse hebben om de overstap naar het onderwijs te maken. Voor deze groep wordt gewerkt aan een constructie waarbij je in twee jaar het Pabo-diploma haalt en je ondertussen al betaald voor de klas kunt staan. Ik heb geen idee hoeveel mensen er interesse hierin zouden hebben of hoeveel daarvan ook echt deze stap zouden wagen, maar ik vind het zeker een interessante optie om deze overstap te vergemakkelijken. Hoeveel goede juffen en meesters kunnen we op die manier erbij krijgen?! Bij mij is het immers ook gelukt; 12 jaar geleden verruilde ik het bedrijfsleven voor het onderwijs en ik ben er nog steeds. Ik geloof ook dat mensen met een totaal andere werkachtergrond kennis en ervaring met zich meebrengen die het onderwijs kunnen verrijken. En wie weet kunnen zij er ook voor zorgen dat nakletsen over een voetbalwedstrijd net zo gewoon wordt als praten over Wie is de mol of de Luizenmoeder.
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
1 februari 2019
Waar wel over wordt gepraat, is hoe we het lerarentekort kunnen aanpakken en of het aantrekken van zij-instromers wellicht een oplossing kan zijn. Zij-instromers zijn mensen met een HBO-diploma die werkzaam zijn in een andere sector of het bedrijfsleven en interesse hebben om de overstap naar het onderwijs te maken. Voor deze groep wordt gewerkt aan een constructie waarbij je in twee jaar het Pabo-diploma haalt en je ondertussen al betaald voor de klas kunt staan. Ik heb geen idee hoeveel mensen er interesse hierin zouden hebben of hoeveel daarvan ook echt deze stap zouden wagen, maar ik vind het zeker een interessante optie om deze overstap te vergemakkelijken. Hoeveel goede juffen en meesters kunnen we op die manier erbij krijgen?! Bij mij is het immers ook gelukt; 12 jaar geleden verruilde ik het bedrijfsleven voor het onderwijs en ik ben er nog steeds. Ik geloof ook dat mensen met een totaal andere werkachtergrond kennis en ervaring met zich meebrengen die het onderwijs kunnen verrijken. En wie weet kunnen zij er ook voor zorgen dat nakletsen over een voetbalwedstrijd net zo gewoon wordt als praten over Wie is de mol of de Luizenmoeder.
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
1 februari 2019
Citoscores
Na twee super leuke Engelse weken, zitten we nu middenin de eerste Citoperiode van dit schooljaar. En ja...ik ben echt ontzettend benieuwd hoe we het ervan afbrengen. Ik weet dat het niet allemaal om cijfertjes draait, maar het zou zo mooi zijn als in de scores zichtbaar wordt, waar we de afgelopen maanden zo veel extra energie in hebben gestoken. En dus kan ik mezelf niet bedwingen dagelijks even in ons leerlingvolgsysteem te kijken welke toetsen al zijn ingevoerd en wat het groepsgemiddelde is geworden. Het systeem laat keurig zien wat de landelijk gemiddelde score is afgezet tegen de score van je eigen school. Groen voor op of boven het landelijke cijfer, rood als je eronder zit. Bij het zien van de eerste groene cijfers maak ik even het "yes" gebaar achter m'n computerscherm. Lekker! Er zullen helaas ook nog wel een paar rode volgen, zo schat ik in. Maar als dat er nu weer minder zijn dan vorig jaar, kunnen we in ieder geval zeggen dat ons onderwijs weer een beetje beter is geworden.
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
11 januari 2019
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
11 januari 2019
Een fantastische baan
Na twee weken kerstvakantie is het de hoogste tijd om weer aan het werk te gaan en dus ook om deze blog weer op te pakken. En dat doe ik met veel plezier, net als de rest van m'n werk. Want waar kun je het ene moment in een serieus wijkoverleg zitten om te praten over buitenschoolse activiteiten voor kinderen die geen toegang hebben tot culturele- of sportverenigingen en het andere moment met een kwast en verf in je hand posters staan schilderen voor de Engelse projectweken die maandag van start gaan?! En hoe leuk is het, als je je best staat te doen op het schilderen van een Engelse "guard", dat de kinderen die langslopen je bemoedigend toespreken met teksten als "Wordt mooi juf!" en "Wow, die is gaaf!". Dat je collega de muziekinstallatie alvast test, Robbie Williams aanzet en we vervolgens samen staan te schilderen en "Let me entertain you" meezingen. Ik bedoel maar...dat is toch geweldig werk!? Of zoals een gewaardeerde collega van mij altijd zegt: "Het is de meest fantastische k..baan van de wereld". Want natuurlijk mopperen we ook. Op invallers die er niet zijn. Op wet- en regelgeving die maakt dat je nog meer beleidsdocumenten moet opstellen. Op inspectienormen, formatiebudgetten, kwaliteitskaarten, jaarverslagen, knooppunten, professionele statuten, werkverdelingsplannen of gewoon op printers die niet werken. Maar goed. Op naar de Engelse weken dus. De posters, ballonnen en vlaggetjes hangen, Robbie staat klaar, evenals een grote rode telefooncel, en de Engelse boeken liggen voor het grijpen. Ik heb er zin in. Ready for two fantastic weeks at The Storksnest!
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
21 december 2018
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
21 december 2018
Twee keer kerst
Op school is de kerst alweer achter de rug. Alle versiering is opgeruimd, geen lichtjes, geen kerstmuziek meer. Je zou haast vergeten dat de echte kerstdagen nog moeten komen. Maar het is toch echt zo. We vieren kerst gewoon nog een keer. Ik wens iedereen fijne feestdagen en alvast een gelukkig nieuw jaar!Caroline Sunnotel
14 december 2018
Hoezo foute kersttruien?
Op de groepsapp plaatsen de collega's regelmatig grappige berichtjes en leuke ideeen. In alle eerlijkheid scroll ik er meestal vluchtig doorheen, want het berichtenverkeer is soms ook wel eens wat al te enthousiast. Maar, gisteren appte een collega dat het vrijdag "foute kerst truien dag" zou zijn en dat het toch wel heel leuk zou zijn als wij allemaal.....
U raadt het al, diezelfde middag bracht ik een bezoekje aan de Zeeman voor zo'n foute trui. Ook werd er nog snel een berichtje op het ouderportaal gezet, zodat ook de kinderen bij onze truienactie aan konden haken. Vanmorgen waren de oh's en ah's dan ook niet van de lucht. Truien met rendieren en sneeuwpoppen, met lichtjes, met belletjes, kortom de ene trui nog leuker dan de andere. Samen met de kinderen die ook zo'n leuke kersttrui hadden aangetrokken, zijn we op de foto gegaan. Jong en oud, klein en groot. Even lekker lol met elkaar. Hoezo foute kerst truien dag? Super fijne, mooie, GOEDE kerst truien dag!
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
11 december 2018
U raadt het al, diezelfde middag bracht ik een bezoekje aan de Zeeman voor zo'n foute trui. Ook werd er nog snel een berichtje op het ouderportaal gezet, zodat ook de kinderen bij onze truienactie aan konden haken. Vanmorgen waren de oh's en ah's dan ook niet van de lucht. Truien met rendieren en sneeuwpoppen, met lichtjes, met belletjes, kortom de ene trui nog leuker dan de andere. Samen met de kinderen die ook zo'n leuke kersttrui hadden aangetrokken, zijn we op de foto gegaan. Jong en oud, klein en groot. Even lekker lol met elkaar. Hoezo foute kerst truien dag? Super fijne, mooie, GOEDE kerst truien dag!
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
11 december 2018
Toekomstdromen
De school is omgetoverd in een soort winterwonderland met sfeervolle lichtjes, prachtige kerstbomen en smaakvolle wit-zilveren versiering. Op het bankje bij de open haard (waarin ook gezellige lampjes branden als ware het een knappend haardvuurtje) is het heerlijk toeven. Als alle kinderen in de klas zijn, heerst er een haast serene rust. Maar schijn bedriegt: achter de klasdeuren wordt keihard gewerkt. Door de kinderen, althans door de meesten, maar vooral door de leerkrachten.
Hoe hard, dat heb ik afgelopen donderdag en vrijdag weer ervaren. Na twee dagen invallen kom ik tot twee conclusies: hernieuwd respect voor mijn collega's maar ook...een leerkracht die voor de klas staat met zo'n 25 kinderen die de hele dag in de klas zitten, dat is niet de meest effectieve manier van leren. Dit onderwijsmodel heeft wat mij betreft echt z'n langste tijd gehad. En uit de gesprekken die ik een tijdje geleden met een groep leerlingen had in het kader van het nieuwe Talent meerjarenplan, blijkt dat ook kinderen het graag anders zouden willen. Meer keuzevrijheid, begeleiding op maat, eten en drinken of pauze houden op het moment dat je daar behoefte aan hebt, meer bewegen, meer keuzevakken; de school van de toekomst is anders georganiseerd en geeft ruimte voor regie en verantwoordelijkheid bij de kinderen zelf. Ik ben ervan overtuigd dat er dan nog veel harder, maar in ieder geval effectiever gewerkt kan worden.
Op de vraag hoe de schooltijden van zo'n moderne school eruit zouden zien, antwoordden de meesten dat ze het geen probleem zouden vinden om tot een uur of vier door te gaan, maar wel heel graag later zouden willen beginnen. "Want half negen is echt veel te vroeg hoor juf!"
Hoe mooi zou het zijn als wij op het Ooievaarsnest stappen in die richting zouden kunnen zetten. Als we erin zouden slagen kinderen echt eigenaarschap te geven, met regie over hun dagindeling, eigen verantwoordelijkheid in het bereiken van leerdoelen, zelfstandig (samen)werken afgewisseld met gekozen instructiemomenten op maat, waar begrijpend lezen geen saai vak op zich is, maar verweven zit in aansprekende vakken als dierverzorging of wetenschap en techniek, waar dagelijks gesport kan worden, in de gymzaal of op het veld en waar leerlingen en leerkrachten aan het einde van de dag tot de conclusie komen dat ze fijn geleerd hebben.
Dat bankje, met die mooie lichtjes en dat gezellige haardvuurtje, is de perfecte plek om na te denken en te dromen. Over het meerjarenplan van Talent, maar vooral over het meerjarenplan van Het Ooievaarsnest. Dat plan moet in juni 2019 definitief vorm gaan krijgen. Tot die tijd zullen we er nog diverse teamoverleggen aan wijden, maar zullen we ook alvast wat nieuwe dingen gaan proberen. Kleine stapjes in de richting van de school van de toekomst.
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
29 november 2018
Hoe hard, dat heb ik afgelopen donderdag en vrijdag weer ervaren. Na twee dagen invallen kom ik tot twee conclusies: hernieuwd respect voor mijn collega's maar ook...een leerkracht die voor de klas staat met zo'n 25 kinderen die de hele dag in de klas zitten, dat is niet de meest effectieve manier van leren. Dit onderwijsmodel heeft wat mij betreft echt z'n langste tijd gehad. En uit de gesprekken die ik een tijdje geleden met een groep leerlingen had in het kader van het nieuwe Talent meerjarenplan, blijkt dat ook kinderen het graag anders zouden willen. Meer keuzevrijheid, begeleiding op maat, eten en drinken of pauze houden op het moment dat je daar behoefte aan hebt, meer bewegen, meer keuzevakken; de school van de toekomst is anders georganiseerd en geeft ruimte voor regie en verantwoordelijkheid bij de kinderen zelf. Ik ben ervan overtuigd dat er dan nog veel harder, maar in ieder geval effectiever gewerkt kan worden.
Op de vraag hoe de schooltijden van zo'n moderne school eruit zouden zien, antwoordden de meesten dat ze het geen probleem zouden vinden om tot een uur of vier door te gaan, maar wel heel graag later zouden willen beginnen. "Want half negen is echt veel te vroeg hoor juf!"
Hoe mooi zou het zijn als wij op het Ooievaarsnest stappen in die richting zouden kunnen zetten. Als we erin zouden slagen kinderen echt eigenaarschap te geven, met regie over hun dagindeling, eigen verantwoordelijkheid in het bereiken van leerdoelen, zelfstandig (samen)werken afgewisseld met gekozen instructiemomenten op maat, waar begrijpend lezen geen saai vak op zich is, maar verweven zit in aansprekende vakken als dierverzorging of wetenschap en techniek, waar dagelijks gesport kan worden, in de gymzaal of op het veld en waar leerlingen en leerkrachten aan het einde van de dag tot de conclusie komen dat ze fijn geleerd hebben.
Dat bankje, met die mooie lichtjes en dat gezellige haardvuurtje, is de perfecte plek om na te denken en te dromen. Over het meerjarenplan van Talent, maar vooral over het meerjarenplan van Het Ooievaarsnest. Dat plan moet in juni 2019 definitief vorm gaan krijgen. Tot die tijd zullen we er nog diverse teamoverleggen aan wijden, maar zullen we ook alvast wat nieuwe dingen gaan proberen. Kleine stapjes in de richting van de school van de toekomst.
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
29 november 2018
Zicht op referentieniveaus
Het is tien voor acht als ik doorkrijg dat ik vijf oproepen heb gemist (telefoon stond nog op "stil") van mijn collega van groep 8. Ze heeft de griep. Ik vind het te laat om ouders nog te berichten dat de kinderen thuis mogen blijven (een invaller regelen probeer ik al niet eens meer dan) en dus ga ik zelf met groep 8 aan het werk. We gaan in kaart brengen welke onderdelen van het rekenen na de kerstvakantie nog specifiek uitgelegd en geoefend moet worden. Alle rekenlesstof die in acht jaar basisschool aan bod is gekomen, is uitgesplitst naar twee niveaus: 1F en 1S. Alle kinderen moeten aan het einde van de rit minimaal de onderdelen op niveau 1F beheersen en afhankelijk van het type vervolgonderwijs ook zo veel mogelijk op niveau 1S.
Om de instructies straks zo effectief mogelijk in te zetten, willen we van ieder kind weten wat hij of zij nog aan uitleg nodig heeft. Dus laat ik ieder kind zichzelf "scoren" of het rekenonderdeel beheerst wordt ja of nee. Aan de hand van vragen en voorbeeldsommetjes krijgen de kinderen inzicht in hun eigen beheersingsniveau. In de komende dagen zullen op deze manier alle 14 (!) rekendomeinen uitgeplozen gaan worden. Een flinke klus, maar dat levert straks wel een heel mooi beeld op van hoe ieder ervoor staat en vooral: welke leerwinst er nog te halen valt, rekening houdend met het (voorlopige) schooladvies.
Het kijken naar referentieniveaus is overigens niet alleen richting het einde van de basisschool relevant, maar ook in de jaren daarvoor. Het mooie van groep 8 is alleen, dat ze nu meer dan ooit weten waarvoor ze het doen. Ze richten het vizier op de brugklas, gaan naar open dagen en maken straks een keuze voor een school. Dat is een prima motivatie om de komende tijd nog flink te werken aan wat er voor die volgende school nodig is. Leuk dat ik daar een dagje aan kon bijdragen. Het werk op mijn eigen bureau ligt er gelukkig morgen ook nog....
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
20 november 2018
Om de instructies straks zo effectief mogelijk in te zetten, willen we van ieder kind weten wat hij of zij nog aan uitleg nodig heeft. Dus laat ik ieder kind zichzelf "scoren" of het rekenonderdeel beheerst wordt ja of nee. Aan de hand van vragen en voorbeeldsommetjes krijgen de kinderen inzicht in hun eigen beheersingsniveau. In de komende dagen zullen op deze manier alle 14 (!) rekendomeinen uitgeplozen gaan worden. Een flinke klus, maar dat levert straks wel een heel mooi beeld op van hoe ieder ervoor staat en vooral: welke leerwinst er nog te halen valt, rekening houdend met het (voorlopige) schooladvies.
Het kijken naar referentieniveaus is overigens niet alleen richting het einde van de basisschool relevant, maar ook in de jaren daarvoor. Het mooie van groep 8 is alleen, dat ze nu meer dan ooit weten waarvoor ze het doen. Ze richten het vizier op de brugklas, gaan naar open dagen en maken straks een keuze voor een school. Dat is een prima motivatie om de komende tijd nog flink te werken aan wat er voor die volgende school nodig is. Leuk dat ik daar een dagje aan kon bijdragen. Het werk op mijn eigen bureau ligt er gelukkig morgen ook nog....
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
20 november 2018
De grote vervangingspuzzel
Collega Priscilla is zwanger en gaat vanaf de kerstvakantie met verlof. Tenminste...dat was de planning. Maar de laatste weken heeft ze het zwaar. "Rust!" roept de verloskundige. Maar ze wil zo graag volhouden. Want Priscilla weet ook heel goed dat vervanging een groot probleem is en voelt zich bezwaard. Er staat niet direct een invaller klaar. En al helemaal niet eentje die vier dagen per week beschikbaar is. Tot het vrijdag echt niet meer gaat en we de knoop doorhakken. Gezondheid gaat voor alles. En dus moet er voor groep 5/6 iets worden geregeld. Ik tel de weken tot kerst. Nog best een boel. Belangrijke weken ook, want na de kerstvakantie wachten de Cito toetsen. Juist nu kunnen we met goede instructies de kinderen nog stappen laten maken. Wie gaat daar nu voor zorgen?
Gelukkig kan Iris, de leerkracht die na de kerstvakantie het verlof zou gaan invullen, al een paar dagen komen, hoewel ze eigenlijk tot de kerstvakantie op een andere school aan het werk zou zijn. Daar wacht een leerkracht op een oproep voor een operatie en ook zij moet full time vervangen worden. In overleg met mijn collega-directeur mag ik Iris tot 4 december "houden". Twee weken respijt dus. Intussen is iedereen in mijn team aan het meedenken. We kunnen in de middag groepen samenvoegen en dan projectmatig werken, zo wordt er geopperd. En een aantal collega's is, na overleg met het thuisfront, bereid een extra dag te werken.
Terwijl ik al deze puzzelstukjes tot een passend geheel van vijf dagen onderwijs probeer te bedenken, zie ik een foto verschijnen op onze Ooievaarsnest groepsapp: groep 4 met z'n allen op de boeg van de Halve Maen. Even later nog een foto: de kinderen van groep 1/2 (voorzien van enorme witte koksmuts en schort) zijn pepernoten aan het maken in de keuken van de BSO. En ja, het is echt waar, binnen vijf minuten zet de leerkracht van groep 3 ook een foto in de app. Zij is met de klas op bedrijfsbezoek bij een Fresiakweker en staat in een grote, prachtig verlichte kas. "Wat zijn we toch een leuke school", bericht een collega vervolgens trots. En ik denk, "wat is het onderwijs toch leuk. Hoe kan het dat al die jongens en meisjes die een studie kiezen, niet voor het onderwijs kiezen?! Dan zou Priscilla zonder schuldgevoel eerder met verlof kunnen gaan. En zou groep 5/6 lekker verder werken met een juf of meester, in plaats van drie of vier verschillende".
Ik puzzel verder...
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
12 november 2018
Gelukkig kan Iris, de leerkracht die na de kerstvakantie het verlof zou gaan invullen, al een paar dagen komen, hoewel ze eigenlijk tot de kerstvakantie op een andere school aan het werk zou zijn. Daar wacht een leerkracht op een oproep voor een operatie en ook zij moet full time vervangen worden. In overleg met mijn collega-directeur mag ik Iris tot 4 december "houden". Twee weken respijt dus. Intussen is iedereen in mijn team aan het meedenken. We kunnen in de middag groepen samenvoegen en dan projectmatig werken, zo wordt er geopperd. En een aantal collega's is, na overleg met het thuisfront, bereid een extra dag te werken.
Terwijl ik al deze puzzelstukjes tot een passend geheel van vijf dagen onderwijs probeer te bedenken, zie ik een foto verschijnen op onze Ooievaarsnest groepsapp: groep 4 met z'n allen op de boeg van de Halve Maen. Even later nog een foto: de kinderen van groep 1/2 (voorzien van enorme witte koksmuts en schort) zijn pepernoten aan het maken in de keuken van de BSO. En ja, het is echt waar, binnen vijf minuten zet de leerkracht van groep 3 ook een foto in de app. Zij is met de klas op bedrijfsbezoek bij een Fresiakweker en staat in een grote, prachtig verlichte kas. "Wat zijn we toch een leuke school", bericht een collega vervolgens trots. En ik denk, "wat is het onderwijs toch leuk. Hoe kan het dat al die jongens en meisjes die een studie kiezen, niet voor het onderwijs kiezen?! Dan zou Priscilla zonder schuldgevoel eerder met verlof kunnen gaan. En zou groep 5/6 lekker verder werken met een juf of meester, in plaats van drie of vier verschillende".
Ik puzzel verder...
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
12 november 2018
Heerlijk zeemansliederen zingen
Vandaag heb ik weer eens ervaren hoe leuk het is om met een klas te zingen. Dankzij collega Claudia (die werkelijk allerlei leuke dingen weet te regelen) zaten er zes mannen in donkerblauwe truien aan de koffie, toen ik vanmiddag de school binnenkwam. Deze shantymen zouden groep 4 kennis laten maken met hun historische zeemansliederen. Toen de koffie op was en de kopietjes met songteksten waren uitgedeeld, kon het zingen beginnen. Gelardeerd met stukjes geschiedenis en uitleg over de gebruikte zeemanstermen, werden de liederen ten gehore gebracht. De stemming zat er al snel in en de kinderen zongen uit volle borst mee, aangestoken door het enthousiasme van de zes stoere mannen. "Al die willen te kaap'ren varen" bleek favoriet bij de kinderen en vol overtuiging zongen we met z'n allen over
mannen met baarden, Jan, Pier, Tjoris en Corneel, ranzige tweebak en deftige pijpkens. Heerlijk!
Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
mannen met baarden, Jan, Pier, Tjoris en Corneel, ranzige tweebak en deftige pijpkens. Heerlijk! Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest
5 november 2018
Een blog starten
Ik kreeg het idee (oke, eerlijk gezegd een beetje afgekeken van een andere schoolwebsite) om van de pagina "Actueel" een blog te maken. Maar hoe? Ik volg geen blogs, laat staan dat ik ze zelf maak. In mijn vorige baan als marketing manager (zo'n 12 jaar geleden) bestond het woord blog nog niet eens! En dus heb ik me ijverig verdiept in allerlei websites met namen als "Hoe schrijf ik een blog", "De 21 woorden die je altijd kunt schrappen in je tekst" en "Schrijftips voor de startende blogger". Toegegeven, er zaten bruikbare tips bij, maar ik besluit eigenwijs als ik ben maar gewoon te beginnen. Vanaf deze week beschrijf ik in mijn blog wat er zoal op Het Ooievaarsnest gebeurt. Bijzondere momenten en alledaagse situaties. Nu maar hopen dat het een beetje leesbaar wordt..Door Caroline Sunnotel, directeur Het Ooievaarsnest